Zuiderlingen

[p. 46]

Rini's liefste

Met een opgerolde witte badhanddoek onder de arm loopt Rini de Romein tegen etenstijd over de Boschstraat. Lente: lekker in het gras langs de Maas gelegen. Niet gezwommen. Rini de Romein heeft dat nooit geleerd.

Ai, daar valt zijn handdoek op de straatstenen! Rolt ook nog af. Gauw bukken. Wat steekt daar in mijn binnenzak? Met duim, wijs- en middelvinger haalt Rini de Romein een fotootje te voorschijn. Een onderbelichte pasfoto van een vrouw met wijd uitlopend kroeshaar tot op de schouders. Ze heeft een ernstig gezicht, met een zweem van schuldbewustheid. Het is Rini's liefste. En binnenkort zal hij naar haar teruggaan.

Maar dan moet ze niet beginnen te zeuren over werken! Rini de Romein wil niet meer naar een baas. Hij heeft lang genoeg gewerkt, op de Mosa: wagens vol servies met een haak de ovengang in duwen en ze er weer uittrekken. Heet werk. Krijg je dorst van. Ik heb er nog steeds dorst van. Dag in, dag uit.

Om middernacht verlaat Rini de Romein café 't Rozenhoedje en steekt de Markt over, zigzag tussen de

[p. 47]

schragen door, die daar klaarstaan voor de volgende ochtend, marktdag. Hij slingert de Hoenderstraat in. Je kan ruiken dat die naar de Maas leidt. Aan het eind blijft hij stilstaan voor een witgeschilderd raam met twee schuin omhooggestoken roze benen erop geschilderd: één gestrekt, één met gebogen knie. Rini de Romein haalt de pasfoto weer uit zijn binnenzak en houdt hem in het melkwitte licht. Binnenkort, binnenkort kom ik naar je toe.

Geritsel van een bamboegordijn. Er verschijnt een man in de deuropening naast het raam. Lange haren, strak achter zijn kleine oren gekamd. Een spijkerjasje zonder mouwen op een zwart zijden hemd. ‘Grote cabines, ruime keuze,’ zegt hij. Hij kijkt links en rechts de straat af. ‘Als je geen losse guldens of twintig-frankstukken hebt, kunt je bij mij wisselen.’

‘Rini de Romein!’ klinkt het uit het duister achter de man. ‘Een hele week zie je hem niet.’

De stem komt naar buiten: het is die pezige bemoeial die in alle cafés op de Markt en de Boschstraat met één been achter de tapkast staat en hard zingt: ‘Tingelingeling, heij kump d'n Alpenexpres.’

‘Rini de Romein,’ verklaart de bemoeial tegen de wisselaar van de peeptempel, ‘omdat hij op een carnavalsromein lijkt, met zijn witte haren en zijn bruin gezicht. Ik ben vroeger ook Romein geweest. Wit kleed aan, linten om de benen, Romein-zilver in je haren smeren en een polkakopje kammen. En dan met het houten zwaard erop inhakken. Totdat iedereen bloedt. We zijn vroeger allemaal Romein geweest. - Zeg Rini, vertel eens tegen deze heer: waarom ben jij eigenlijk naar

[p. 48]

Maastricht gekomen? Dat heb je nooit verteld.’

‘Voor jou,’ zegt Rini de Romein. ‘Nou goed?’

Rini de Romein verdwijnt. Hij steekt over naar de Maaspromenade. Rini, waar ga je naar toe? Naar het water? Wat is daar te doen?

Vlak langs de kademuur loopt een jonge vrouw. Op de rug gezien. Bij elke stap deint haar bos halflang gekruld haar mee.

‘Jij?’ zegt Rini de Romein. Er raast een auto over de Maasboulevard. ‘Jij!’ schreeuwt Rini de Romein.

Het is opeens stil. Links beneden stoot een kano dof en zachtjes tegen de basaltblokken. Het water van de Maas plooit zich in brede banen om de pijlers van de Sint-Servaasbrug: een middeleeuwse houtsnede.

De vrouw draait zich om.

Rini de Romein maakt een gebaar.

De vrouw stapt op hem af.

‘Wou je me bang maken, tietenmuil?’

‘Is maar een grapje,’ zegt Rini. ‘Je kent mij. Ik heb toch al een liefste?’

Als ze hem zwijgend en gedecideerd passeert, snuift Rini de Romein luid haar parfum op, om haar te plagen, en lacht. Via de Mariastraat loopt hij de stille winkelstraten in. Bij de Vroom & Dreesmann in de etalage staan ontklede poppen, mannen, vrouwen en kinderen, hun ledematen in onmogelijke houdingen. Rini de Romein kijkt naar de vrouwen. Ze hebben gapende naden tussen benen en romp. Op hun kale schedels zitten stukjes klittenband om pruiken aan vast te hechten. Hé daar, zijn jullie wel normaal? Mijn liefste is wel normaal! Een gezond meideke van de boerderij.

[p. 49]

Tik tik op de schouder. Rini de Romein draait zich razendsnel om. De bemoeial met twee andere stratenlopers en braniemakers.

‘Waarom ben jij naar Maastricht gekomen?’ lachen ze. ‘Heb je soms wat op je geweten, daar in dat dorp aan de Maas? Je meisje, hè Rini, je hebt je meisje naar de andere wereld geholpen! Je hebt geen poot uitgestoken! Arm kind dat niet kon zwemmen. Meen je dat wij Maastrichtenaren dat niet weten?’

Rini de Romein lacht terug.

Hij loopt weer de Markt op, tussen de schragen door. Hij strijkt afwisselend links en rechts met zijn vlakke hand over de houten planken. Keuze gemaakt. Rini de Romein gaat met zijn rug op een schraag liggen. De planken zakken een eind door. Niet onaangenaam. Hij kijkt naar de hemel.

Een stadsbus komt de Wilhelminabrug afgereden en draait de Markt op. Als de chauffeur Rini de Romein ziet liggen, laat hij de eerste acht tonen van ‘Colonel Bogy’ horen; vijf met de claxon en drie met de pneumatische deurinstallatie. Rini de Romein stapt, zonder overeind te komen, af en begint te lopen, opnieuw richting Maas.

Hij is de oprit van de Wilhelminabrug opgelopen. Aan het eind, waar de brug over de Maasboulevard gaat, neemt hij de trap omlaag. Halverwege blijft hij staan. Hoort hij haar beneden op de stoep praten? Nee.

Voor de derde keer haalt hij de pasfoto te voorschijn. Er valt wel wat oranjeachtig schijnsel van de natriumlampen op de brug langs de trap omlaag, maar het is te zwak om goed te kunnen onderscheiden. Rini de Ro-

[p. 50]

mein steekt de foto weer terug. Ik vind jou wel.

Plots het schrapende geluld van hakken onder de brug. Vrouw in spijkerpak. Zie je wel, daar is ze!

‘Kom jij eens die trap op. Ik moet met jou alleen zijn.’

Rini de Romein stapt op een steunblok dat tegen het landhoofd is aangebouwd.

‘Hier, stap ook erop.’

De brug schudt boven zijn hoofd: drie stadsbussen, tegelijk vertrokken van het station aan hun laatste rit van die dag, rijden er in colonne overheen.

Hé. Rini de Romein ziet dat je vanaf het steunblok een looprooster kan betreden, dat aan de draagbalken van de brug is opgehangen.

Kom mee, mijn liefste van mij. Hij trekt aan zijn broekspijp om zijn voet op het roosterwerk te kunnen zetten. Bij de eerste pijler buigt het looppad, dat ongeveer een meter breed is, met de draagconstructie mee naar beneden. Niet bang zijn.

Na de pijler gaat het looprooster weer omhoog, naar de onderkant van het wegdek van de brug. Rini de Romein kijkt in de diepte. Geen asfalt meer, maar water. Brede banen water van vroeger tijden. Hier. Hij gaat zitten en legt zijn vlakke hand naast zich op het rooster. Jij ook zitten. Hij gaat liggen, op zijn zij. Jij ook liggen. Jij bent verstandig. Let op hoe ik het doe.

Rini de Romein steunt op zijn elleboog, draait zijn lichaam en valt in haar.

Nu kunnen ze samen zwemmen: ze zijn beiden dood.