Logo DBNL
Polletje Piekhaar (1935)

Polletje Piekhaar

(1935)–Willem van Iependaal–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

Hoofdstuk IX.

Dat van Stuimel en z'n marmer stoepie he'k netuurlijk an Sjeek verteld, ak weer met 'm bij Nol op de klapper was.

‘Goed,’ zee ie, ‘je hebt dus een pa. De moejelijkheid zal weze, om 't 'm an z'n verstand te brenge, temeer, waar ie advekaat en in goeje doen is. Me zalle beginne met de zaak, net as an de rechbank, op de rol te plaase. Je mag d'r met geen stom woord tege Oome Hein of wie dan ook over moozere en niet late merke, da je van je hooge geboorte afweet. Doe maar net of ie nog geen draad wijzer ben en laat maar an mijn over om 't bedje voor je te schudde.’

As Sjeek wat op z'n pregram neemt, ka'je d'r staat op make, dat et voor mekaar komt. Juist as jij d'r heelegaar niet meer an denkt, heit ie z'n voertje gezet, komt anstappe en zeit: ‘Me benne zoo wijt met Stuimel.’

‘Hoeneer gane me 't afwerke, Sjeek?’ vroeg ik.

‘Alles komt tot hem, die weet hoe te wachte, heit Nepolejon me geleerd,’ zee Sjeek. ‘Zelfs bij een kraak mot je alleen de deur en nooit de omstandighede forseere. Je ken nog wat afkijke van de poes, die ook niet prebeert om in 't muizegat te kruipe, maar z'n beurt afwacht om toe te slaan. Gesjochte weze is de straf voor 't ongeduld om rijk te wille worre. Ak denk, dat me Stuimel hebbe kenne, za'k ie de tip wel geve...... En nou as de mieter naar de

Willemstraat om muize, gewone, grauwe muize te gaan koope!’

‘Muize, wat motte me daar nou in jezisnaam mee anvange?’

‘Watte de groote wijze, motte de kleintjes prijze,’ vermaande Sjeek, ‘as 't regel zou worre om bij alles wat me doen te vrage naar 't waarom, was 't leve niet meer waard om d'r an dood te gaan.’

‘Niks vrage en maar presiesies doen, wat me van je verlange,’ zee Nol.

Ak al beneeje an de trap sting, riep Sjeek me trug in de kamer en vroeg of 'k wat bij me had om de beesies in te doen, want 't was niet de bedoeling, da'k ze dood in me jatte meebrocht Ze moste gezond en leveslustig weze en kenne huppele as kangeroes.

‘Daar he'k allegaar niet an gedocht!’ zee ik.

‘Je mot altijd denke, bij al wat je doet,’ gromde Sjeek, ‘en 't niet an mijn of een ander overlate, Je heb je herses niet alleen gekrege om ze in te late slaan, je mag d'r ook een beetje mee werke, as ie 't maar niet overdrijft. He'je de pestoor nooit hoore vertelle die geschiedenis van de talente?’

‘Ja, Sjeek, van die eene, die 't maar begroef......’ ‘Presies,’ lachte Sjeek, ‘al net zoo gortwikker as jij. Bedroevend dat et schoone verhaal op jou heit ingewerkt as een stichtelijke kruijeniersrekening... En nou as de mieter je booschap doen, want d'r wordt op gewacht.’

‘La'je schim niet te veel zien,’ waarschouwde Nol, ‘en vraag an Nel een groote zaddoek om voor

je snuffer te houwe. Doe maar of ie elke menuut ontploffe mot an de nies......’

Amme niet gauw genogt wat vinde konne om de muisies in te doen, greep Sjeek de theebus van de schoorsteen en sloeg een paar gaatjes in de deksel: ‘Ziezoo, neem nou een heitje mee en haal vier muize van gezonde ouwers...... As ze vrage, waar 't voor is, zeg ie maar, dat de poes jarig mot worre ...... Me spreke af, dat je nou en nooit niet weet voor wie je ze most koope. Komt er lampe van en mochte ze je d'r is voor grijpe dan weet je van niks tot je 't niet meer kan heete te liege...... In dat geval heb ie opdracht gekrege van 't mannetje in de maan of van een oud heertje, dat dood op een bankie zat te zinge. Je noemt maar een dorp, 't kan niet verdomme waar of wat, as 't maar niet rijmt op Nol en Sjeek. Me hebbe beslote om je deze reis volle geilink te geve, as 't vaartje lukt teminste, maar 't hale van de muize en al wat d'r uit broeje kan, is voor je eige rekening. Je heb niks anders te doen as de booschap, die me je opdrage en bij 't eigelijke vaartje geen jat uit te steke. Je ben geen twaalf jaar meer en mot nou vierkant beslisse of ie meedoet. 'k Zeg ie vooruit, dat et dit keer een link kunsie is en me neme 't je abseluut niet kwalijk as ie ons de afknapper geeft. Da'k je d'r bijhaal is, omda'k je vertrouw en d'r vast van ga, dajje niks uitlaat en nog eerder je tong opvreet as 't heelemaal weze mot. D'r ka'je, zoo as me 't bekeke hebbe, niet veel gebeure...... maar penoze is niet te berekene zooas een piejano op afbetaling. As ze je op 't grandigekit vasthouwe

is 't vaak alleen maar om kiekeboe met je te spele en uit te vissche, wat je voor d'r waard ben. De stille smerisse hebbe over 't algemeen niet veel meer gogme dan de normale straathond en motte 't krijge van hoore zegge......... As ze merke, dat je niet doorrammelt en ze niks wijzer van je kenne worre, late ze je tippele en zalle je een volgende keer niet zoo ras meer hale. Je laat ze maar stiekum lulle en op al wat ze vrage of zegge geef ie: ja meheer en nee meheer, net naar 't uitkomt. Alleen met je trane mag ie bijtijje slordig zijn en late stroome, tot ze d'r op 't beroo rimmetiek van krijge...... Heb ie me begrepe en kenne me op je bouwe?’

‘Ja, Sjeek!’

‘Vier muize en vliegens heen en weer,’

Ak trug kwam, vroeg Sjeek: ‘Heb ie de nieuwe gabbers, Pollie?’ en nam 't bussie van me over: ‘Reuze knulle en zoo dicht as een pot, Nol! Da's nou gebroeze, waar ie op leve en dood wat mee beginne kan en die d'r strakkies d'r porsie an doen magge om ons an sente te helpe. Motte jullie is oplette wat een sensaasienummer of 't wordt. Verzekering dekt de schade!’

Nel zat te griezelen en begon te gille, toen Sjeek 't doosie scheef hield en zee, dat ie de muize effe door de kamer mos late tippele, om uit te make of ze geen platvoete hadde.

‘Om de beroerte van te krijge,’ schreeeuwde Nel en wou de gang op vluchte.

‘Da's nou net wat ik noodig heb,’ lachte Sjeek.

‘As alle wijve de stuipe krijge as ze muize zien, klopt me berekening en mag 'k voorspelle, da'me vanavend feest hebbe! Die angst van jullie is een gave Gods, want hoe ha'k an vier tijgers motte komme? Nou Pol zet de beesies maar zoolang op de schoorsteen; me krijge eerst nog een bakkie leut van Nel en mikkies met stroop! Lekker hartig en goed voor de plankekoors, want me gaan een nummer vertoone, waar Kopenik voor zal motte salleweere...... Sneeuwt et nog zoo hard?’

‘En of!’ zee ik, ‘d'r valle vlokke as beddelakes en 't bloed komt voor je ooge, as ie d'r effe in mot weze......’

‘Getroffe,’ zee Sjeek, ‘presies wa'k besteld heb. Ja, 'k wist wel, da'k jou om een booschap kon sture. En nou maar verder kalmpies afwachte tot de koffie bruin is en Nel streng op d'r jatte kijke, dat ze geen bidprentjes snijdt. Haggies beneeje de vier duim worre beschouwd as 't in gevaar brenge van menscheleves. Kom, Freule een beetje opschiete, me hebbe 't vaartje al een uur verschove en kenne van Onzelieveheer niet verge, dat ie z'n sneeuwbui opzout tot me uitgetafeld benne.’

Amme joppe zatte te smikkele an de mikkies, vroeg Sjeek ineens: ‘Wanneer ga je weer is uit vissche an de Dordschestraatweg, Pol?’

‘Mo'je daar nou nog is over gaan kauwauwe?’ vroeg ik. ‘Me kenne 't toch ook niet helpe, dat et zoo'n sof wier en hebbe 't netjes genog afgewerkt! 'k Geef 't je te doen om d'r wat beters van te make!’

‘Heit de pestoor je nooit verteld van de talente?’ begon ie weer.

‘Dat heb ie d'r straks ook al gevraagd,’ snauwde ik.

‘Niet loene worre, Polletje! Ak d'r weer over begin is 't om je bestwil! Die leerzame geschiedenis ken jou niet vaak genogt verteld worre en as 't niet met je betert, za'k verplicht weze, om ie een poosie bij me op kattegezaasie te neme. Elke dag opnieuw za'k ie weer verhale van de goeje en getrouwe dienstknecht, die wist hoe ie woekere most. Je ben, op z'n zuinigst gezeit, nog een buitkever zonder voelspriete en net goed genog, om een tiet met verloope betrekkinge an de haak te slaan. Godzamme Pollie je had opstoot kenne wete, dat die kromme goozer niks in te brokkele had en maar een luizige nakkedikker was......!’

‘Snoekie heit toch zelf de dikke portefullie gezien,’ sprak ik tege, ‘en me konne an de buitekant niet wete, dat de dalles d'r in zat! Wie rekent d'r nou op zoo'n zeepert!’

‘Je had uit de omstandighede op kenne make, dat et labberdepoepie most weze,’ peste Sjeek. ‘Die rijke meheer met z'n dikke kluit poen kon maar eens in de maand naar Tonieja gaan om d'r de klandiezie te gunne...... Ha!...... ha!...... ha!...... Pollie, wat be'je toch nog een zoutelooze afkoker!’

Nel en Nol stinge d'r eige te bedoen van 't lache, waar 'k duvels van wier, omdat ze net deeje of ze de wijsheid in pacht hebbe, maar zonder Sjeek kenne ze nerges geen nagel achter krijge.

Na 't bikke, ginge me met z'n drieje op stap naar

't plein, waar de groentemart sogges gehouwe wordt en een kiejossie staat voor de kranteverkoop. De sougers komme d'r dikkels om d'r groote geld te knokke as ze om wisselguldes verlege zitte. 't Nafkone achter 't loketje houdt de poen de heele dag bij d'r, om 't saves voor de maaschappij mee naar huis te neme en sogges weer om te wissele.

Me liepe door de sneeuw te barrele en as me zoowat bij de Noorderbrug ware, zee Sjeek, da'k me erges drukke most, omda'k d'r niks an te doen had en alleen maar bij de hand most weze, om de poen af te slaan as 't noodig was.

‘Je mot voor niks en voor niemand waarschouwe en laat alles maar begaan of ie d'r geen puist mee van doen heb. Nol zal 't wel flikke en ik dek de aftocht. Jij mot niet as een gek beene make en voorkomme, da'je op je bek valt door de gladdigheid.’

Sjeek ging de eene kant et plein over en Nol stekkerde naar de andere zij, tot ze mekaar in 't midde toevallig ontmoette en dan omdraaide, of ze van plan ware, om same erges naar toe te gaan. Sjeek liep effe vooruit om een krant te koope en Nol dee kalmpies an om 't vaartje af te legge en bij te springe as 't zoo wijt weze zou. Maar eerst ging Sjeek nog voor de ruite van 't kiejossie kijke om keus te make. 't Leedie-sjoernaal hing 't verste van 't loketje af en die fladder most ie nou juist hebbe. Nog al wiedes!

‘Mag 'k dat krantje daar hebbe?’ vroeg ie beleefd en tikte medeen effe an z'n gassie.

‘Zeker, meheer,’ zee de juffrouw en draaide d'r eige om naar 't sjoernaal, dat bij de deur hing.

Sjeek liet: ritsieritsieroef!! de muize door 't kiejossie sjeeze en waarschouwde de juffrouw: ‘muize!! muize!!’

't Mokkel schrok d'r eige de rilstuipe en vloog gillend et hokkie uit. Met kwam Nol an, schoot halverwege met z'n lange lichaam door 't loketje en pikte et geldkissie dat opzij sting. Voor 't nieze goed wist, wat er gebeurd was, ware me kriskras een paar strate door geschote en liep ik ver achter Sjeek en Nol an met et kissie onder me jas naar de klapper. Nol zat al met een breekie in z'n jatte te wachte, ak binne kwam en gaf Nel 't seintje, dat ze de deur op de vernolling en de bedsteedeure dicht most doen. De kooters lagge overmekaar te marmotte, maar je ken nooit sekuur genogt weze!

Ak 't kissie overgaf an Nol, die z'n hanschoene angehouwe had, stak 't kientje d'r nog op en me hoefde 't maar om te draaje om de poen te kenne grisse. 't Was bekant driehonderd balle en amme de man negentig gulde namme, bleef d'r nog een snurkie over voor Nel.

Nol nam 't bankpapier en begon me porsie voor te telle: ‘Twee bokkeveters en een joetje maakt negentig piek. Heb ie 't gezien, Pol?’

‘Kim,’ zee ik, maar Sjeek kwam tusschebeije en vloekte: ‘Verdommese witstokkerij om Pol die poen in 't jat te geve! Hij heeft nog nooit zooveel bezoete bij mekaar gezien en as ie d'r mee op de vlakte komt, he'je kans, dat ie d'r z'n eige opstoot mee in de

baajes koopt! Laat 'm eerst een beetje wenne an de weelde en wachte tot et zaakie doodgebloeid is. Voorloopig is 't voor Pol genogt, as ie d'r elke dag een sjoof of een lammetje van verpatst en de rest an Nel in bewaring geeft. Je wil toch nog graag een poosie uit de lik blijve, hé Pol?’

‘Ja, Sjeek, maar 'k wou me zoo dolgraag een nieuw kloffie en een paar bruine hiepies koope,’ prebeerde ik.

‘Net wat ik docht en net wat me niet hebbe motte,’ verklaarde Sjeek. ‘Je heb kans, da'je in noo tijm in de link loopt, een bekattering krijgt en netjes, op z'n zondags, verschut gaat. Dat vrage om de belangstelling, die krijtschijterij koope me niks voor en mot je maar uit je hoofd zette, as ie teminste geen kruimelaar wil worre. Laat Nel de kaakies voor je opberge en neem d'r elke dag een krats af voor bikke en een piraatje. Ik zal wel zorge, da'je strakkies in 't angemete op de vlakte kan komme en an iedereen mag zegge, hoe je an de poen kwam. 'k Heb beloofd, da'k wat voor je doen zou bij Stuimel, maar 'k kan alleen werke met mensche, die anneme wa'k zeg, ak waarschouw voor domme dinge, die ons allegaar in de griebus brenge. Jij wordt binnekort angekleed of ie de bollebof zelf ben en elke knoop an je bast ken navraag lijje. Een banjer za'je weze met bruine trappers en een orresieneele Borselieno op je knar! Nou zeg op, be'je 't met me eens of niet?’

‘Ja, Sjeek, as me sente me sente blijve en 'k d'r ook wat van mag brenge an tante Bet, die zit te vernaggele van de dalles, ga'k met alles akkoord!’

‘Afgesproke!’ riep Sjeek. ‘Maar dat doen me dan een beetje anders as dat jij van plan ben. Ik ga medeen wel effe naar tante Bet om met d'r te babbele en de pil in te geve, wat ze zou motte verklare as ie verschut ging. 'k Zal d'r een joetje brenge van jouw sente en me d'r hartelijk voor late bedanke, want ze hoeft niet te wete, dat et geld van jou is...... Dat fokt maar medeplichtigheid en geweteskramp. 't Gaat d'r niks an, waar de mezomme vandaan komt. Hoofdzaak is, dat ze poen ziet. Later an d'r sterfbed as ie zeker weet, dat ze 't geen uur meer make zal, mag ie d'r vertelle, da'k de fielantroop uithing van jouw sente. Trouwes, alle fielantropie gaat op koste van andere. Ajje hoort van weldadigheid mo'je altijd maar denke an de tandarts, die gratis trekt om 't gebid te kenne levere. Maar da's nou buite de orde, zou meheer de ofsier zegge! Me hadde 't over 't sterfbed van je tante en 'k wou ie alleen maar bijbrenge, da'je met et opbiechte an de mensche mot wachte tot ze koud zijn. Wout de Bult, die heel z'n leve geen befgaajes luchte kon, lag tien menute voor z'n dood te snakke naar een rechterkommesaris om z'n wijf in te ruile voor een kans op de hemel. Kneis ie 't Polletje?’

‘Nee Sjeek! Maar 'k vind alles goed, ak strakkies in me nieuwe kloffie kan loope. 'k Heb d'r bar naar verlangd om is zoo netjes te weze as de witstokke van 't jongeheereschool, die d'r spulle maar voor 't anneme krijge en ik, die d'r op link voor peeze mot, kan 't geenseens drage, ak me d'r voor gewaagd heb.’

‘Je zal d'r bij loope as een edelman en zoo deftig weze as 't stoepie van je pa op de Leuvehave,’ beloofde Sjeek. ‘Alleen nog een hortje geduld to'k scherp sta en 't spel in hande heb.’

Nel gaf me 't trommeltje met de pokkebriefies, dat bij d'r op de bedstee-plank staat, zee, da'k er de poen maar in most doen en dat ze elke sent, die ze d'r afnam tien uur verzieke zou......

‘Ajje voor de grommes bikke noodig heb, neem ie 't maar gerust,’ zee ik, ‘zoolang as d'r nog een grijpstuiver voor mijn overblijft.’

‘Affijn,’ zee Nol, ‘nou is 't allegaar geregeld en me zalle maar gelijk een spaarpotje anlegge voor Balletje, die haast weer thuiskomt. Nel houdt de pot! Hier benne de eerste vijf piek van mijn.’

‘Doet er maar vijf van mijn bij!’ zee 'k tege Nel.

‘Met mijn motte jullie nog effe ragmonus hebbe, voor ie me een poot uittrekt,’ verklaarde Sjeek.

‘'k Kan van die scheet en drie knikkers niks misse en heb d'r geeneens genogt an, om me schuld in de lijmkit te betale! Volgende keer dubbel op, Nel!’

‘'t Kissie motte me nog pleiter make!’ riep Nol.

‘Me kenne dat loene ding toch niet an de vuilesman meegeve! Hoe krijge ze Nolletje nou zoo mesjokke! Zou meheertje wel wille! Addesjim!’

‘Pollie zal 't effe in de majem zwiepe!’ kommendeerde Sjeek. ‘Niet hier of daar neerzette en denke: ak et maar pooter ben.’

‘Nee Sjeek!’

‘Ja, ja, 'k weet er alles van. As 't vaartje gebeurd is, knakt de veer en zitte ze vaak meer in d'r stin-

kerd om 't leege kissie kwijt te rake, dan om 't volle te pikke. Zalig oppasse, dat et nooit meer onder ooge komt. Regelrecht naar 't Steiger of de Blaak d'r mee en goed uitkijke, dat er geen gaajes steunt, voor ie 't kissie zwiept. Minder as tien voet water neem ie niet. Onder je vodde d'r mee en opstoot trug om te zegge, dat de poes verzope is. Ik wacht nog op de booschap voor 'k naar tante Bet ga.’

'k Liep met de onrust in me bast naar 't Steiger en wilde 't kissie zoo gauw mogelijk looze, maar telkes ak et zwiepe wou, doch 'k, dat et link was en liep weer door om 't erges anders pisse te worre.

Drie keer was 'k al heen en weer langs 't water geweest en 't zweet begon me uit te breke, zoo begiete ak wier van 't leege tiejeitsie, da'k maar niet kwijt kon rake en an me jatte bleef kleve.

't Sneeuwde, 't was roetdonker op sommige plekke en toch kon 'k maar niet afkomme van 't stinkvrachie, dat hoe langer hoe meer an me zenuwe begon te vrete en me dood pagud1 maakte. 'k Liep me eige uit te foetere voor krijtschijter en wijs te make, da'k een vrijzetter zou krijge van Nol en Sjeek, as ze wiste, da'k geeneens een trommeltje wist te verzuipe.

Ak weer an 't end van 't Steiger was en niet trug dorst, he'k opeens me kop omgedraaid en as een gek, zonder te kijke 't kissie van me af geslingerd: Kledder! bove op 't ijzere luik van een schuit.

'k Schrok me de blubber, schoot as de bliksem de

mart over en langs alderlei omweggies weer op de klapper an.

‘Foets?’ infermeerde Sjeek.

‘Poesie gepiept!’ zee ik.

Twee dage later, ak zoo'n beetje liep te banjere, wier 'k bij de beurs gegrepe door een roeskop, die zee, dat meheertje me graag effe spreke wou en al op me zat te wachte. Ak vroeg, waar 't over ging zee ie, dat ie d'r niks van wist, maar wel docht, da'k 't gauw genog an de weet zou komme.

Omda'k al zooveel zaakies heb opgeknapt, kon 'k netuurlijk niet sekuur wete, waar 't voor weze kon, maar 'k docht opslag an 't kissie en begon 'm te knijpe as de ziekte.

Op 't beroo most ik maar bij de smerisse wachte, to'k an de beurt was en geroepe zou worre. Intussche kwamme de stille naar me kijke, om me goed te leere kenne en mekaar 't seintje te geve. 'k Hoorde ze smoeze over Nol en Balletje en één kwam d'r naar me toe om te vrage, waar Nol z'n vletje borg. 'k Heb d'r eigens nog nooit van gehoord, maar al ha'k 't gewete, zou 'k toch louw sjoege hebbe gegeve. Nog al klontjes! 'k Ben geen infermaasieberoo!

Eindelijk wier ik naar bove gebrocht en sting met de hartklopping in me strot voor de kommesares, die eerst dee, of 'k heelegaar niet aanwezig was. As 't mooi genog wier, vroeg ie me naam.

‘Daantje, Meheer!’

‘Welke Daantje?’

‘Daantje Schammer.’

‘Wanneer gebore?’

‘Maart 1891, Meheer!’

‘Kom is wat dichter bij de tafel staan,’ zee ie en schoof ineens van onder z'n pepiere 't kissie voor me snuffert.

'k Schrok d'r effe van, maar wist me gehaaid in de voege te houwe en docht er opstoot an, dat me klauwe d'r opstinge en 'k d'r an verschut most gaan, as ze me vingers afdrukte. 'k Schoot roeftum! op 't kissie an en liet et van alle kante in me jatte spartele.

‘Hé! hé! Be'je nou effe bedonderd!’ vloekte de kommesares, die netuurlijk door had, da'k em in de Nelson nam, ‘je mot er met je klauwe afblijve!’

‘Riesjard Moor of vijf menute te laat,’ doch ik, zette 't tiejeitsie stijfvol met vingerafdrukke bij 'm op de tafel en dee net of 'k niet snapte, waarom ie zoo tege me te keer ging.

‘Heb ie dat kissie al eerder in je hande gehad?’ vroeg ie.

‘Nee, Meheer, nooit van me leve niet!’

‘Waarom was ie d'r dan zoo heet op, om 't in je vingers te neme?’

‘Dee 'k in me onschuld, Meheer!’

‘Wil ik jou is wat zegge?’ schreeuwde ie. ‘Je mot et geteisem belazere, waar ie mee omgaat. Je ben al net zoo'n doortrapte boef as dat krepuul. Maar, 'k zal ie wel wete te vinde, me hebbe anwijzinge. Of denk ie soms, da'je 't onderzoek in de war kan gooje door je geraffeneerde optreeje? Dat verbeel ie je maar! Me zalle is kijke of me jou en je mooie vrinde

niet naar 't huis van bewaring kenne frommele!...... Waar was ie Woensdagavend?’

‘Woensdagavend?’ vroeg ik, ‘Woensdagavend? ...... effe prakkezeere. O ja, toen 't zoo godsmerakels sneeuwde......’

‘Precies,’ snauwde de bollebof. ‘Toen 't zoo lekker sneeuwde en de kans schoon was. Waar zat je ommerdebij acht uur?’

‘Achter de kachel bij tante Bet kunstblommetjes te draaje voor me oome Hein, die ze uitvent as 't mooi weertje is.’

‘Me zalle je tante Bet in 't verhoor neme over jou en je kunstblommetjes...... Ware 't roosies?’

‘Nee, louw! Sprietjes za'k maar zegge met een botergeel hartje d'r in. Ze hebbe me de naam genoemd, maar 'k kan niet zoo goed onthouwe.’

‘Heb ie daar meer last van?’ zoog de kommesares.

‘Ja, Meheer,’ peste ik, ‘he'k van me vader, die al zestien keer me verjaardag vergete heit.’

Eén klont vergif wier de kommesares, omda'k 'm zoo'n zeenige afbluffer gaf. Oi, die goozers in de kit verbeelde d'r eige, dat zullie alleen een groote bek magge geve en je in de maling kenne neme of ie een nootsum ben.

‘Flikkert 'm maar in hok drie!’ brulde ie tege de grandige, waar ie om gebeld had. ‘Me zalle dat heerschap wel klein krijge. Hij is in elk geval bij 't Steiger gesinjeleerd......’

Ak in 't hok was, waar 't zoo mufte, da'k er de beklemming van kreeg, most ik me broek vast gaan

loope houwe, want ze hadde me riem afgenome tege de zelfmoord.

'k Ging eerst een heele tijd loope ijsbeere, omda'k docht, da'k an 't stinkhol kepot most en d'r te merakels onrustig van wier om te kenne zitte. Ak bekaf was van 't drentele op me afgezakte broek, ging 'k maar een poosie op 't brilletje zitte, om een beetje bij te komme en begon dan weer te ritte as een dolle hond! Verrek, zee ik tege me eige, over wat maak ie je nou zoo mies? D'r kan je noppes gebeure. Dat van 't kissie heb ie prachtig geflikt en Sjeekie is d'r toch ook nog om 't zaakie plat te houwe? Met de vingerafdrukke kenne ze geen pokke beginne, want ze wete niet uit te zoeke, welke d'r eerst en welke d'r later opkwamme. En, dan most 'k weer lache om die sufkloot van een kommesares, die me de kans gaf om 'm lik op stuk te geve en z'n eige nog voor aap liet zette.’

Tante Bet zal ie in 't verhoor neme...... Nou wat dan nog? Die heit allang de tip van Sjeek en weet precies wat ze verklare mot! Verders geen leed!

‘Jou ken niks gebeure, Pollie. Jou ken niks gebeure, Pollie!’ zee 'k wel honderd keer tege me eige en ging d'r dan een wijsie op zoeke om 't te zinge:

‘Jou......ken......niks......gebeure......Pòòòlliie!’ net zoolang tot er een smeris kwam, die zee, da'k niet op de planke sting en me smoel een beetje most houwe, ak geen kennis wou make met de ranselloert...... Nou ook al goed; maar in elk geval: ‘Jou ken niks gebeure, Pollie’ en as ie 't niet meer zinge mag, dan ga je 't maar fluite.

Ak genogt geflote en gebaanderd had, wier 'k d'r melig van en ging op de brits legge om te prebeere, of 'k niet een uurtje pitte kon. En 'k mag splijte, as ze me niet wakker hebbe motte make om te zegge, dat me prakkie gearreveerd was. Me hadde die dag boontjes met buikspek en 'k zal ie maar vertelle, da'k er niet in heb zitte spoege......

'k Heb d'r van gehaggeld of 't me van harte gegund wier en net zoolang gesnaveld, to'k om genade wou roepe.

'k Most in de cel blijve en kreeg een deke om de nacht door te komme. Nou ook al een zorg, doch ik, omda'k er vast van ging, dat et maar een gewelletje was voor me groote bek tege de bollebof. Hij z'n zin...... Langer as drie dage mog ie me toch niet houwe en 't hok doet me niks. 't Was d'r alleen een beetje koud en vervelend, maar ajje in een hoekie kruipt, ka'je in je deke zaligies gaan zitte broeje over de rottigheid, die de brave mensche voor je hebbe uitgedocht. Je mot d'r om lache as ie d'r an denkt, dat de deftige dames en heere je in een stinkhokkie late zette, om op je keutel te passe ......As dat nou is, om je mensch te make, benne ze d'r glad neffe, want as ie weer buite komt en de nette spulle van 't betoeggaajes ziet, zou ie d'r zoo een bom in wille slingere, om 't an puinpoeier te krijge. Ak van me leve weer is erges in een spieze kom, waar 't deftig is, gaat alles an flenters, al mo'k et met me tande doen. Ze late ons ook verluize in d'r tuchthole!

's Morges hoorde ik tante Bet op 't beroo komme

en as om 't seintje te geve, schreeuwde ze tege de brigges: ‘Wat mot ie nou op 't beroo doen? Hij bemoeit ze eige nooit nerges mee en zit de godgansche dag blommetjes voor z'n oome Hein te make!’

'k Wist genogt, ging weer op me britsie legge, om uit te lache en me liedje te zinge.

's Middags wier 'k uit et hok gelate en kreeg me spulle trug met de booschap, dat de kommesares me niet eens meer zien wou...... Hij liet et an z'n loopjonges over om me te looze! 'k Ging niet regelrecht naar de klapper van Nol, want 'k heb van Sjeek geleerd, dat je vaak wordt afgelegd as ze je loslate, om uit te vinde, waar ie naar toe gaat en wie je gabbers benne! 't Beste is om je een paar daagies louw te houwe! Tante Bet hing uit 't raam en ak ankwam riep ze:

‘Dat doch ik al...... de koffie is bruin, Pol!’



illustratie


Vorige Volgende