|
| |
| |
| |
II.
Het teerlingspel.
'S anderendaegs nuchtens, met den vroegen, Karlo, na wat pottebezems aen de boerinne verkocht, en nog eens van hare tafel meêgedeeld te hebben, zei vaerwel aen geheel het huisgezin, en sloeg den weg in die van Reninghelst, langst Yper, naer Staden leidt.
Wie was dan Karlo, die zoo wel gekende rond'ooper?
Niets anders dan een moordenaer.
In Baekelands bende waren er van soorten van gasten: eenige verlieten nooit den busch, ten zy om te rooven en te stelen, en dat maekte er verre het meeste getal van uit. Andere gingen altyd rond, om te zoeken waer er buit te vinden was, te hooren wat men zei in de wereld of af te spieden als er geen gevaer de moordenaers bedreigde. De die woonden meestendeels in den busch niet, maer in de nabyheid: de eene helft van de weke vrochten zy t'huis om bezems te maken, en de andere helft was besteed om rond te gaen en te verkoopen. Karlo was van deze laetste, en de slimste van al. Hy had geheel en gansch het betrouwen van den kapitein, en zyne raed, als er iets te doen was, wierd altyd gevolgd. Geen mensch op de wereld en kon beter den schynheiligen spelen: viel hy ieverst toe, hy wiste seffens hoe hy spreken moest; met dat hy vele rond ging en vele menschen zag, wiste hy vele te vertellen. Overal en telkens baelde hy wat nieuws uit, doch hy haelde nooit maer uit het gene hy wilde kwyt zyn, of dat dienen kon tot het uitvoeren zyner plannen.
Zulk een stieletje was moeijelyk, en er moest al de slimmigheid van eenen ouden en doortrapten baenstrooper noodig zyn, om het zoo lange te kunnen uithouden. Karlo had dikwyls gezeid aen Baekeland, dat zynen tyd haest eindigde, en dat men beginnen zorgen moest voor eenen anderen die hem zou opvolgen. Hy gevoelde dat, vroeg of laet, men vermoeden zou krygen over de rolle welke hy speelde. Zyne makkers waren somtyds onvoorzigtig in hun klappen; Lieven bezonderlyk, zyne zoon, de baes van den Slinger, die koopman van de bende was, dronk te geern, en een dronkaerd en verdient niemands betrouwen. Baekeland
| |
| |
was er verlegen meê, en hield Karlo aen zyne koorde zoo lange hy kon. Als gy de minste vreeze begint te voelen, zei hy tegen Karlo, verlaet uw huis, en komt by my in den busch woonen; daer zyt gy in zekerheid.
Voor nu bleef alles in stand; maer tot wanneer ging het dueren?
Karlo ging stap aen om 't huis te geraken, om al dat hy nopens de kinders Kloosters vernomen had, te gaen overdragen. Schoon hy van jaren wierd, was hy nog al goed te beene: een van die aenhouders, die altyd voortsgaen, en nievers geen tyd en verliezen; ook was hy van korts na den noene in het Vrybusch, welke hy byna geheel dweerschen moest om 't huis te geraken.
Als hy een paer uren lang door boomen, taillie en elseryzen gestapt had, was hy niet verre meer van de plaetse waer de roovers hunne nieuwe hutten hadden geplaetst, na dat zy de oude in brande gesteken hadden. Reeds zag hy van verre de wooning van den kapitein, wat afgelegen van de andere, toen schuwe Pier, langst eenen anderen kant, uit den busch kwam met een vrecht hout dat hy gaen rapen had om vuer te maken.
- Né! daer is Karlo, zei hy, welgekomen, man, welk nieuws in de wereld?
- Welk nieuws zou er zyn? 't is buiten den busch 'lyk in den busch, al ouds.
- Bah! Karlo; ik geloove dat gy ook gaet beginnen slachten van de andere: niets meer willen zeggen tegen my. Tot nu toe meende ik dat gy my toch genegen waert, maer het verandert ook, zoo 't schynt.
- Pier, gy klapt aerdig; zeg my eens, wie van onze bende is er tegen u, of zegt er min tegen u dan tegen andere? En om maer van my te spreken, toont door myne woorden dat ik u te kort gedaen heb.
- Vriend... gy mogt zoo naernemende niet zyn. Zie... dat zyn alzoo momenten... en byzonderlyk, zeg het tegen den kapitein niet, als 't u belieft. - 'T is, Karlo, als men 'lyk ik nooit de wereld en mag zien of ten zy by nachte, dat men zoodanig verlangt achter de minste vertelling zelfs; en gy zyt zoo gelukkig gy die niet gekend en zyt als moordenaer.
- Gy zyt er toch ook niet vooren gekend, zeker?
- 'T is jammer! en de twee doodslagen die 'k gedaen heb vooraleer in uwe bende gelyfd te zyn! Kyk, wat moet men nu peizen van myne verdwyning al de kanten van Zonnebeke, waer ik sedert by de twee jaer niet meer en ben te zien geweest? Karlo, ware ik van den eersten af by de bende geweest, dat zou al veel anders gaen, en ik zou al beter staen met de makkers.
- Maer gy staet er wel mee, Pier; en is het anders, 't en kan maer door uwe schuld zyn. Ten anderen, gy moet hier wel gevoegzaem zyn. Herinnert gy uwen eed?
Pier wierd bleek, en sloeg zyn oogen neder als Karlo in zyn aengezigte keek. Hy had 'lyk geheel de maniere van te peizen: Ik zou willen weten wie my zou durven genaken! Maer zy waren juiste aen den hoek van Baekelands huis; Karlo trok binnen, goeden avond zeggende aen Pier, die hem sterlinge bekeek en zynen eersten vinger voor zyne lippen sloeg, willende zeggen: spreek daervan niet aen den hoofdman.
| |
| |
Baekelands hut verschilde niet van de andere, ten zy dat zy geheel alleene stond; de andere waren meest al twee of dry woonsten. Kleene halfronde venstertjens zaten hier en daer in de muren; een leeg deurtjen om in te gaen, een heerd zonder schouwe, en een gat in het dak, dat moest een schouwe zyn, waer de rook doorkroop, daerby eenige persen en wat plakweeg, was al dat noodig was om zulk een woonste te bouwen. Ook was het genoeg voor dat ruw volk, als zy in 't drooge en buiten den wind waren.
De kapitein zat in don hoek by 't vuer, met zyne twee ellebogen op de knieën, zyn hoofd tusschen zyn handen. Regt over hem zat zyne vrouw, een fel vrouwspersoon, te naeijen of te stoppen, en op den vloer speelden er twee kinders. De byzonderste, schier de eenigste meubels van het huis, waren allerschoonste wapens, waerschynlyk al gestolen; fyn geslepene dolken van alle lengde, schitterende zakpistolen, en zware en ligte karabynen, hier en daer in de hoeken geplaetst, maer meest aen den meer vastgemaekt.
Karlo! Karlo! riepen de jongens, als zy den ouden rondlooper voor de deure zagen verschynen.
- Mag ik wel? zei hy, aen den styl van de deur blyvende.
- Kom maer in, Karlo, zei Baekeland zich opregtende. Hoe zoo vroeg? gy zyt toch maer van den voornoene voortsgekomen van ginter?
- Ten nuchten vroeg, Meester: ik heb my natuerlyk gehaest, met dat ik wiste dat gy naer my wachtet.
- Karlo, ik ben blyde van u te zien, en blyde van u nog wat voor avond te zien. Ik zat daer sedert uren en uren te peizen! Vriend, ik heb eenen dienst noodig en eenen grooten. Maer, vooruit, hoe is het afgeloopen? zyt gy aen goê nieuwmaren geraekt nopens Kloosters?
- Dat gaet nog al; en het byzonderste van al, ik ben er van zelfs aengeraekt. De boerinne heeft my, met de meeste regtzinnigheid van de wereld, toevertrouwd dat zy daer alles moet deden, hoe vele goed daeromtrent en wat inkomen zy hebben, en wat zy doen met hun geld. 'T is juiste 'lyk of ik gezeid heb; Meester, zy potten en sparen voor kozyntjes en nichtjes, en hebben maer in een dingen deugd van hunne fortune: 't is in hunne kroonstukken te mogen tellen.
- Dwazeriks! En wy die zoo vele geweld doen om er aen te komen en het zoo gemakkelyk kwyt geraken! Nu te beter voor ons! En gy peist dat het geen moeijelyke aenslag en is?
-
Moeijelyk en is hy niet voor u; maer voor my is 't iets anders; ik blyve voort peizen en zeggen, dat het myne laetste zake moet zyn. 'T is byna zeker, immers, dat er iets van gaet uitkomen, zoo niet tegen my, ten minsten tegen mynen zone Lieven; en als hy 'ne keer gekend is voor dat, opkramen voor my en hier komen woonen, zal het beste zyn. Dat zy achter mynen rugge zeggen wat zy willen!
- Ja... Hé wel! het zal blyven vastgesteld om alles te doen en te bereiden volgens uw eerste plan. Maer als gy uitscheidt van rond te gaen, Karlo, wie gaet er doen hetgene gy zoo lange jaren deedt?
| |
| |
- Ieverst een jongheid, of een nieuwe makker. Er komen 'lyk zoo weinig nieuwe makkers by, meester; sedert Pier nog niemand.
- Zwicht u van de nieuwe makkers, Karlo; zwicht u van de nieuwe makkers! onze kinders komen allengskens aen; laet ons wachten, 't is veel voorzigtiger en veel zekerder; wy mogen de die leeren naer ons hand, en zy weten van niet anders. Ja, Karlo, zwicht u van de nieuwgekomene makkers!
- Waerom zoo gesteund op die woorden, Meester? er is iets achter, spreekt regtuit; wy zyn oude kennissen, wy.
- Jef, zei Baekeland tegen zynen oudsten zoon, ga speelt op strate met uw broerken; en gy moet loopen om geen koud te krygen.
De jongen vloog eerder dan hy liep, de deure uit, van als zyn vader sprak.
- Karlo, hernam Baekeland, ik zei daer seffens dat ik uwen dienst noodig had, niet waer? 'T is voor zulk eene groote zake. Luister wel en versta my:
Loden was ook van die achterna ingelyfde; wy peisden dat hy een der zekerste van al was; en na tien jaer van getrouwigen dienst, hy verraedt ons. Hy heeft zynen eed gebroken en aen zyn oud leven verzaekt, om dat hy te flauw was, en te teer van herten; maer vreest gy niet, Karlo, dat er andere ons verraden, om dat zy al te woedende zyn en al te opschietende?
- 'K en versta niet waer gy zyn wilt, Kapitein!
- 'T is dat ik wille zeggen, als er iemand zoo wild is dat hy aen allen mishaegt, is er niet te vreezen van zulk eenen kerel?
- Gy wilt zeggen, dat gy schuwe Pier niet meer en betrouwt en hem geern zoudt van kante maken.
- Daer is het.
De vrouwe, die uit den hoek van den heerd geschoven was, om plaetse te maken voor den nieuw ingekomene, en by een venstertjen was gaen zitten; had geluisterd naer dat gesprek, maer zonder vele belang er in te stellen; zy was zeker gewend aen moordenaersklap. Toen zy den name van schuwe Pier hoorde uitspreken, en verstond dat men van zyne miszitten sprak, regtte zy het hoofd op en zei:
- Ja, ja! Baekeland, ontmaek u maer van dien vent, ik heb er nooit maer een slechte oog op gehad, en 't is de eenigste persoon uit den busch, waervan onze kinders benouwd zyn. Zy vlugten weg als hy hier binnen komt.
- Stel u gerust, vrouwe, zy zullen niet lange meer moeten vlugten; niet waer, Karlo?
- Gelyk gy wilt, Meester.
- Ik wil dat hy van den nacht, voor den twaelven, van het getal der levenden niet meer zy.
- Met een gunstige gelegenheid, dat ware gemakkelyk.
- Neen, zonder gelegenheid.
- Het kan ook zyn. Maer, blooterhand gaen vechten tegen zulk een sterken mensch, is zonder gevaer niet.
| |
| |
- Sedert wanneer peist gy op gevaer? En dan nog, er is wel middel om dat anders te doen en zeker te zyn; met eenen kogel, by voorbeeld.
- En wie zal dat aengaen?
- Gy.
- Ik, een oude versletene man?
- Achter dat gy magt genoeg hebt om eene pistool in uwe handen te houden, 't is al dat er zyn moet.
- Ten uwen dienste, meester, maer laet my toe van u te vragen waerom dat zoo seffens moet gedaen worden?
- Om dat ik, sedert over jaer, met schrikkelyke vermoedens ligge tegen al die zich niet en voegen naer onze oude kostumen. Ten anderen, Pier moet weg tegen dat wy Pier Kloosters geld gaen halen; ik voorzie ter dier gelegenheid moeijelykheden tusschen hem en ons ander volk, en kost dat kost, ik wil ze voorkomen.
- Ik moet u gelyk geven, meester; en daer de zake nu zoo verre gekomen is, mag ik u zeggen dat Pier daer seffens by my geweest is, eer ik hier binnen kwam; hy sprak van den afkeer welken zyne makkers voor hem toonden, en wilde 'lyk zien dat ik ook begon meê te doen tegen hem. Maer wy zyn geheel goed vriend gescheed. Hy moet schrikkelyk benouwd zyn van u, om dieswille hy zei my vooren uit, dat ik tegen u niet mogte gebaren van onze samenspraek.
- Zoo dat hy gedurig daermeê bezig is! Kwestie smeedt hy geen verraed tegen den eenen of den anderen, en ik vreeze de verraders, gy weet het. Wy moeten hem grypen vooraleer hy roeren durft, en zonder hem tyd te laten. Gy zyt in goè vriendschap van malkander gescheed, zegt gy: te beter. Gy kunt er dus by geraken als gy wilt, zonder hem achterdenken te geven. Ah sa! Karlo, aen 't werk! gy ziet dat gy my eenen grooten dienst kunt bewyzen.
- Hy zal u bewezen zyn, meester. Er is maer een dingen meer te beslissen: hoe gaen wy de zake aen boord leggen?
- Schoon wy krachtens zynen eed regt en magt hebben van hem in zyn eigen huis te gaen vermoorden, en om het gevaer niet te loopen van een onzer mannen te verliezen, ziehier wat ik daer seffens zat te peizen: Gy zult van hier naer Pier zyn huis gaen, hem meê vragen om een glas te gaen drinken by Rooze, en een spel met de teerlingen doen. Speel om redelyk vele geld, en giet hem eerst wat teugen hard hier in; na een kwartier uers zal hy reeds in vier zyn, want hy gaet er gemeenlyk breed naer toe. Wint hy van eersten af met spelen, 't is beter; wint hy niet, 't is ook wel. Als gy hoort dat hy begint te schreeuwen en lawyt te maken, en smake te vinden in 't spelen, en byzonderlyk in 't geld, begin dan op de eene of op de andere maniere te zeuren dat hy 't geware wordt: hy zal uitschieten tegen u, en vloeken en tieren en u bedreigen, en opspringen, gelyk hy gemeenelyk doet. Neem dien oogenblik waer om eene pistool uit uwe borst te trekken, en hem een paer kogels in het voorhoofd te zenden. Treft gy hem, wy zyn er van verlost. Op de gevolgen en moet gy alleenelyk niet peizen: ik neem ze al op my. Van met dat de scheuten afgaen, zal ik bykomen, en vyf minuten nadien, is alles effen en klaer. Wat zegt gy daervan, Karlo?
| |
| |
- Wel uitgevonden; en, myn dunkens, onfaelbaer: te weten als ik niet en misse in het schieten. Ten anderen; misse ik, hy zal zich nooit maer op my vreken.
- Ja maer, er is middel om alles te voorkomen; van als gy uit myn huis zyt, zend ik een van onze kloekste gasten achter naer Rooze's. Hy kan er u kyken spelen, en u helpen in gevalle dat het noodig zou zyn. Met twee van myne zekerste pistolen kan hy gemakkelyk Pier overmeesteren, of 't zou al moeten scheef uitvallen.
- Aenveerd! zei Karlo, en hy sprong regte.
Baekeland ging by den muer, nam er een schoone pistole af, laedde er de twee loopen van, proefde nog eens of al de deelen er van in goeden stand waren, en gaf ze aen Karlo.
- Neem aen, zei hy, met dezen tweeloop hebt gy genoeg; 't is myn beste, en hy heeft nog nooit gemist. Met één zult gy toekomen, om dieswille er zal u nooit geen tyd overblyven om van een tweede gebruik te maken. Moed, vriend! valt het wel uit, wy gaen er dan een glas van den besten op zetten, want ik ben zeker dat al onze makkers, van den eersten tot den laetsten, zullen blyde zyn.
Karlo nam het wapen, en ging regte naer het hutteken waer schuwe Pier in woonde. Het was al avond, maer niet al te late. Men zag overal niet anders dan kleine lichtjes die blikkerden door de glazene ruiten, en 'lyk sterren waren. Hier en daer, in het een of in het ander huis, was er geruchte van menschen die lachten en klapten, maer buiten was alles stille.
Pier was alleene 't huis. Hy zat in den hoek van den heerd een pypje te smooren, en scheen er droomachtig en somber uit. Een kleen lampje hing aen den schouwbank, en gaf een blauwe klarigheid in het huis, hy zoo verre, dat Karlo, met den eersten, niet verkend en wierd.
- Wien hebben wy daer? zei Pier, als hy den man zag binnen komen.
- Goed volk, zei Karlo, het vier naderende.
- Ach! 't is Karlo! zet u, Karlo, en ontsteek.
- Niet, niet! myne man; Pier, ik ben verwonderd van u hier zoo alleene te zien zitten; kom, kom; het heeft voor my eene goé weke geweest, wy zullen het gaen begieten by Rooze, en ik traktere met den eersten stoop.
- 'T en is geen slecht gedacht, zei Pier; myne mage stond naer een teuge bier.
- 'T en is nog niet te late; ik heb altyd nog een paer uren tyd, voor naer huis te gaen.
- Bah ja! wiens haeste? 't is morgen al gelyk zondag.
- Wat geeft u de zondag? maer ik, om wel te zyn, 'k moete ieverst in een donkere misse te zien zyn; of zy peizen van my dat ik een geus worde.
- Karlo, gy hebt van niets gesproken zeker tegen den kapitein?
- Niet het minste, noch hy ook niet. Al uit zyn huis komende, ik zegde alzoo in myn eigen: ik moet al gelyk Pier overtuigen dat ik niets tegen hem heb; wy zullen te gaêre een glas drinken en tikken uit vriendschap.
| |
| |
- Dat doet my plezier, Karlo.
- Ik wiste wel dat gy een goed herte hadt. Somtyds zyt gy wat haestig, zelfs tegen uwe makkers, en daerom zyn er misschien eenige die wat koele vallen ten uwen opzigte; maer in den grond zy zyn u genegen. Ten anderen, wy moeten malkander genegen zyn, en 't is ons meeste belang, dat wy al te samen spannen als er kwestie is van by te halen, en hier in vriendschap leven als wy het bygehaeld hebben. Er is geen andere troost voor ons in de wereld.
- Dat is geheel wel gezeid, Karlo; maer... Toe, laet ons naer Rooze's gaen; myne kele brandt al.
Pier deed zynen buzeron boven zyne veste aen, klopte zyne pyp uit, en ging meê. Als zy in de herberge kwamen, nog altyd open gehouden door de zelfde Rooze, en vonden zy niemand buiten de bazinne, die aerdappels zat te schellen in eenen hoek.
- Daer, zeide zy, ik peisde waerachtig dat wy van den avond niemand en gingen krygen; maer komen er niet vele, het zyn ten minsten goê die komen. Waerlyk onze gasten moeten al met platte beurzen liggen, anders zy zouden zoo sober niet leven.
- Ja, Rooze, zei Karlo, begint gy maer met eenen stoop, 't is ik die traktere, en myne beurze ten minsten is nog niet geheel plat.
De bazinne deed het geen twee mael zeggen. Binst dat hare twee gasten elk eenen stoel namen, en by 't vier gingen zitten om te ontsteken en zich te warmen, ging zy naer de tonne, en tapte in een van die aerdene stoopen welke men nu te lande nog somtyds gebruikt. Er wierd geschonken, en dat redelyk dapper; in korte stonden was de stoop uit, een andere wierd gevraegd. Pier was magtig in den drank, en Karlo wiste waerom hy hem gedurig ingoot.
Als zy daer nog eenige oogenblikken zitten klappen hadden van onverschillige zaken, kwam er een van hunne makkers binnen, dezelfde die gezonden was van Baekeland om hulpe te bieden aen Karlo.
- Nê! zei de nieuw ingekomene, wat geluk van hier zulk goed volk te vinden? Ik zat daer te treuren by mynen heerd, met eenige stuivers die dansten in mynen zak, en ik zegde: Liever geen geld dan maer zoo vele, 'k gaen het verdrinken. Mag ik meê doen met ulieden? De naeste stoop zal komen op myne rekening.
- Waerom niet? zet u, Seven, dry menschen weten meer te vertellen dan twee.
- Gy komt t'huis van eene reize, Karlo, 't is te zien aen uwe kleeding. Al welke kanten hebt gy 't genomen van dezen keer?
- Al 't Ypersche, Seven. Het zyn goê boeren aldaer, die meê deelen van hunne tafel.
- Welk nieuws in die streke? Komen de soldaetjes van Yper haest om onze huizen te zien branden?
- Soldaetjes van Yper, parbleu! zei Pier die begon wat door de neuze te zyn. Ik en vlugte er niet meer vooren; wy hebben, achter hun bezoek, eenen nacht of tiene onder den blooten hemel moeten blyven, in afwachting dat wy nieuwe huizen hadden, en ik ligge liever in myn
| |
| |
bed ik, en heb liever eenen piot of zes dood te schieten, dan een nieuw huis te maken, en gy Karlo?
- Bah! te zeggen, in myn jaren, en is er niet vele meer te peizen op vechten; maer ik doen met u, Pier; 'k zou liever alles uitzien dan vlugten voor eenen hoop benouwderiks. 'T en zyn toch niet anders.
- Wy zyn duizend mannen sterk, hernam Pier; hadde men mynen raed gevolgd! maer... gy weet wel... men is hier niemand, ten zy als 't geld doet.
- Nog altyd daervan, zei Karlo; tut, tut, tut, jongen, steek die gedachten uit uw hoofd; gy pynigt u zelven met een hoop inbeeldingen waervan er niet is. Toe, geef de vyve!
- Karlo, gy zyt een brave vent! zei Pier al de hand van den spreker in de zyne drukkende; maer - en hy klopte op zyn voorhoofd - er is niets aen te doen.
- Schenk, schenk! Rooze, riep Karlo; vroeg of late dat zal wel vergeten zyn.
Ja maer de stoop welken Seven doen komen had, was ook uitgeraekt, en zy stonden zonder drank. Pier was verre genoeg gesteld, en Karlo wiste nog niet hoe hem aen 't spel gekregen.
- Op wiens rekeninge? vroeg Rooze, al den stoop ommekeerende om te toogen dat hy uit was.
De dry roovers bekeeken malkander.
- Pier, zei Karlo, een partytje van honderd met de teerlingen om te zien wie 't laetste gelage betaelt.
- Dry of geen, antwoordde hy.
- Aenveerd!
- En die er twee van dry wint, is vry van alle gelage.
- Ik wil wel... En nog twee kroonstukken op den kop als gy goeste hebt.
- Waerom niet? Laet maer komen, Rooze!
Eene tafel wierd zoo seffens by getrokken, en men bereidde zich om aen het spel te gaen. Binst dat Pier twee stoelen plaetste en de teerlingen uit het doosken haelde, gebaerde Karlo van te moeten buitengaen: hy nam zyne laetste voorzorgen, deed de knoppen van zynen buzeron open, en stak de pistole zoodanig in zyne borst dat hy maer grypen en moest om ze vast te hebben. Alles geschikt zynde, ging hy binnen.
Pier zat al by de tafel met de teerlingen in zyn hand; Karlo ging zich regt over hem zetten; een roetene keerse blikte nevens hun, op den kant van het tafelken.
- Regtveerdig te zyn! zei Karlo: met dat het voor twee kroonstukken en eenige stoopen hier is, wy moeten er niet mede lachen; trouwens, er is menige maend in het jaer dat wy zoo vele niet en winnen.
- Gy aenziet my zeker niet als een zeurzak, antwoordde Pier?
- Dat niet, dat niet! 't en is maer om iets te zeggen eer wy beginnen. Ten anderen, wy hebben Seven daer voor getuige.
Het spel begon. De teerlingen wierden gegooid en hergooid door de twee kampers; de getallen opgeteld met een kalkje op eene zwarte
| |
| |
planke, en er wierd niet meer gesproken ten zy om te rekenen. Het was 't negentig om; Pier mogt eerst smyten, en keerde een vyve en een zes; Karlo kreeg negen te gader. Zegeprael voor den eersten; hy zettede er een breede teuge op; zyne oogen begonden te gloeijen, hy danste op zynen stoel en zong van blydschap. Het was een goed begin voor hem.
Karlo verloor zyne koelbloedigheid niet; hy toonde zich misnoegd, en sprak van seffens de tweede kans te wagen. Men ging er aen, en Karlo rolde en rolde zulke hooge nummers, dat hy aen honderd was, voor dat zyne medekamper half wege stond. Dat veranderde geheel de zake; men zag aen Piers wezen dat hy mistrouwig wierd, en aen zyne houding dat hy vele van zynen moed had laten zinken.
Karlo's herte begon te kloppen; het ging nu te ziene zyn hoe 't spel zou eindigen. Het spel was het minste, maer zich ontmaken van den vreeden kerel, hem schieten en niet missen! Was hy slechts gekwetst, hoe vreed ging het gaen en hoe duere zou hy zyne wonde doen betalen!
De derde party was begonnen, en de grootste stilzwygendheid maekte het spel en de speelders nog belangryker. Seven zat aen de zyde van Pier, een weinig achter hem; met een hand in zyn zak hield hy eene pistole vast, en met het andere hield hy aen de spotte van zynen stoel, om niet te laten zien dat hy beefde. Rooze zat alleene in den hoek van den heerd.
Met de eerste smeten was Pier verre vooren, en hy begon van tyd tot tyd eenen schreeuw van blydschap te laten hooren; maer als hy byna halfwege was, Karlo, zonder dat het iemand nog kon zien, maekte den averegtschen kant van de teerlingen nat, en smeet keer voor keer twee zessen. Piers oogen begonden te branden, hy sloeg ze van tyd tot tyd op den genen die voor hem zat, maer hy zei nog niet. Karlo had byna gedaen, nog een paer ronden en het ging uit zyn; hy kwam van op een nieuw twee zessen te rollen, en Pier, zonder aen Karlo den tyd te laten van de teerlingen herop te nemen, en ze te doen droogen in zyne handen, snakte ze op, taste er aen, en voelde dat er nattigheid aen was.
- Zeurare, mompelde hy.
En by blikte op zynen medekamper, hem den kant van den teerling toogende die nat was.
- Wat zegt gy daer? vroeg Karlo.
- Dat gy gezeurd hebt, schynheiligaerd!
- Durft gy dat nog eenen keer zeggen?
- Ja ik! zei Pier al slaende met zyne vuist op de tafel en al regte springende, ik zeg dat gy de teerlingen nat hebt gemaekt.
- Gy liegt, gy zult het dure betalen!
- Ik vrees u niet, noch geheel uwen aenhang, zei Pier al zynen stoel met zynen voel achteruit schuivende; het zyn al deugenieten, en gy, gy zyt de grootste van al.
- Dáér! zei Karlo zyn pistole uittrekkende;
Een dubbel scheute ging af; Pier viel achterwaerts over en spartelde op den grond. Een kogel had hem flak op het voorhoofd getroffen, en hy kon niet anders meer dan huilen, en moorlen 'lyk een dier.
| |
| |
Van met dat hy ommevloog, was Seven er opgesprongen en hield hem in den grond gesloten; Karlo, hoe gewend ook aen euveldaden, was verschrikt van zyne daed, en stond te kyken op den vermoorde zonder een woord te kunnen spreken; en Rooze, die van niet en wist, en meende dat dien twist ging overgaen 'lyk vele andere van dezelfde soorte, stond al te kermen aen de deure van haer huis.
Het geruchte van die twee scheuten had geheel het gebuerte doen toesnellen. Elkeen kwam geloopen om te zien wat er voorgevallen was, en menig een was verschrikt peizende dat zy onvoorziens overrast konden zyn. Baekeland was er een van de eerste: hy ging in huis, en vroeg aen Seven:
- Eh wel! Seven, hoe is 't?
- Dood... was het antwoord!
De kapitein ging buiten en vertelde aen zyn volk dat hy aen Karlo bevel gegeven had van schuwe Pier dood te schieten, om dat hy hem niet meer betrouwde. Hy kon ons verraden, 'lyk of er andere ons verraden hebben, zegde hy, en dat wilde ik voorkomen, makkers!
- Bravo! Bravo de kapitein! riep geheel de bende, die waerlyk blyde was van verlost te zyn van haren schuwen kameraed.
Het lyk wierd buitengetrokken en weggemaekt, de herberge gekuischt, en deze daed gevierd en begoten, tot diep in den nacht, als of er een groot geluk de moordenaers ware, overgekomen geweest.
|
|
Auteursrechtvrij