|
| |
| |
| |
Hoofdstuk XII.
Dat Sjeek sawie heit van meziek en poweezie he'k nooit eerder gewete, maar ak verleeje week op z'n kamertje kwam - hij heit nou een eige hokkie bij Moffeberta - zat ie op een manjolien, of hoe hiet zoo'n schuimspaan, te rangele. Reuze joppe zoo as ie d'r meziek uit weet te grabbele! Alderlei wijsies... eerst ippes vroolijke en dan zoo droevig, da'me d'r robbekollig van wiere: net as kiespijn an je hart, za'k maar zegge. Me hebbe met ons gekke gebbetje nog gezonge ook: ‘Roosie op de heide!’, ‘Al die kloniejale motte pale hale’ en ‘Mij drijft een straffe roede!’, uit et bundeltje van Tante Sien. Amme nog zoo an 't kweele ware, bracht Berta de fladder, waar in sting, dat Ganzewaggel, de Presedent van de rechbank, o verleeje was.
‘Nebbisch!’ zee Sjeek. ‘Mo' je mee te doen hebbe! Wat een idee van zoo'n bink, om maar uit te knijpe zonder eerst is effe overleg met ons te plege. Da's nou goddome een man van de wet en die pikt et maar af zonder een behoorlijk termijn van opzegging in acht te neme! Wat benne dat voor meniere voor een weldoorvoed mensch? Me kenne toch niet uit gappe gaan met rouwstrikkies an, en zalle, onvoorbereid as me benne, wel verplicht weze om gedurende de treurdage een baasie te zoeke. Al die soesa had voorkomme kenne worre, as ie behoorlijk gewaarschouwd had, da'me een potje moste make... Daar zitte me nou, verweesd ka'je zegge, in zak en
| |
| |
asch om 't verscheije van Ganzewaggel, die nooit vrijspraak gaf, omdat ie de ‘R’ niet uit kon spreke. Wat motte me beginne nou me geen preeses meer hebbe, die zonder anzien des persoons, ik bedoel, die, zonder de persoon an te zien: ‘Naar de galg!’ riep... Wat zal z'n luijelijmstoel in de rechzaal een heimwee naar 'm hebbe! Die zetel he'k indertijd hoore krake van respekt, as Ganzewaggel d'r in viel om z'n tukkie te doen.
‘Wat komt er van jestiesie terecht as die zetel één dag onbezet blijft? Dergelijke wantoestande kenne me niet hebbe in een befaamde rechstaat! Daar mot opstoot een end an komme. Vooruit, Pollie! de Dood opbelle en zegge, da'me in hooger beroep gaan! As Killekobus niet thuis is, vraag ie maar an de jongste bediende om 't appèl op de rol te zette, met dringend verzoek de datum van anvraag niet te vervalsche. As ze infermeere hoe je zooiets denke kan, mo'je maar zegge, da'je een ouwejonge met ervaring ben, die bereid is om name te noeme.’
‘Nou effe luistere naar de advertensie: Hede overleed zacht en kalm!...... Noliejeheine!......zacht en kalm...... 't Staat er Pollie! Pijnloos...... pijnloos is ie de pijp uitgegaan! Niet om an te neme! Mo'je nou niet denke, dat de hemelsche vierschaar uit belastingontduikers is samegesteld?...... Pijnloos! nee, da' kan 'k niet verwerke...... daar kan 'k gewoon niet overheen...... Pijnloos afsterve...... as dat regel wordt bij de rechterlijke macht, hebbe me nerges geen troost en geen houvast meer an!...... As ze ons nou ook nog de illusie van d'r smartelijk
| |
| |
dood gaan ontneme, blijft de arme niks meer over dan de trots op de kwale in z'n femielie...... Berta mot de krant maar afzegge......
‘Hede overleed zacht en kalm in de leeftijd van vijf en zestig jare...... Da's betrekkelijk nog jong as ie in anmerking neemt, dat er bofkonte benne, die veertig jaar baajes motte opknappe en dus wel verplicht zijn de tachtig te hale, om ook nog wat an d'r leve te hebbe! Vijf en zestig jaar! La'me nou matig schatte, zegge dat Ganzewaggel d'r dertig recht van gepleegd heit en per jaar een eeuw an straf uitdeelde...... Dat maakt dertig eeuwe celstraf in z'n welbestede leve! Deze mensch heit dertig eeuwe celstraf opgelegd!...... Wat een schitterende aanbeveling om zonder verdere formaliteite in 't Paredijs te komme! Mag ik verrekke: zoo'n staat van dienst geeft recht om in 't Hiernamaals nog twee introdusees mee te brenge...... Dertig eeuwe zitte uitdeele en d'r dan zacht en kalm bij gaan ligge ...... Da' mot je goddome niet uitpisse, Pollie! As ie nou maar een kusse in z'n nek heit, anders he' je nog kans, dat ie scheele hoofdpijn krijgt......
‘Hede overleed zacht en kalm - dat blijf zoo, Pollie - in de leeftijd van vijf en zestig jare, Meester ...... Vast is effe! Meester...... die he' jij ook nog in je femielie, Pol! Hij zal 't ook wel zacht en kalm inpikke as 't zoo wijt is...... Kenne ze van je Moeder niet zegge! Wat heit die vrouw, as ie 't goed gaat beschouwe, een verdomd schijntje zedelijk besef gehad! De verdrinkingsdood!... Sodeloojer! wat een gebrek aan waardigheid, vergeleke bij de zachte
| |
| |
kalmte van Meester Ganzewaggel. Negentien jaar is ze geworre...... Om in deze wereld de vijf en zestig te hale mot je slordiger gegote en door de zoetvijl vergete zijn, mot je drieduizend jaar cel wete uit te deele en dan, zonder hartklopping, langs de Leuvehave kenne gaan...... As je Moeder een zweempie Ganzewaggelachtigheid had bezete, was jij nou geen gannef, maar een witstok van 't jongeheereschool. Dat je dat niet geworre ben, is niet zoo'n meleur en heeft je behoed voor een daashoofd met oogkleppe. Blonde Leentje...... dat hiet, getrouwelijk overgezet, Magdalena en wil zegge: de voete van de Gedoemde met je trane wassche en met je hare droge......... o Pollie de Ganzewaggels ware door alle eeuwe heen dor en kaalhoofdig...... ‘Hede overleed zacht en kalm in de leeftijd van vijf en zestig jare Meester, Doctor...... Had ik ook kenne weze, Pol. Doctor in de rechsweteschap...... maar als er waarlijk vreugde is in de hemel over één bekeerde zondaar, zal me zeventigmaal zeve maal vergeve worre en 't veertien dage feest zijn...... Meester, Doctor...... Ja, dat klinkt nou wel anders als de bijname, die wij mekaar gave, maar 't is tenslotte toch allegaar bargoen ...... Zoo gezien, is alleen de geslachsnaam van beteekenis: Ganzewaggel spreekt boekdeele!
‘De geschiedenis van deze femielie gaat trug tot et oude Rome! Wel is gehoord Pollie van de ganze, die in d'r onbenulligheid een Kapietool redde?’
‘Nee Sjeek, 'k was immers op 't haveloosie!’
‘Ajakkes,’ riep Sjeek, ‘me hebbe 't nou over mees- | |
| |
ters en doctors en 'k wil geen wangeluije hoore...... Je mot afleere om zoo smakeloos te weze......La'me je in 't kort effe vertelle, dat 't Kapietool in bezit van de Waggelaars was en per ongeluk gered wier door een sameloop van gansachtigheid. Uit dankbare hoogachting wier d'r gefove en getrouwd. De Ganzerikke allejeerde met de Wankelinge, de Wankelaars met de Ganzeleine en zoo ontstinge de Ganzewankelkuikens. Kneis ie 't Pol?’
‘Geen pest, Sjeek!’
‘Tja, as ie me niet kan volge, za'k is met je naar buite motte voor 't anschouwelijk onderwijs,’ lachte Sjeek. ‘Me gaan verder: Hede overleed zacht en kalm in de leeftijd van vijf en zestig jare, Meester, Doctor Justus Ganzewaggel, Ridder in...... Godzamme Pollie, dat van z'n adel is onleesbaar, is een misdruk! Alle respekt voor 't inzicht van de zetter... Me zalle de krant toch maar anhouwe...... Dat Ganzewaggel dood is, he'k vier keer voorgeleze en 'k mag anneme, dat je d'r nou zoo zoetjes, zoo zacht en kalmpies an, wel overheen ben......De bijzetting zal plaats hebbe Donderdagmiddag te twee uur op de Algemeene Begraafplaats......’
‘Nou, Pol, je hoort et: me zalle uit begrave motte! Jij, ik, heel de gebroeze gaat Donderdag mee om de laaste eer te bewijze. Minder kenne me niet doen. Al de ouwejonges Donderdag present! behalve 't zwikkie, dat in de lik zit en geldige rede voor verontschuldiging heit. Morge naar de kostuumjee om rouw an te passe en medeen een brief naar de femielie van 't lijk, met verzoek of wij de kist magge
| |
| |
drage. Oi! Daar zouwe me de bot vergalle! Amme stom genog ware om een briefie te febere, wiere d'r maatregele genome om ons, de stiefkindere, van de knekelmijn te weere... Dat me meedoen mot een verrassing blijve, anders heb ie harde kans, dat Ganzewaggel heelegaar geen plechtige uitvaart meer andurft en gaat loope om ons te peste. Me gaan daalijk naar Verdonk om de tocht naar 't kerkhof te regele, maar eerst mo'k effe me klaagzang vereeuwige......’
Sjeek haalde pepier en potlood van z'n boekeplankie en ging an tafel zitte schrijve. As 't een kwetiertje geduurd had, sting ie op, greep naar z'n manjolien en ging naar een wijsie dregge.
‘Ga hier nou is in de hoflozzie zitte,’ wees ie, ‘dan za'k je late hoore, hoe'k me voorloopige onsterfelijkheid bevorder.’ Sjeek zong:
Ai! wat benne me getroffe
Ouwejonges, linke, toffe,
Nou me bij z'n lijkie staan.
Zooveel smart is niet te drage
Om mee naar z'n graf te gaan.
Au! de kluite die daar valle
Op de deksel, treft ons alle
In het diepste des gemoeds.
Al de zuchte die me slake
Kenne 'm niet wakker make
Hij 's kapore, foetsiefoets!
| |
| |
Ganzewaggel, rust in vrede!
Eenmaal komt de schoone dag
Dat je rijzend uit je groeve
Sjeek boog naar lings en naar rechs, dee net of ie 't pebliek sting te bedanke voor de bijval en zwaaide snokkeltjes naar Berta, die op de poepdoos zat te luistere.
‘Ziezoo, booi, nou gaan me naar Verdonk om de teraardebestelling te regele en 't gebroesie an te kleeje. 't Brenot wel allegaar koste mee, maar me benne 't an de dooje verschuldigd en wel verplicht om in 't zwart en hooggepijpt te verschijne. Me zalle flink an de tengels motte rukke, amme niet heelegaar verzope in de kroeg wille komme, want et regent uitroepteekes. Kijk is effe door 't raam! De Lieveheer heit ons gesprek afgeluisterd en laat z'n verbazing van de hemel valle......’
Bij Verdonk was 't een kluiter gezelligheid met heel de klis ouwejonges, die netuurlijk allegaar d'r galjoene hadde over 't krepeere van Ganzewaggel. Amme binnekwamme, hielde ze de krant al in de hoogte: ‘Sjeek mo'je niet is huile? Nero heit et afgepikt!’
‘'k Ben d'r kepot van,’ griende Gijs de Paardekop.
‘Hij kon zoo slecht gemist worre...... As me nou meheer de offesier maar houwe magge. Wat een ramp! wat een ramp! En alles zoo plotseloos! Ver- | |
| |
leeje week nog veertien jaar uitgedeeld en nou peiger, van ons weggerukt in de bloei van ze leve!’ ‘Owowowowowo!’ snikte Koekeloeres en gooide z'n kop op tafel. ‘Waar hebbe me 't an verdiend?’ ‘'k Heb 't meest te doen met de weduwe,’ riep Sproetekoning. ‘'t Zal je gebeure, dat je op je ouwe dag nog een werkhuis mot gaan zoeke...... Zou zijn lijkie nou ook gaan stinke as 't bezauwelus wordt?’
‘Hebbe jullie d'r al an gedacht, da'me de laatste eer motte gaan bewijze?’ vroeg Sjeek.
‘Da's godzammevernaggele waar ook! Daar hebbe me nog heelegaar niet bij stil gestaan!...... Gammerkoppe die me benne!’ schreeuwde Langjat. ‘Motte 't witte strotstrikkies weze, Sjeek? En hoe komme me an hooge hoeje?...... Me kenne toch niet in een fantesiegassie uit poote gaan en benne wel genoodzaakt om ‘Mezon Up Toe Deet’ an te vege......’ ‘Niks,’ vond Sjeek. ‘Me zalle alles bestelle en...... betale as om te late zien, dat me niet van plan benne om sjentelman te blijve. En nou effe de koppe bij mekaar jonges, om 't pregram voor Donderdag met verschuldigde eerbied uit te werke.’
't Heele husseklussie sting en zat om Sjeek, die zee, dat ie eerst de presensielijst geteekend wou zien.
‘Steek de emmer,’ vloekte Nol. ‘Wat koope me voor die gijn? La'me nou seerejeus blijve onder deze omstandighede. Me benne hier om de uitvaart te regele en niet om greffiertje te spele.’
‘Za'je niet gedacht weze, hoe hard me de lijst noodig hebbe,’ zee Sjeek, ‘de nabestaansels hebbe recht op
| |
| |
volledig overzicht van onze deelneming. As ie dat nog niet kneist, heb ie nooit eerder een deftig lijkie zien plante. Laat et nou maar is allegaar an mijn over! Ik ben al drie keer ter aarde besteld en weet presies hoe Ganzewaggel 't hebbe wil. Om te beginne motte d'r blanko kaartjes komme. Me zalle ze maar gelijk effe late hale. Allee, Pollie! Kaartjes hale! Verdonk mot maar voorschiete, dan kenne me na afloop de heele mep gelijk met 'm vereffene......’ Ak trug kwam met de vesietekaartjes haalde Sjeek pen en ink achter 't beffet vandaan, lei de kaartjes op de tafel en begon af te roepe:
‘Gijs de Paardekop!’
‘Present,’ riep Gijs en kalkte ze naam op een kaartje.
‘Je kwaliteit d'r bij,’ vond Sjeek.
‘Olrijd,’ zee Gijs, en schreef d'r bij: resedievist bij de tiende herhaling.
‘Galletjepekelvleesch.’
‘Hier!......’
‘Hier!......’ Galletje feberde z'n schim, zette d'r achter kwartjesvinder en vroeg of d'r geen p.c. bij most.
‘Wel allejeezis,’ riep Sjeek. ‘Dat zouwe me haast vergete hebbe. Zet p.c....... maar 't mag ook p.f. weze, dat mot ieder maar met z'n gewete uitmake.’
‘En ajje nou geen gewete heb?’ infermeerde Grinnikie.
‘Dat komt onder de ouwejonges niet voor en met de upperten hebben me ons hier niet bezig te houwe......’ besliste Sjeekie.
| |
| |
‘Roojekoos!’
Koos riep, dat ie niet leze en schrijve kon en Sjeek maar voor 'm teekene mos.
Achtermekaar wiere afgeroepe: Lokkie, Mageregerret, Doodshoofd, Nol de Gibberik, Langjat, Goof de Zendeling, Sproetekoning, Koekeloeres, Krabbelneusie, Hakketripper en ik, Polletjepiekhaar. Voor de andere, die d'r niet ware, wiere kaartjes in 't beffet gelegd en de booschap doorgegeve, wat me van zins ware.
Sjeek ging naar de tellefoon om een akkoortje te make met de kostuumverhuurder en gelijk te infermeere naar de prijs voor 't rijje. Knipoogend, met de gijn in z'n glimmerikke kwam ie uit et hokkie.
‘Names de feestkemissie kan ik de heere mededeele, dat een akkoord getroffe is met de kostuumjee en de rijtuigmaatschappij. Rest ons alleen nog, mijne heere, om te zorge voor de blommetjes. Die motte an 't sterfhuis geleverd worre en as 't effe kan op de kist prijke. Me groote kopzorg is, om dat voor mekaar te konkele. Amme de waarheid op de linte late zette, wat trouwes geen gewoonte is, hebbe me geen ziertje kans om de blommer op de baar te krijge en amme d'r een deftige naam op late kalke, hebbe me geen lol van de sente, die me d'r an spendeere...... U voelt de moeilijkheid waarde genotgenoote...... D'r mot van de gebroeze, wat van 't linkgaajes op de linte staan, maar zóó, dat de femielie 't niet kneist en denkt, dat 't een hulde is van één of ander duizelhoog kolleezie uit een ver, vreemd land. Kan U me volge, heere? As me dàt
| |
| |
gelukke zou, ak die razende lol mee mag make, ben'k bereid, om de rest van me lorrig leve met hoogachting te denke an al de Ganzewaggelaars, die lijk benne of op de nomenaasie staan om et te worre. Me magge tenslotte jeges onze naaste niet neepneuzig weze en...... eere wie eere toekomt.’
‘Blijf ie zoo, vuurvaste domenee?’ schreeuwde Galletje...... ‘Staat te lulle as een stortbui in een fokzeil...... Ga je uit je eige dood, of mot ik ie uit je lijje helpe?’
‘Affijn, jonges, laat die blommetjesgeschiedenis maar effe rotte, to'k er wat op gevonde heb,’ besloot Sjeek. ‘Voorloopig kenne me niks doen as nogmaals de glaasies heffe op dulledoojegheid van Zijne Edelachtbare Justus Ganzewaggel...... één... twee... drie... in gosnaam... Santjes.’
‘Proost!’
Donderdag twaalf uur kwamme me volges afspraak bij Verdonk, die de kestuums al had uitgepakt en op 't biljart sting te sorteere.
‘Godallejoode!’ brulde Lokkie, die z'n eige an 't verkleeje was, ‘een vest voor een olifant met vetzucht. Mot je zien, indertijd gemaakt voor een kannenier, die op alledag liep van een tweeling! Wat benne me dat voor rotkloffies!...... Hieroo! een broek om een devisie in te berge...... Of ie 't heelal instapt...... Ak in die krankzinnige jas kruip, wor 'k as vermist geboekt en mot Merie vannacht naar me vlooje!’
‘Zal ik maar niks zegge,’ antwoordde Krabbelneusie, die met geen geweld in z'n broek kon komme.
| |
| |
‘'k Zal onder de heistelling motte om angekleed te worre! Effe wachte, to'k er me hoed bij op zet tege de deukies in me gedachtegang.’
‘Hei jij die kestuums met je volle verstand besteld, Sjeek?’ infermeerde Mageregerret. ‘Mo'je mijn zien; een broekie tot an me knieje...... voetvrij noeme ze dat...... me zouwe toch uit begrave gaan? Of, gaan me een elftal oprichte? Hier...... de middevoor is klaar! Hup! Velosietas!’
‘Legge jullie nou niet te donderjage!’ raasde Sjeek, die in de spiegel van 't beffet z'n hoed sting te passe. D'r benne alderlei mate bij en met een beetje goeje wil kenne me in een half uur geslaagde rouwverwante weze.’
‘Wi'je is effe nota van me kachelpijpie neme?’ smeekte de Kippeboer. ‘Mo'k zoo me waardigheid ophouwe met deze hoed? Jezes, jonges, mo'je is kijke naar de rand...... Goed voor een terras met zes stoele en een kegelbaan...... En hier me jas met achterbalkon en nooduitgang! Zeg jonges, zamme eerst die kostumjee maar niet gaan begrave?’
‘Me motte d'r maar van make, wat er van te make is,’ vond Sjeek, ‘en zorge dat de overledene niks an de wurmpies te roddele heit.’
‘Hoe zit et nou met de krans?’ vroeg Sproetekoning? ‘Is besteld en la'me hope, dat ie op de kist komt!’ zee Sjeek. ‘'t Is eigelijk geen krans maar een orresjeneele palmtak met witte leelies, dat zien de Ganzewaggels zoo graag as ze dood benne! Effe voor tweeje wordt 't grappie bezorgd an 't sterfhuis en as ze daar niks door hebbe, kenne me zegge, dat de
| |
| |
jen geslaagd is en anneme, dat me meedoen op de kist.’
‘Wat heb ie op de linte late kloddere?’ vroeg Nol. ‘Bargoens netuurlijk,’ schaterde Sjeek. ‘Op 't eene lint staat R.I.P. en op 't andere: Triefelragmonus.’ ‘Koleere,’ wier d'r gebruld. ‘Da's godzamme schitterend! As ze nou maar niks in de smieze hebbe, anders rouwe me op de vuilesemmer! 'k Lach me 't lendeschot ak straks de baar gedekt zie met de kompelemente van de ouwejonges. Jammer, dat et deftige gaajes d'r niet uit leze kan, wat me d'r mee bedoele’
‘Lazert niet,’ riep Sjeek. ‘Ganzewaggel wordt voor ons plezier begrave en as wij nou maar wete wat er op 't lint staat, hebbe me de lol alleen! Me liefie wat wi'je nog meer?’
‘Zeg Sjeek,’ infermeerde Roojekoos. ‘Wat wil dat nou zegge: R.I.P.?’
‘Recht In Pakkist,’ riep Nol.
‘Rot In Planke!’ grinnikte Lokkie.
‘Nee louw!’ proeste Langjat, ‘mot weze: Rol In Puinpoejer.’
Heel 't stel was onderwijl angekleed en liep door 't kefee te baviejane. Telkes as de één de ander tegekwam, name ze d'r hoeje af, kondeleerde mekaar, begonne te griene en stelde voor om an 't buffet d'r smart te pappe en nat te houwe. As 't zoo een poosie geduurd had, schreeuwde de Paardekop, dat z'n brandend leed niet meer per glas te blussche was, liep naar de bierkraan en liet z'n hoogehoed vol- | |
| |
loope. De andere deeje 'm na en stinge met d'r beschuimde hoeje an te stoote: wel gekondeleerd!
Sjeekspier dee niet mee, liep te kankere, dat er met die labbekakke niks te beginne was en 't heele zaakie most uitloope op een ordenerre dronkemansrel.
‘As 't nog langer zoo duurt, ken 'k de rijtuige wel afbestelle en werk gaan make van de blauwe wage,’ foeterde ie. ‘Heb ie nou ooit zoo'n stelletje flapdrolle gezien? Dat benne nou kerels, waar ie wat mee op touw mot zette...... Mo'je dat lorrige zootje meelmieters zien sleepzwanze! Jonges, la'me nou is prebeere om dame te blijve en d'r wat daverends van terecht brengen. Ophouwe met likke!’
Om half twee stinge de drie geslote koesies voor en Sjeek vond, da'me eerst nog wel een rondritje konne gaan make, omda'me anders veels te vroeg an 't kerkhof zouwe weze. Stuk voor stuk wiere me voor de laaste keer door Verdonk geïnspekteerd en krope dan in de koesies om zingend rond te toere. Gerrit zette een liedje in, da'me rap overnamme.
‘Jozef, Jozef, la'je broekie zakke!
Waarom heb ie nou je korte broekie angedaan?’
Amme voor een kroeg wilde stoppe om zangzaad op te doen, kwam Sjeek, die in 't achterste rijtuig zat, as een briezende leeuw anstorme en kommendeerde de koesier om door te rijje... Nou affijn... ook al goed... Me liete 'm maar begaan en hotsebotste blerrend door de stad in de richting van 't kerkhof.
't Was netuurlijk zaak om d'r voor te zorge, dat
| |
| |
me d'r niet te vroeg zouwe arreveere en zoodoende heel de lol in de prut zouwe helpe, want as de bewaking in 't snotje kreeg, wie me ware, was de kans voor ons verkeke om goedschiks op de knekelmijn te komme. Me moste 't zoo inpikke, da'me ongeveer gelijk met de dooje uitstapte, om 'm de laatste eer te bewijzen.
Ware me eenmaal in de stoet, dan konne me d'r groot lak an hebbe, of me ja dan nee herkend wiere, omdat me wel wiste, dat ze 't van de grandige niet in d'r hoofd zouwe hale om heibel achter de baar te verwekke. Ze wete veels te goed, da' me geen zoete jonges benne en niet zonder rauspartij zoo'n dierbaar lijkie afgeve.
Me liete de koesies stoppe om een hoek van 't voorplein en bleve met geslote gordijntjes wachte op Ganzewaggel, die 't as altijd kalmpies an dee en veels te laat kwam. Maar we wete uit ervaring, dat je met de rechterlijke macht geduld mot hebbe en niet op een uurtje kijke mag...... Doch ie van welles? La'k ie vertelle, dat me netjes bleve en geen anstoot gavve toen me vlak bij 't kerkhof ware. Sjeek was dik over ons tevreeje en hoopte, da' me zoo blijve zouwe tot na de plechtigheid.
Eindelijk kwam Ganzewaggel stijf in de blommetjes an sukkele en reeje me gauw vooruit om 'm tijdig in ontvangst te kenne neme. An de poort van 't kerkhof stinge twee gedirkte bidders met een bus op d'r buik om de vesietekaartjes in te dippeneere. Om van te smulle, die stale jeezussen met d'r afgezakte strijkijzergebbetjes. Ka' je nagaan, da' me ge- | |
| |
bruik maakte van de gelegenheid en man voor man ons kaartje afleverde. Addenooi! Wat zal de femielie in de wolke geweest zijn met onze attensie en blijk van belangstelling......!
As de staasie 't kerkhof opkwam schommele, he 'k effe 't gevoel gehad, of 'k; hiephiephoera!! most roepe, maar 'k hield me in de voege en liet alles an Sjeek, de sermoniemeester, over, om uit te make, wat er beure most.
D'r sting al een mekajum befgaajes, hooge-oomes en andere bolleboffe as de kist uit de wage op de baar wier geschove, derekt achtervolgd door de naaste verwante uit de tien koesies. Heel 't poepie deftigheid nam d'r hoed af en wij van de weromstuit ook an 't hoedje lichte. Onderwijl wiere de kranze op de kist gestapeld; eerst die van de femielieleeje, dan van de kollegaas, nog een heel sprotje blomme van alderlei kolleesies en persone en toen - houw me vast! - onze blomme met de kompelemente van de ouwejonges!
'k Doch, da 'k et bestierf van de lol en achter zou motte blijve in 't lijkehuisie. Sjeek sting te vechte met z'n rolberoerte en de stukke uit de rand van z'n hoed te pruime. Grinnikie, die 't niet meer harde kon, nam de kuite om uit te huile...... en niet van verdriet! la' me dat afspreke!
Amme in de stoet achter de baar schove, zagge me an de poonums van sommige heere, dat ze ons kneisde en hoe ze 't seintje door gavve an d'r buurman. Maar ze liete ons ongemoeid, riskeerde noppes. Me schuifelde trouwes zoo deftig, zoo zielig mee, da' ze
| |
| |
wel moste gaan denke, da' me 't heel erg meende...... net as zullie!
Nou daar stinge me; hoedje in je hand en neusie op je navel te luistere naar de lulkoek van meheertje Zus en meheertje Zoo, die ieder op d'r beurt verklaarde, dat Ganzewaggel puikie-puikie en naast Onzelieveheer nommer één was geweest. Ze beschreide z'n verlies, hoopte, dat ie in 't graf de rust mocht vinde, die ie in z'n zetel beoefend had en grepe naar de zon om klater te melke. Midde-onder de lullefekasies kwam d'r een wit vlokkie vlinder an struikele, dat bove de deksel van de kist de sjanteuse uit ging hange...... De prokkereur wou net al de goeje hoedanighede van Kolleega Ganzewaggel opsomme, maar most, of ie wou of niet, telkes naar 't vlindertje spinze en raakte zoo in de knoedel, dat ie op een gegeve oogeblik sting te vrage om...... beklaagde's gevangehouding! Omda'k niet goed wist of ie de vlinder of de dooje bedoelde, gin'k een beetje opdringe om bij Sjeek te komme, ak ineens mork, dat Koekeloeres me 't seintje gaf om an te houwe met dringe...... Waarom ie dat wou, za'je strakkies an de weet komme! Me ware an de laaste spreker, weer zoo'n ouwe kanepot met een spiegelkale neut......
‘Roojem’ fluisterde Goof de Zendeling, ‘Die bink doet z'n haar met spons en zeemelap, dan zit et voor de heele week netjes!’ Ak nog niet van me lachkrampie bekomme was, zakte de kist de bedstee in. ‘Zwaait 'm maar gedaggies!’ begon Goof weer.
Me hoopte, dat Sjeek nog een spies zou houwe, om
| |
| |
de ontslapene te bedanke voor de mooje dag, die ie ons bezorgd had, maar we wiere teleurgesteld en ware al van plan om af te zakke, as de bidders ankwamme met mandjes vol strooiblomme. Dat laaste nummer van 't pregram wouwe me netuurlijk niet misse en me schove bij om an de beurt te komme. Al de heere rechters, advekate en kommesaresse gingen langs 't graf om een handje blomme te gooje. Ook wij hebbe hoedje gelicht, blommetjes gesprenkeld en; hou-je-stijfies-gewenscht. Amme weer op 't voorplein in de koesies klomme, kwam Koekeloeres effe an Sjeek zegge, dat ie de portefullie van de hoofdkommesares gerold had om de onkoste te dekke......
|
|
Auteursrecht onbekend