|
| |
| |
| |
Hoofdstuk IV.
Scheeltje, Balletjewoef en ik hadde afgesproke, om weer is een sneesie te gaan make op 't Singeltje en voor de voet-op alles an te vege, waar de souger ‘ja’ voor knikt, want me hadde in weke al geen roomklabbabussies meer geproefd en ware bang, da'me de smaak d'r in verlieze zouwe. Maar eerst moste me naar Snoekie, die in 't ziekehuis is opgenome, omdat ie onder de baanschuiver van de tram heit gelege en dfr uitziet as soepvleesch in een vuile zadoek. Amme d'r zóó van schrokke, damme niet wiste, wat me zegge moste, hebbe me z'n druifsies maar opgevrete en benne nog vergete, om 'm de komplemente te doen van Pietjepuk, die me op de Botersloot tegekwamme.
Van z'n moeder, Blommehektonia, die beneeje bij sde portier op d'r kaart sting te wachte, hoorde me, dat Snoekie geregeld naar de operasietafel wier gereeje, om opnieuw in mekaar gezet te worre.
‘Me zalle 'm maar “de Bouwdoos” noeme, as ie weer op de vlakte komt,’ lachte Balletje, toen me weer buite ware.
Veels te licht as 't was, om op 't Singeltje al wat klaar te make, ginge me eerst nog een poosie dalve langs de Schie, om balkie te vare en dan naar de veelading bij 't spoor om appeltjes te snaaje en afgestempelde postzegels te zoeke, die me verpatse an de witstokke van 't jongeheereschool. Me vonde een heel sprotje zegels en teertouw, dat je pruime
| |
| |
ken of 't neegret is, tot me beene moste make voor Lijpie met de dure pet, die z'n eige anstelt, of ie de sjef van 't zaakie zelf is.
‘Awel!’ zegge de schippers, me ginge naar 't Singeltje, waar de kopere moere an de deftige huize op de buis van de buitekraan zitte te soebatte, om gestole te worre. D'r benne d'r niet zooveel meer as vroeger, toe' je ze huis an huis maar voor 't afdraaje en inpikke had, want de loodgieters kenne 't niet meer bijsloffe om ons vóór te blijve. As zullie d'r één van nieuws opzette, hebbe wij d'r alweer drie gefazeld: om 't werk in de wereld te houwe! Kneis ie? Ajje een beetje bemazzeld ben en geen bekattering krijg, ka' je nog wel een poepie doppies los morrele, maar je jatjes motte d'r naar staan. Snoekie heit er met Balletje same op één avend is zooveel gehad, dat ze slagzij lagge, toen ze bij de souger kwamme en ieder bekant drie heitjes op d'r pramus hadde te deele* Maar je gapt toch eigelijk voor de sneeze, die je uitbeene en aflegge as de ziekte en as 't misloopt jou d'r nog inluize om zelf de mooie jonge te blijve bij Meheertje. Ajje honger heb ka' je 't al op twee moere stelle, want da's net genog voor 'n heel half kuchie en een paar piraatjes, die je 't beste bij vrouw Ekkedon in de Palmstraat kan koope, omdat ze je gelijk een kansie laat om 't sjokeladekassie an te vege!
Die puistmoere kenne anders gruwelijk vastzitte en as ie niet op een haar weet, hoe je ze d'r af mot peste, sta je met je bloote kont in je pet en maakt geen draad klaar. Ja, als wij d'r één in 't
| |
| |
snotje hebbe gaat ie d'r af al moste me d'r opslag an sterve, want me kenne d'r een vaartje op, da'k ie niet vertel, omda'k et op me ziende ooge gezwore heb. Amme de poet verschierd hebbe an de opkoopers en de schrabbers benne uitbetaald, zegge me: ‘Eeltjes’ en kippe de sente eerlijk af. ‘Ieder 't zijne en de kwaje niemedal,’ zee Opoe zaliger altijd.
Dan holle met de liklap uit je bek naar 't winkeltje op de Kruiska om taaretjes te schranze, roomhoorentjes, die zoo afgestampt vol benne met poep van broertje, da' je d'r in mot kruipe om 't laatste veegie in de punt an je slurf te krijge. Zoo'n smakkie smurrie is godsliederlijk lekker en je zou je eige d'r geregeld de diejaree an goffere, as ie d'r de spieje maar voor had.
Amme op 't Singeltje stekkerde, wiste me al derekt, waar me moste weze: me hadde, zoo gezeit, bestelwerk, omdat me een moer wiste, die d'r kort te vore weer door de loodgieter was opgezet en naar ons zat te snakke. Balletje zou 't afwerke en wier gedekt door Scheeltje, onderwijl ik op de uitkijk mog staan, omda'k de vorige keer bij 't molle op de groentemart dik me porsie d'r an gedaan had. Zullie moste een hek door, om in de voortuin te komme en ik sting d'r tegeover, zoo'n beetje achter een boom kwansuisies te pisse met een siegret in me jatte om 't seintje te geve as 't loene mogt worre. Zoolang as 't seef is, houw ie 't peukie siegret in je holle jat, maar as d'r gaajes op de vlakte komt, zuig ie effe stug an 't piraatje om 't vonkie te late glimme en je gabbertjes te waarschouwe. Azze zullie zachies kuche, is 't
| |
| |
om te zegge, dat ze 't begrepe hebbe en ka' je wel doorloope, tot ze je achterop komme.
Bal sting z'n zweetje te hale an de moer, die zoo koppig was as een pompslinger en most telkes afnokke door 't vele gaajes, dat voorbijkwam. Me liepe flink in de kiere, moste geregeld een blokkie om make en keerde langs alderlei omweggies trug, om 't akkevietje af te werke.
Amme vier keer pleiter hadde motte gaan, wier Balletje dolgiftig en begon te kettere: ‘Ak godzamme maar niet zoo stinkend in de smieze sting, was 't kunsie rejaal vergete geweest en hadde me allang an de klabbabusies gezete. Telkes ak me reet gedraaid heb, om die zenuwe moer de kink te geve, komt er weer gaajes en motte me van wiek.’
‘Me kenne toch de straat niet afzette!’ lachte Scheeltje.
‘Nee, me zalle d'r wat op motte verzinne, om meer gedekt te staan, amme bezig benne,’ vond Bal, ‘dan kanne me stapels kak hebbe an alles, wat voorbij baandert. 't Heele vaartje is a-b-c-werk as me maar niet zoo getreiterd wiere door 't geteisem, dat nou juist hier voorbij mot komme, om d'r joekeltje te late dreutele! Die teringhonde met d'r geschijt moste opstoot allegaar van de wereld worre geraapt. Ja, me kenne de lamp bove de voordeur uitpisse, maar dan komt de bollebof met al z'n mentenees naar buite om kielekiele te gaan spele onder de struikies. En, dat pesthek om de tuin, dat die goozer heit late fabrieseere voor de tocht in z'n slaapkamer, hebbe me niks as sjegrijn van. Koleere! wat een tinnefzootje!’
| |
| |
‘Val in me straatje!’ riep Scheeltje, ‘me kenne toch wel een boompie uit de grond juttere en voor de gevel op z'n platvoetjes zette. Me gane een versiering make en kenne d'r achter zitte, om smakkies door te moddere, as d'r volk voorbij komt!’
‘Net wat je poekelt, scheelleelijk,’ lachte Balletje, ‘da's goddomes ges bekeke en me zalle 't maar medeen gaan flikke. Het tuintje van meheer zalle me een prutsie motte verampeneere, maar da's die goozer z'n eige schuld, dan mot ie z'n koperwerk maar op de stoep legge as me voorbij komme, of anders z'n tuintje saves oprolle en binne hale.’
‘De rambam voor 'm met z'n tuintje d'rbij,’ vloekte Scheeltje, ‘ak kans zag om 't te pikke, brocht ik 't mee naar ons hoffie. Dat betoeggaajes heit maar tuine en slaapkamers en wij magge gaan pitte met een krantje in de goot. Me motte sloope, wat me kanne, dan wete ze teminste, da' me d'r ook nog benne.’
‘Kom, Scheele!’ riep Balletje, ‘me gaan uit boogerde en net zoo lang an de boompies schudde, tot et moere hagelt.’
‘Jantje zag is prrrruimpies hange!’ brauwde Scheeltje, zóó kemiekerig, da'k me d'r de kronkel in me darme om lache most!
As ze weer trug ginge naar 't tuintje liepe die kluiveduikers te zinge:
‘Onder de boome van tjoek! tjoek! tjoek!
Onder de boome van tjoek!!’
| |
| |
Effe later kreeg 'k et seintje om bij te springe, want de boompies stinge as gemetseld en ware niet van plan, om d'r eige zonder ploetere kedoo te geve. D'r most an gebuffeld worre, maar me hadde d'r rap twee struikies uitgerukt en neergezet op 't stoepie bij de gevel.
‘Nou de looper en de bruid nog! Ga jij maar vast pepiertjes in je haar draaje,’ lachte Balletje, wijl ie me een zetje gaf, as om te zegge, da'k wel op kon hoepele en me maar erges in de buurt most drukke. Ak nog maar koud vijf menute in een portiekie sting te steune, kwamme ze al anzette: Habbes!!
Die eene luizige moer had de heele avend gekost en t was al veel te laat geworre, om nog met een ploegie de vlakte op te gaan. Da's in de nacht veel te link, vooral as ie al een beetje bekneisd begint te worre.
‘Zamme 't maar voor gedaan houwe en naar huis gaan?’ vroeg Balletje, ‘is prebeere of me d'r morge nog wat bij kenne reetseme? Wat me nou hebbe is de moeite niet waard en motte me maar erges begrave. 't Is altijd link om d'r mee in je melig te blijve peeze.’
‘Nee, louw!’ riep Scheeltje, ‘ak nou naar huis ga, wor 'k vlot in mekaar gerammeld door me vaar, die allang in de koffer leit. As ie door heit, da'k weer an 't sneeze ben geweest, slaat ie me met één zaaier naar Snoekie op zaal 9. 'k Rol me wel op an dek van een sleepbootje.’
‘Dan gane me mee, waar of niet Pollie?’ vroeg Balletje. ‘Same uit, same thuis! Me poove vannacht
| |
| |
allegaar op 't dek en gaan morge, in gebroeze, een zinksneesie make op 't dak van 't ouwe suikerfebriek.’
Ak zee, da'k liever naar huis ging, omdat Tante Bet derekt 't seintje door zou geve an Tante Sien, begonne ze me uit te lache en te treitere en vroege of ze mee zouwe gaan, om me toe te dekke en 't lichie uit te blaze, ak gepist had!
‘Ja, maar je mot is rekene, da'k Tante Sien beloofd heb, om weer sebiet naar een baas te zoeke en af te nokke met peeze op link.’
‘Val dood!’ voerde Balletje, ‘wat hebbe me met je Tante Sien te make? Waar bemoeit dat ouwe slagschip d'r eige mee? Amme gabbertjes benne, benne me gabbertjes en niet van zins om 't stuk te late make door dat lijk op stelte. Je heb 't ondervonde met je mooie baas. Jij je de mieremietus peeze en hij je sente verzuipe. Weet je Tante Sien voor mijn geen petroon?’
‘As ie liever naar huis gaat, motte me 'm niet tegehouwe,’ sarde Scheeltje, ‘hij mot z'n versie nog leere.’ En dan begon die kakkerlak te zinge:
‘Ik weet, ik wor naar afgronds rand,
Door duist're geeste voortgedreve.’
‘'k Ga al geen eens meer,’ zee ik, ‘en me zalle is zien, wie d'r morge de meeste praas heit, as me op 't dak van 't suikerfebriek zitte!’
‘Afgesproke,’ riep Balletje, ‘en wie 't meest z'n best doet, krijgt de gouwe medallie voor trouwe
| |
| |
dienst. D'r mot maar is uitgemaakt worre, wie van ons drieje kampejoen van Nederland is!’
Me liepe te vernikkele van de honger en ginge op de wal langs de haves an 't snorre naar alles, wat je slikke kan zonder d'r an dood te gaan.
In de prauwtjes van de runners konne me niks bewiegumme, maar amme bij de Hullboot kwamme, snove me de baaltjes peen, die bewaakt wiere of 't trouwringe ware, door een vent, die in een soortement schildwachthuisie z'n pijpie zat te rooke. Me hadde razende doei en Onzelieveheer laat de peentjes toch niet alleen voor de Engelsche groeie. ‘La'me achter 't melkhuisie gaan en eerst is prakkezeere, hoe me 't voor mekaar motte bokse met de wachsman,’ zee Scheeltje.
‘'t Mot maar op een gewelletje,’ docht Balletje, as me al een tijdje hadde staan te boome, hoe me an vrete moste komme.
‘Lekker lulle,’ zee ik, ‘as je maar naar die goozer wijst, begint ie al te gille as een varke, dat gekeeld wordt en je krijgt d'r een drukker voor, die je met je heele femielie uit mot zitte, om de tijd vol te krijge. Ze benne daar nog al hoerig op de Noordsingel. Noppes voor ikkes!! An een gewelletje doe 'k niet mee. 'k Heb geen zin om voor een klauw peentjes me halve leve in de lik te motte......’
‘Barst in bonkies met je geslijm,’ schold Balletje, ‘dat wil de medallie verdiene en is al begiete, amme d'r maar over denke, om een wachsman in de knoop te legge.’
‘Pollie heit dik jootsie en as 't op een gewelletje
| |
| |
mot, geef ie mijn porsie maar an Fikkie,’ riep Scheeltje.
‘Nog zoo'n mamzer,’ vloekte Balletje, ‘heit een praas as de keleere en is as de dood voor de jatte van z'n af gepeesde vaar...... Zoo'n bek...... en as ie niet naar huis durft, motte me bij 'm blijve, omdat ie bang is voor de boeman. Me benne voor jou meegegaan en niet van plan om hier de moord te pruime van de honger. Maar jij hoeft er niks an te doen labbekak...... me zalle de tafel wel voor je dekke: Gaat u maar zitte, Meheer de Graaf en zeg wat 't weze mag! Oi...... zoowaar za' je een klinker op je niere krijge, wat jou Piekhaar?’
‘Ja...... maar as me de goozer op link neme, zal z'n smoel gesnoerd motte worre met een proppie en as ie d'r in stikt is 't moord...... Aboe,’ sprak ik tege. ‘Me doen et, of me doen et niet,’ zee Bal, ‘maar ak vooruit gewete had, dat jullie zukke schijtlaarze benne as 't op stukwerk ankomt, was 'k strakkies medeen vandoor gegaan en had alleen voor me eige gezorgd. Zamme niet gebeure, da'k 't vrete voor jullie op mot diepe en voor weesvadertje mag spele!’ ‘'k Ben d'r voor in as me die vent geen kuist voor z'n taas hoeve te geve,’ zee ik. ‘Zeg maar hoe 't beure mot.’
‘Mot ik dat zegge?’ raasde Balletje. ‘Je ziet me toch niet voor kinds an. As ie d'r onderuit wil, mot je ook zelf 't kunsie maar verzinne en in mekaar zette. Ik verrot je, om voor jullie uitvindertje te gaan spele.’
‘Nou, dat wordt je toch ook niet gevraagd en 'k
| |
| |
la'me niet door jou uitkaffere, van jou niet en van geen mensch niet en ik zal zegge hoe 't mot,’ schreeuwde ik.
‘Deis ie nou en maak hier geen bonje,’ waarschouwde de Schele. ‘'t Lijkt wel een opeluchtmeeting. Jullie staan verdomme om een verschutting te vrage. Hou je kovert op en laat Pollie nou is smakkies vertelle, wat ie d'r op bedocht heit.’
‘Me gane eerst weer een endje trug,’ lei ik uit, ‘komme dan lulligies-weg ankuijere, of me van de soos naar huis zweve en over de gosdienst prate. Amme bij de wachsman benne, lazere me 'm om met hokkie en al, tot die d'r onder gevange leit en geen vin meer verroere kan.’
‘En, as die bink dan begint te gille?’ vroeg Scheeltje. ‘Nou sufkloot, dan denke ze, dat ie met z'n kissie is omgeflikkerd,’ lachte Balletje, ‘en hebbe me dik de tijd om ieder een klauw peentjes te ratse. En nou geen gesijbel meer en opstoot anpakke. 'k Steek de dievemoord van de honger.’
De wachsman zat stil in z'n hokkie op z'n pijpie te kluive en me hadde niks tege dan de stilte, as die bink an 't brulle zou gaan. Me liepe eerst een endje trug en dan hardop pratend in de richting van 't schuilhokkie.
‘Net of me mosschies gaan vange,’ seinde Balletje.
‘Hou je muil nou, anders he'k daalijk geen fut meer van de lach,’ waarschouwde de Scheele.
‘Amme d'r zijn, ineens patsieboem inkiste,’ fluisterde ik. En net zukke werk: Bens! daar ging ie,
| |
| |
plat op z'n buik en 't hokkie fienaal over 'm heen: net een slak met een woning op z'n bult.
Die vent mot z'n eige wel een beroerte geschrokke zijn, want me hebbe 'm alleen maar: ‘Heerejezis’ hoore roepe, maar benne niet blijve staan luistere, of ie nog meer te zegge had.
Met ope nijfies vloge me op de bale an, sneeje ze ope en sloege de enterhake uit, net as de Watergeuze, daar me van geleerd hebbe op 't haveloosie. Netuurlijk ginge me niet al te hard en te dicht op mekaar loope in hartje nacht, maar as me ver genogt uit de buurt ware en dochte, dat 't seef was, benne me onder een hijschkraan schoftijd gaan houwe en hebbe bekant zitte stikke van de lol en in de peentjes. Ka'je nagaan! Ze ware al voor ons schoongemaakt, dus hadde me niks te doen as te kauwe en te slikke. Zoet smake dat ze deeje, of ze in de pure fedant gegroeid ware! Telkes moste me stuipe van de gijn as Balletje, die goozer, kruipend onder z'n hokkie, nadee en piepend vertelde, dat ie een schilpad was op weg naar z'n nichie in de Diergaarde: ‘Goeje daggies...... Ta! ta!...... 'k Ben de reuze schilpad...... angekomme met de Hullboot om peentjes te gaan bestelle voor me schoonzus in Afrika...... Zie je en nou ga'k 't stijle holletje van de Westzeedijk af om in de Diergaarde te komme, waar me nichie van me manskant uit losjeere is...... Gosternokkie...... wat een gosgruwelijk end......! 'k Had beter lijn vier kenne neme met me zwakke borst. Wach is...... effies dat plansoentje plat vrete, want 'k heb weer last van me lintwurmpie.’
| |
| |
‘En, nou gaan me naar boord, om ons bedje te schudde en zaligies te marmotte tege de ketelkap,’ zee Scheeltje.
‘Olrijd!’ lachte Balletje, ‘dan za'k me nichie maar gedag zoene. Dag hondeworsie: snok! snok! snok, en ak weer is in Holland kom om peentjes te koope, mot je d'r voor zorge, dat ze an de Hullboot legge en de koffie prut...... prut...... zeit ak an kom......! Zajje?’
Me hadde al gauw een bootje gevonde en stakke ons, lekker uit de wind, as trosse op om uit te broeje in de warmte van de ketel.
't Gebeurt wel, da' je een rotschop krijgt van de bemanning, vooral as ze vare motte, maar de meeste late je, as 't maar effetjes kan, stiekum doorpitte, omda' ze wel wete, da' je ook liever je bedje laat schudde in hotel Koomans.
's Morges om een uur of vijf wiere me door de meid gewekt: Addesjim, ka' je net denke. D'r sting een boom van een goozer met z'n klompe te voele of d'r nog leve in me zat en ak au! riep, scheen ie me te g'loove, zette ze poot in de lende van Balletje en zee: ‘Morge, Ekselensie!’
Amme overend vloge, vroeg die gijnponum of de heere goed geslape hadde en d'r scheerwater moste hebbe. Dan nam ie een pus en zee: ‘De badkamer wordt gereed gemaakt, en as ie niet zorgt, dat je gauw van boord santsodemieneraalwatersteenstraalt za'k ie effe afspoele.’
Me stove naar de wal en vergatte heelegaar, da'me stijf as een ladder ware en verrekte van de pijn in
| |
| |
de Scharniere. Affijn, na een kwetier ware me weer zoo'n beetje door de verstijving heen en begon 't getreiter in je darme. Effe ruike bij een bakker helpt, maar as ie weg gaat uit de versche-broodlucht, heit je lintwurm intussche gejongd en schreeuwt de honger je glimmerikke uit. Je wordt gewoon krankjorum van de doei en ben in staat, om een smeris de sabel van z'n lijf te vrete. 't Kan zoo afgedonders erg worre, dat je, door 't telkes antrekke van je broekriem, in twee mootjes uit mekaar valt. Doch ie van nietes?
Me zouwe naar 't ouwe suikerfebriek gaan, maar d'r most eerst getafeld worre, hoe dan ook. Amme door de Westerstraat liepe, ware ze van de gemeente bezig met 't opbreke van de bestrating om buize te legge. ‘Hei hooi! hei hooi!...... En nog een ruk......! En nog een poel!!’ sting de voorman te schreeuwe bij een ploegie binke, die met een lijn over d'r bast an 't karbauwe ware. Me keke d'r amper naar, want me hadde veel te veel kopzorg om an bikke te komme en konne van de buize niks wijzer worre.
‘Zachies an,’ zee Balletje opeens. ‘'k Heb de korf in 't snotje. 't Mannetje, dat ons an bikke helpt is gebore.’
Dan dee ie net as een martkoopman op z'n standje: ‘Gemaakt met beugel één......! Gemaakt met beugel twee......! Een beetje van dit......! Een beetje van dat......! En nou zajje zegge: koopman geef mijn dat, maar wie dit van me koopt, krijgt er een breukband met orkest bij kedoo.’
| |
| |
‘Tippele jullie nou maar effe door en laat de rest maar an de koopman over. En ak niet sebiet met een stapeltje kuchies trug kom, magge jullie om beurte een stuk uit me lende bijte.’
We ginge door en as me bij de jachthave ware, kwam Bal ons al achter op, wuivend met z'n pet, as om te zegge, dat 't voor mekaar was.
As 't stikkezakkie onder z'n jas vandaan kwam, riepe me: ‘eeltjes!’ en stelde voor om naar 't park te gaan, waar een pompie staat.
‘Daar kenne me niet op wachte,’ zee Balletje, ‘op is op en weg is weg. Hier pak an...... ieder twee met kaas d'r tussche en dan nog elk een met gewapend beton.’
't Is netuurlijk geen werk om de arrebeijers, die d'r zelf zoo hard voor beule motte, te begappe... Maar, me hadde zoo'n afgerazende honger......
‘Eerst effe 't zakkie zwiepe. Zoo! Kompelement an de bruinvisschies!’
Me liepe te goffere en te smakke en vergatte haast nog om Balletje te vrage, hoe ie an de mikkies gekomme was.
‘Gekrege van Pollie z'n bewaarengel, die ze an een touwtje uit de hemel liete zakke,’ peste Balletje.
‘Waarom mot je nou spotte met me gloof,’ snauwde ik. ‘Je hoort mijn toch ook niet over 't jouwe?’
‘Mijn gloof, daar loop jij nou van mee te vrete,’ lachte Balletje, ‘en je hoef niet bang te weze, da'je bewaarengel valle kan, want je eige Oome Toon heit een paalsteek in 't touwtje gelegd.’
‘La'me nou niet over die flauwe kul kauwauwe en
| |
| |
zeg liever, hoe ie an die kuchies kwam,’ vond Scheeltje.
‘Ze lagge op een kruiwage op me te wachte. Jammer, dat er niet meer ware. Maar me magge dankbaar weze...... Ja, verrek, 't is nog een heel end naar de suikerfebriek, me kenne onderweg net zoo goed een beetje dankbaar loope weze......’
‘Za'k ie is wat zegge, Bal,’ blafte Scheeltje, as me voor 't suikerfebriek stinge, ‘za'k jou is wat vertelle? 't Is baajeswerk en 'k knap er opstoot mee af. De heele wereld ken ons zien zitte op dat witte dak. As ie daar op mot om lood te fazele, ka'je je eige beter ineens an gaan melde bij Oome Kolebrander, dat spaart een ritje met de zespijper uit. Je kan zoo hoog en zoo link gaan zitte as ie wil, Scheeltje neemt de kuierlatte!’
‘Ook al goed, miesgazzer!’ schold Balletje. ‘Val dood en laat je inkiste door je vaar, die kassiesbuffel. Ik ga d'r op en as Pollie niet meegaat......... Nou tabé, dan ga'k alleen.’
‘'k Wil wel op de uitkijk staan,’ begon Scheeltje weer.
‘De schurft voor je,’ vloekte Bal en spoog een klodder voor de poote van Scheeltje. ‘Wij 't linke werk doen en jij je klauw ophouwe, je eige een beetje late menteneere. Me benne je hoere niet!’ ‘Nou, affijn,’ zee Scheeltje, ‘jullie kenne de poort van de lik zonder mijn wel vinde. Ik wil je groete. Saluutjes.’
‘Me magge blij weze, da'me die krijtschijter kwijt
| |
| |
zijn,’ voerde Balletje, ‘en zalle maar eerst is beginne om 't zaakie grondig af te legge. D'r wordt al in maande niet meer in 't spieze gewerkt en 'k heb d'r nog nooit een wachsman zien steune. Met vader he'k de laatste keer dik de huur van 't dak gepulkt en geen gaajes gezien. Me motte daar over 't muurtje en as ie nog nooit een briezelpartijtje meegemaakt heb, za'k wel voor gaan en 't meeste werk opknappe.’
As me alles sekuur hadde afgelegd, klomme me over 't muurtje op een afdak, waar een mekajum ouwe pakkiste stinge.
‘Die hebbe ze al voor ons klaar gezet,’ lachte Balletje, ‘en me hebbe ze maar op mekaar te stapele, om een stasietrap te make net as op een oorlogsschip. De looper zalle me maar niet legge, dat stuift te veel. Zet bij en schuif op! Mooi...... en nou nog een kist overdwars, da'me niet door de boojem zakke. Klaar!’
Met de tange, die me bij ons hadde, om de moere los te morrele, scheurde me de lelletjes lood en zink van de kap en trapte ze in de goot tot platte bonkies, die je makkelijk tussche je broek kan steke. Balletje werkte, of ie 't sloope van de febriek had angenome en ratste telkes weer nieuwe stukke van 't dak af. Ik kon d'r bekant niks afkrijge, want de tang in me jatte beefde, omda'k zoo in me schijtert zat, da'me geschaakt zouwe worre. 'k Dorst netuurlijk niet tege Balletje te zegge, da'k in me stinkert zat, maar vroeg telkes of me nog niet genogt hadde en of me 't allegaar wel drage konne.
| |
| |
‘Amme 't niet drage kenne, zamme opbelle voor een sleepertje,’ lachte Balletje en ging weer door met scheure of ie 't uit meenesie gezegd had.
'k Had me groot wille houwe tegeover Scheeltje en wou me niet late kenne, omda'k van de kuchies had meegegete, maar 't wier met de bever zoo erg, da'k telkes an de Moedergods most vrage, om 't me voor deze keer maar niet kwalijk te neme en te zorge, da'k weer seef bij Tante Bet kwam. An al de heilige he'k beloofd, da'k er geen sent van zou anneme, as 't goed afliep en dat 't alles voor Balletje alleen was.
En 'k heb 't eerlijk gemeend, zoo eerlijk, dat ze me verhoord hebbe: Behalve dat met de sente van Balletje, want, as me, net as me af wouwe nokke een gloeiende verschutting krege en op leve en dood van bove van 't dak moste springe, wier Balletje gegrepe, omdat ie z'n poot brak.
|
|
Auteursrecht onbekend