|
| |
| |
| |
VI.
De stekvogel van zynen nest gekomen.
Het was in 't vallen van den avond, als Baekeland en Loden in het Vrybusch hy Rooze toekwamen. De moordenaers uit de bende, door eenen anderen vermaend, waren er ten grooten deele al vergaderd en wachtten de komste af van hunnen hoofdman.
De kapitein keek stuer; zyn wezen was vreeder dan naer gewoonte en hy scheen met iets ernstig bezig te zyn. Zyn volk gaf teekens van blydschap als hy binnen kwam: zy verlangden om te weten wat er ging te doen zyn, en bezagen hem als of zy willen vragen hadden: Meester, waerom zyn wy hier al met eenen keer byeengeroepen?.... Maer de meester ging op zyne gewoone plaetse nederzilten, zonder een woord te lossen; hy peisde en wachtte tot dat de laetsten der bende ingekomen waren, dan keerde hy zich om en sprak:
- Makkers, nu seffens gaen wy er achter. De tyd is gekomen van stout er aen te vallen, morgen misschien ware het te late. Ziel hier in 't korte waerom: Ik ben van den achternoene nog eens, met Jan daer, tot Roosebeekplaetse gegaen. 'T was er schielinge en vele volk, volgens gewoonte; de Pastor was aen de perse, en hy heeft niet anders gedaen dan met den Schout geflapt. Wy bemerkten al lange dat zy moesten bezig zyn met zaken die ons aengingen, en trachtten altyd te naderen om toch een woord uit hunnen mond te hooren en 't overige te kunnen raden, maer niet te doen. Ten langen laetsten, hoorden wy klaerlyk dat de Schout mynen name, Baekeland, met de grootste verwondering uitsprak. Wy hebben 't wel verstaen, niet waer Jan?... Dus, makkers, het is zeker dat men ons kent en ons kwaed wilt; het is zeker dat wy spoedige middels moeten gebruiken om ons te redden; het is zeker dat er iemand ons verraden heeft.
- Wie? wie? schreeuwden al de moordenaers t'hoope.
Men kan denken hoe Loden gesteld was! Niet dat hy peisde op zyn eigen; maer geenen oogenblik alleen gelaten zyn om zyne vrienden van Roosebeke te gaen waerschouwen!
- Wie de verrader is en hoe hy gestraft zal worden, wil ik nu niet
| |
| |
onderzoeken, sprak Baekeland, die teeken gemaekt had aen zyn volk van neder ie zitten en te zwygen; onze aenslag van den nacht moet en zal wel uitvallen; morgen, toen alles effen is, zullen wy beraedslagen en maetregels nemen. Voor nu, luistert: gy hebt allen moed in 't herte, en zucht naer wraek en roovery! Eh wel, van den nacht, nu seffens, gaen wy twee kuisschingen doen: eene by den Pastor van Roosebeke, en eene by den Schout.
- Bravo! bravo! riepen twintig manskerels, met de vreugd op het wezen, al of het reeds gedaen ware geweest.
Loden riep ook, 'lyk de anderen, maer gelukkiglyk dat het reeds half duister was, en dat er niemand, (zoo dacht hy,) op hem en lettede, anders kon men schoone bemerken dat hy bleeker werd dan een lyk.
Baekeland hernam: Ik met Loden en met u daer gevyven, zullen inbreken in den Schout zyn huis en er alles uitplunderen. Het is verboden aen wien 't zy van den Schout te dooden, 't is met my dat de hooveerdige luis zal te doen hebben. Schuwe Pier, met Jan en de vyve daer, moeten naer de pastory; volgt Jan, hy weet al de uit- en ingangen van het huis; stiptelyk moet gy zyne bevelen uitvoeren, anders gy misdoet my. Pier, voor den eersten keer dat gy meê gaet, wy verwachten vele van uwe magt en van uwe behendigheid; byzonderlyk en spaert niemand: alwie in onzen weg staet, moet er zoodanig uit, dat hy nooit meer wederkeere. De overigen waken in het ronde, gelyk zy gewend zyn van doen. Ik heb mannen in het dorp gelaten die wy moeien tegenkomen op een kwart van de eerste huizen, en die ons zullen weten te zeggen of de herbergen al ledig zyn, en sedert hoe lange de Schout naer zyn huis getrokken is. Goede moed, vrienden, alles is wel geschikt, en 't en kan niet kwalyk uitvallen of er de duivel zich meê moeide! Rooze, wy gaen er een glas van verzekering opzetten; tap maer van het beste, de dagen moeten gevierd worden.
Rooze kwam uit met kannen en glazen: er wierd getikt, gedronken en geklapt, een klein kwart lang, maer welhaest was alles stil; de moordenaers in dry benden verdeeld, gingen ten huizen uit, en sloegen den weg in die naer Roosebeke geleidt om malkander op eenige honderde stappen van de plaets tegen te komen.
Het sloeg elve op den toren van Roosebeke als de moordenaers ter plaetse kwamen waer zy den spioen moesten vinden, en de laetste bevelen van den hoofdman ontvangen. Hy stond er al te wachten, en vertelde dat sedert omtrent één uer al de herbergen gesloten en ydel waren; de Schout had den laetsten man den zak opgegeven, maer hy was regte naer huis gegaen, en nu moest hy in zynen eersten slaep liggen. Rond de pastory had hy niets kunnen bemerken; geen een mensch die mogt eenigszins verdacht zyn en was er uit of ingegaen, en geen levende ziele op Roosebeke en had het minste teeken van vreeze of van onrust gegeven: klaer bewys dat er niemand zich aen ongelukken verwachtte, of van iets onderrigt was.
| |
| |
Baekeland bevool dan aen zyn schildwachten van vooruit te gaen, om de twee aengeduide huizen te bewaken. De eerste bende, door Jan en Pier opgeleid, zond hy stillekens achter, hun nog eens vermanende van stout te zyn en niemands leven te sparen. Eenige oogenblikken later, vertrok hy zelve met de mannen die hem moesten helpen, maer hy sloeg een wegeltje in. Die twintig kerels gingen zoo stille, zoo stille, dat men den trappel hunner voeten niet hoorde op het zand dat de straten bedekte.
De lezer moet ons hier toelaten van ons verhael in tweën te verdeelen, en hem eerst te doen zien hoe de bende voer, welke gezonden was om in de pastory te breken.
In den hof geraken, die rond het huis lag, en kostte geen moeite, terwyl er, gelyk hedendaegs nog, hem niet anders omsloot dan een boukenhage, die zelfs niet zeer hooge was. Ook waren er onze mannen al ligte door en by de ingangdeure van het huis gekomen. Eenige bleven builen om te waken dat er niemand omtrent, noch in of uit en zou komen; Pier met de anderen ging regte naer de achterdeure; hy plaetste er zyn snydend werktuig tegen, boorde er een tamelyk groot hol in en zoo rap, dat dry minuten later alles openstond.
Zy gingen voorzigtig binnen, geraekten tot in de achterkeuken, en luisterden of zy niet of niemand en hoorden. 'T was er zoo stille als in een graf. Alleenelyk, een katte sprong uit hare mande, en vloog de trappen op, zoo snel als een vogel.
- Waer slaept de waker? vroeg schuwe Pier, 't is hy die meest te vreezen is, en by gevolge, die eerst van kante moet.
- Op de achtervoute, zei Jan, vyf schreden van hier; Waer zyn de lanteerns? doet ze open en komt.
De lanteerns gingen open. Jan hefte voorzigtig de klinke van de voutedeur op, zy piepte en schoof gemakkelyk: dry mannen sprongen binnen en vielen op het bedde dat regte voor hun stond. Zy grepen, maer... zy vonden niet anders dan dekking en lakens van een bedde dat niet gemaekt was. Zy keken en zochten van onder in de kassen, in de hoeken: er was niemand vindelyk.
- Dat is aerdig, zei Jan, ik ben zeker dat hy hier slaept. Ziet: zyn bedde is nog versmeten, misschien heeft hy er van den nacht al in gelegen en ons hooren opkomen. Maer 't en kan niet zyn, wy zouden iets geware geworden hebben.
- Geene gissingen en kunnen helpen, zei schuwe Pier; wy moeten regte naer de slaepkamer van den Pastor, en de meid voor de laetste houden; deze is toch gemakkelykst om muilebanden.
Zy kwamen voorzigtig van den trap, en gingen naer den anderen kant van het huis, waer de Pastor gemeenelyk sliep. Men proefde om de deur zyner kamer open te duwen, maer zy was toe, en vaste toe.
Wal gedaen!..... Om ze in te werpen moest er redelyk veel gedruis worden gemaekt, en dat mogte niet wel zyn uit vreeze van het gebuurte. Na wat denkens, staken zy den grendel in die al buiten aen de deure was, om alwie van binnen schuilde te beletten van uit te komen; zy bleven nog eenen oogenblik luisteren of zy niets al binnen de kamer en
| |
| |
hoorden: maer niets. Intusschentyd wierd er besloten van al 't overige van het huis eerst te doorsnuisteren.
- Wat gaet er hier omme? zei Jan, de knecht niet t' huis, de meester opgesloten in zyne kamer, iets dat nooit en gebeurt. Wy moeten kyken hoe 't staet met de meid; deze zal ten minsten t' huis zyn.
Zy liepen eerder dan zy gingen naer een kleen kamerken van boven, waerin de meid sliep. De deure stond wagenwyd open, zy sprongen binnen, vonden het bedde schoon en versch gemaekt, maer niemand in. Geen mensch te vinden in geheel het huis, en 't was overal even stille.
- Ik geloove dat de duivels er zich meê moeijen, zei Jan: 't en ware dat de Pastors wat meer kosten dan andere menschen! Hy is t' huis nogthans, 'k heb hem met myne eigene oogen van deze achternoene aen de perse gezien. Misschien zyn zy alle dry ieverst in den kelder of in eenen hoek gekropen; gaen wy er achter, wy moeten ze vinden; anders de kapitein zou woedende zyn, en onze makkers en zouden niet weinig spotten met ons.
En de kerels regte naer den kelder. Zy zochten achter tonnen en pollen; maer niemand en roerde noch liet zich hooren. De moordenaers begonden te vloeken van spyl, wierpen al over einde dat er was, en braken dat in hunnen weg lag. Zy doorsnuisterden al de hoeken, maer vonden niets.
- Zyn zy in de slaepkamer van den Pastor niet, wy zyn verloren, schreeuwde Jan; nu mogen wy geruchte maken; komt!
Zy liepen naer de deure welke zy geschutterd hadden, wel besloten van wreed te werke te gaen met al die binnen waren. De deure die zwaer en door een fel slot toegehouden was, wederstond nog al lange; Pier meende zelf dat zy al binnen moest geschoord zyn, en dat er ongetwyfeld iemand tegenhield; hy schreeuwde van blydschap dat er toch een tusschen zyne handen ging blyven. Met zyne magtige schouder gaf hy schok by schok tegen de deure: zy kraekte en vloog eindelyk met groot gedruis op den vloer in de kamer. De roovers sprongen allen binnen, met licht in de handen, maer nogeens: het bedde was gemaekt, en op de tafel die er nevens stond, en was er niet anders dan een kruisbeeld, een doodshoofd en een gebedenboek die open lag. Nu bezaten zich de kerels niet meer van spyt en razerny, zy sloegen al omverre dat onder hunne handen viel, braken meubels, beelden en printen en tierden 'lyk zinneloozen. Aen den muer hing er een kleen afbeeldsel van den ouden Pastor: Jan herkende het, snakte het van den muer, en scheurde het in Harden al roepende: Hier is hy, die gryzaerd die ons zoo leelyk vast heeft! Wal gaet Baekeland nu zeggen? 'T is de tweede mael dat wy mislukken!
En zy braken hun woede op de flarden van den Pastors afbeeldsel; maer de man zelve ontsnapte hun. Geen kunste: hy lag toen in den kosters huis hertelyk ie slapen, en zonder het minste vermoeden van het gevaer dat hy ontsnapte en van 't gene er in zyn huis ommeging.
De roovers die buiten gewaekt hadden, wierden binnen geroepen, en zeiden dat er niemand uit het huis gevlugt en was, en dat zy geen
| |
| |
levenden mensch noch gehoord noch gezien hadden. Alles was dan gezeid en alles ten einde, en alles verloren; 't was spytig voor hen. Maer hoe spytig ook, zy konden het niet helpen, en de zake was mislukt zonder hunne schuld. In de hope dat het beter zou gegaen hebben by den Schout, en om wat troost te zoeken, stelde Jan voor van al gelyk te plunderen. Dat gedacht wierd goed gevonden en seffens uitgevoerd.
Voor dat het dry sloeg nogthans, waren zy allen weg, en wachtende naer hunne makkers, aen den hoek van het Vrybusch.
Het ging geheel anders met de bende waervan Baekeland zelve opleider was.
De Schout van Roosebeke was een jongman die den naem en de daed had van vele geld te hebben. Hy woonde in een tamelyk schoon huis, al den noordkant van de plaetse. Het gebouw stond op eene hoogte, wat binnenwaarts de breeê-straete, en op eene boogscheute van andere huizen; een grachtje omringde het, een kleen flauw en leeg poortjen was al dat belettede van tot by de woonste te geraken. De Schout, niet meer dan de Pastor, en peisde op hetgene er gebeuren moest; hy had wel beschikt van zyne voorzorgen te nemen, van 's anderendaags misschien; maer nu lag hy gerust te slapen.
Het moest al gelyk zyn dat Baekeland iets vermoedde van Lodens verraed, aengezien hy langst de bane zelve hem gedurig in de oogen hield, en nevens hem deed gaen, met verbod van zich te verwyderen, wat er ook gebeuren mogt Misschien was het sedert dat hy den eersten keer om Loden gezonden had, en hem zoo late had vinden t'huis komen, juist rond den tyd dat die zonderlinge bezoeker in de pastory van Roosebeke moest gegaen zyn! Misschien ook, - hy was toch slim genoeg, - had hy by de vergaêring by Rooze, toen hy sprak van een verraed, verlegenheid en schuld op Lodens wezen zien staen; want 't is al raer dat een mensch, in zulke omstandigheden, zyn zelven zoodanig meester is, dat er niets en schynt op zyn aenzigte, van 't geen in zyn herte ommegaet. Oordeelt van de onruste en van de pyne waerin Loden nu zyn moest! Hy ging stilzwygend en droefgeestig, in zyn gedachten verslonden, en wiste nog niet wat gedaen, als de bende voor t'huis van den Schout stond.
In éénen oogenblik was de voorpoorte opengeduwen, en acht felle kerels drongen stillekens binnen, draeiden rond het huis, en gingen zich al achter by de ingangdeure plaetsen. Ieder haelde een doosken uit zynen zak, deed er wat poeijer uit in zyne handen vallen en streek er zyn aenzigte meê; in een twee dry waren zy zwart en overkenbaer.
- De wapens, het alaem en de lanteerns, zei Baekeland stillekens!
Twee mannen gingen voorzigtig tegen de deure staen, plaetsten er een yzeren boord tegen, en zochten langst welken kant de deure flauwst was en eerst begeven zou; dat moest eenige oogenblikken dueren; de andere zes, met dolken en hamers in de hand, stonden rond Baekeland geschaerd.
| |
| |
- De baes van den huize slaept al vooren, zei de kapitein, in de eerste plaetse links: ik gae er met Loden zoo seffens achter; er moeten hier buiten twee wakers blyven, op dat er niemand en ontsnappe. De meid slaept hier al achter op de voute den eersten trap links, gy moet voor de die zorgen en ze wel beletten van te schreeuwen; de knecht moet eerst van kante zyn, hy slaept vooren aen in dien stal daer, niet waer Loden?
Loden was zoodanig bezig en buiten zyn zelven, dat hy geen woord verstaen had, en schier niet en hoorde dat Baekeland hem het woord toestierde. Hy stond nogthans aen zyne zyde met den dolk in de hand, maer zyne gedachten waren elders; en zyne beenen begaven bykans onder zyn lyf. Stryden tegen zeven en kost hy niet; hy was haest beschikt van al met eenen keer weg te vlugten, op het dorp te gaen moord schreeuwen, en naer den Pastor te loopen, dien hy dezen nacht nog meende in zyn huis te zyn; maer hoe?... Hy stond daer, bevende 'lyk een blad, en met de oogen neêrwaerts, als de kapitein hem de vrage deed en geene antwoord en kreeg.
Baekeland keerde zich geheel naer Loden: hy veranderde schielyk van houding en van sprake, en vroeg nog eens: Niet waer, Loden, de knecht slaept daer in dien stal?
- Gemeenlyk, ja, meester, antwoordde Loden, op eenen aerdigen toon.
Baekeland stond voor hem, met in zyne vuist een scherp en snydend mes, waerop de stralen der mane blonken. Zyn wezen en zulk een wapen in 't hand van eenen zoo fellen en kloeken vent, moesten vreeselyk zyn; want Loden, als of hy ware benouwd geweest, week eenen duim achteruit.
De andere moordenaers en wisten niet wat peizen en bleven angstig stille staen; de twee die te wege waren de achterdeur van het huis te doorbooren, hadden zich ommegekeerd, in afwachting van iets byzonders,
- Loden, zei de kapitein bedaerder, zoo haest wy binnen in huis zyn. moet gy naer de slaepkamer van den Schout loopen, ik zal u volgen. Spring naer zyn bedde en grypt hem vast, hy ligt er voorzeker in; belet hem van te schreeuwen, ik zal nevens u staen om het overige te doen. Gy weet daeromtrent hoe zyn slaepkamer geschikt is, niet waer?
Loden, eerder zinneloos dan aendachtig, stond daer te kyken in de stralen van Baekelands oogen; hy gevoelde dat de tyd gekomen was van te werken of te vlugten. Op de vrage van zynen meester, antwoordde hy niet; maer al met eenen keer er kwam gelyk nieuw leven in hem, hy kreeg moed en maekte zich gereed om wederstand te biên of achteruit te wyken. Reeds hief hy zyn regter hand op, waerin hy zyn moordenaers mes had, toen Baekeland die geheel het geheim vast had, op hem sprong, en rap 'lyk de bliksem zyn scherpen dolk tot t' einden toe in 't lichaem van Loden stak al zeggende: Daer, verrader, daer is den loon van uwe schoone daed!
Loden gaf eenen akeligen schreeuw en viel neder, zwemmende en spartelende in zyn bloed. Hy was dweers doorsteken, en voor dood op den grond gelaten.
| |
| |
Geheel die onderhandeling, met al dat er tusschen kwam, en duerde op vele naer zoo lange niet dan ons verhael. 'T was immers Baekelands schrikkelykste hoedanigheid van zoo met een te vatten door welken middel hy zich ontmaken moest van al dat hem legenkantte. Vooraleer nog dat de andere moordenaers die meê waren, wisten waervan dat er kwestie was, lag de ongelukkige Loden al uitgestrekt en zwemmende in zyn bloed; Baekeland was gesprongen tot by de ingangdeure en had tegen zyn volk gezeid, zonder de minste ontsteltenis:
- Al 'lyk of er niets zou gebeurd zyn; en nu rap! 't is tyd dat wy er aenvallen. Gy daer met tween naer den stal om den knecht van kante te helpen, en wy naer binnen!
Zoo even was het slot vervrongen en de deur ingesmeten; vier mannen sprongen te gelyk in 't huis, binst dat er dry naer den stal gingen. Nu was de deure enkel in de klinke, en de knecht die in zynen eersten slaep was en niets gehoord had, vastgrypen en hem de keel afsnyden, was dry minuten werk; de daders gingen zich haestiglyk by de andere vervoegen die in de woonste gebroken hadden.
Het was tyd, inderdaed, of alles mislukte nog eens: de meid, die van achter sliep, had geruchte gehoord; misschien den akeligen schreeuw van den doorstekenen Loden. Zy was opgestaen, had zeere, zeere een lichtje ontsteken, was de trappen neder komen geloopen en juiste als de deure invloog, stond zy er achter. Moord! moord! schreeuwde zy, en zy sprong weg, meenende in de kamer van haren meester te vlugten, maer het lichtje vloog uit haer handen, en in hare benouwdheid, in plaetse van tegen de zydeure te stuiken waer zy in moest, liep zy regte voort, en bokte met haer aengezicht tegen de voordeure van het huis dat zy achterwaerts over in de armen van eenen moordenaer viel.
De slag en het verschot hadden haer bewustloos gemaekt; zy hing zonder tael of teeken in de arms van den moordenaer, die ze op den grond liet zinken, zynen voet op heur lyf stampte, en binst dat hy zyn mes boven hare keel hield, aen Baekeland die achter hem stond vroeg: Wat moet ik er meê doen?
‘Stop haren mond, en bind hare handen en voeten sterk vast, antwoordde hy, wy hebben er niets van te vreezen en hare hulp kan nog te passé komen.’
Zoo met een, was Baekeland in de kamer gesprongen waer de Schout gemeenlyk sliep. 'T was er helle donker; niemand en riep noch en schreeuwde, maer hy hoorde wel dat er een mensch in en op de beenen was. Toespringen in den donkeren en by den taste werken, deed Baekeland nooit, het was te gevaerlyk; maer de doortrapte schelm wist seffens wat gedaen. Met den oogenblik dat hy geware wierd dat er iemand binnen was en verdoken, sprong hy achter uit, trok de deure op hem toe, en schreeuwde maer nu zonder gerucht te sparen:
‘Hier de lanteerns en twee mannen naer buiten om te zien dat er hier niemand uiten kruipe, en of men in het gebuerte ons niet gehoord en heeft.’
Zoo gezeid zoo gedaen: dry mannen met lanteerns in hun handen,
| |
| |
zwart 'lyk mooren en vreed om zien, sprongen nu te gelyk in de kamer waer de Schout in was. Zy zagen geenen mensch; hy was in bedde niet, en hoe wel zy ook keken, nievers verdoken. Misschien was hy al ontsnapt, en reeds begonnen zyne beulen te vloeken en te verwenschen. Ongelukkiglyk in de kamer daer nevens, en die met een halfopenstaende deure in de eerste kwam, hoorden zy gedruis aen de venster 'lyk van eenen mensch die tracht in of uit te breken. Zy sprongen binnen, en de Schout die opgestaen en naer die venster geloopen was, om ze op te schuiven en aldaer weg te vlugten, zat er reeds half door en byna verlost, maer Baekeland viel op hem, greep hem by de beenen, trok hem uit de venster, en snakte hem op den vloer tot in het midden der kamer. Een hertscheurende zucht was al dat er uit den mond van den Schout kwam; de schok van zyn hoofd tegen den steenen vloer had hem alle bewustzyn doen verliezen.
'T was na middernacht. De slag was ten einde en wel uitgevallen voor de moordenaers; zy moesten maer geld meer vinden en zien dat de schreeuw van Loden en het ander gedruis geen menschen van het gebuerte op de beenen en bragten en hun beletteden van het overige te doen.
Baekeland schudde den Schout om hem tot zyn zelven te doen komen, maer hy gelukte niet. Hy nam koorden, bond hem handen en voeten vast, en liet hem uitgestrekt op den vloer nederliggen; de andere moordenaers die by hem gebleven waren, stonden daer stilzwygend in de oogen van hunnen kapitein te kyken, als of zy vragen wilden: wat gaet gy er meê doen, en wat moeten wy nu verrigten?
Alles bleef eenigen tyd stille, tot dat de roovers, die uitgezonden waren geweest, terug keerden en zeiden dat geheel het dorp in ruste en vrede was. Dan scheen Baekeland nieuwen moed te scheppen.
- Makkers, zei hy, de zaken staen goed; begint maer rond te gaen om te plunderen; breekt al de kassen open, rooft al dat munte is of munte kan weerd zyn. Maer eerst en vooral haelt koud water om onzen gast hier te doen verryzen, want hy zelve moet ons toogen waer zyne schatten verdoken liggen.
Het duerde niet lang eer dat de oogen van den Schout opengingen. Hy scheen uit eenen diepen slaep te komen, en niets te weten van al het verledene; maer nauwelyks voelde hy waer hy lag, en zag hy die zwarte wezens voor hem staen, en dat moordenaers mes dat voor zyne oogen blonk, of hy wilde regte springen en een schreeuw ontvloog zyne lippen. Maer zyne handen en zyne voeten waren vastgeleid, en Baekeland sloeg zyn harde vuist voor zynen mond, en met het ander hand hief hy hem regte al zeggende:
- Stille moet gy zwygen, of wy maken zoo seffens gedaen met u! gy kunt niets winnen met te schreeuwen en te tieren, maer, indien gy brave zyt, zal ik de koorden van uwe voeten los maken, en gy zult ons zelve mogen rondleiden, en uw geld en uw goud toogen.
De Schout bezag den zwarten man die hem aensprak en vasthield, hy
| |
| |
vrong op nieuw om los te geraken, maer er was niet aen te doen. Zyne moed verging teenemael en hy vroeg op eenen bitteren toon:
- Zult gy my toch laten leven?
- Wy zullen zien, kreeg hy voor antwoord.
Men sneed de koorden los die zyne voeten te gaer hielden, en geleid door twee moordenaers, met Baekeland achter hem, toonde hy al de kassen waerin zyn geld en zyne juweelen verdoken lagen. Er werd vele goud en kostelyk goed uitgehaeld; en de moordenaers vielen er op al lachende en schreeuwende van blydschap; en als de gevangene zei dat het al was, Baekeland en maekte geene enkele bemerking meer, omdat zyne gelddorst verzadigd was; alleenlyk zei hy met de valschheid in de oogen:
- 'T is wel man; wy zyn nog al te vreden van u, en gy hebt toch wat gratie verdiend voor uwe goedwilligheid.
- Gy zult my nu laten gaen, niet waer? vroeg bedruktelyk de Schout.
- Zwyg! knyzen verandert nooit ons gedacht.
- Och! om de liefde Gods!
- Zwyg! zeg ik.
'T was zoo schrikkelyk dat woord, komende uit den zwarten mond van den kapitein, dat de arme Schout, inderdaed, niet meer spreken dorst. Hy wierd by den arme gegrepen, en ging gewillig meê tot in de keuken, waerin er een groote opene heerd was. Al de moordenaers waren meê en nieuwsgierig om te zien wat er mogte gebeuren.
- Makkers, zei Baekeland, het word redelyk late, en wy moeten 't hier kort maken. Houdt er iemand van u aen het leven van dezen schelm?
- Niemand! niemand!
- Omdat hy achter ons heeft durven jagen, 'lyk achter wilde dieren, had ik gepeisd van hem hier op te hangen en vuer onder hem te maken.
De Schout trilde en huilde, en hy deed meer den ooit geweld om los te zyn.
- Maer, ging Baekeland voort, omdat hy zoo gewillig is geweest en ons zoo vele geld uitgehaeld heeft, wy zullen ons te vrede houden met hem het onderste boven aen den hangel in de schouwe op te hangen. Grypt hem vast.
Een yselyke schreeuw kwam uit den mond van den Schout; hy wilde weg en sloeg; maer.... vier felle handen waren op hem gevallen, hadden een doek in zynen mond geduwen, en koorden aen zyne voeten vastgemaekt; in eenen oogenblik tyds, slingerde het lichaem al in den heerd van de keuken.
Baekeland stond er vooren, en bezag het met vlammende oogen, en eenen helschen grimlach op zyne lippen; de andere stonden in de ronde, en men hoorde niet anders dan de bewegingen van den ongelukkige die snakte; maer al ligte stille viel.
- Booswicht, zei Baekeland, al den top van zynen dolk op het herte van den Schout leggende: ‘Zwicht u van nog achter ons te komen in den busch! Nu zyn wy te vreden met uw geld, dan zullen wy uw herte moeten hebben!’
| |
| |
- Bravo! riepen de andere moordenaers.
En op een teeken van den kapitein, verdwenen zy allen, met geld geladen, zonder nog te zien achter degene welke zy dood, of voor dood ter plaetse lieten liggen.
'S anderdags nuchtens, de eerste die iets ontwaerde van de bedrevene schelmstukken, was de Pastor. Van de kostery, vroeg in den morgend, naer zyn huis gegaen zynde, verschoot hy, by 't zien der verwoestingen in 't zelve bedreven, maer blyde eerder dan droevig, dankte hy seffens God van zoo wonderlyk aen het gevaer te zyn ontsnapt.
En de Schout!..... Die dry woorden sloten zyne dankzegging; en zonder nog te peizen op zyn eigen, vloog hy de deure uit, riep eenige menschen welke hy langst de strate zag, bezig met hunne vensters vast te leggen, en kwam toe al bevende in het huis van zynen vriend. Aen de voordeure getrokken, maer niet binnen te geraken. Nogthans al daer aen werkende, hoorden zy de zuchten van iemand die binnen was en daeromtrent aen den ingang liggen moest. Zy draeiden rond, kwamen op het achterplein, en 't eerste waerop hunne oogen vielen, was het uitgestrekte lyk van den bekeerden moordenaer! De Pastor, zonder spreken en zonder te letten op die met hem waren, liep toe naer den man, die zonder teeken lag op het gers, stuipte om te beter zyne wezenstrekken te zien in de bloedplasschen waerin hy lag, en sprong achterwaerts uit al roepende: Hemel 't is hy!!...
Zyne ontroering duerde niet lange: staende, met de tranen in de oogen, den vermoorde te bezien, het dacht hem dat hy zyne arms had zien roeren; by viel op zyne knien voor hem, voelde aen zyne lidmaten, deed het bloed af dat gesprongen was tot op zyn aenzigte, poogde hem dan eene betere ligging te geven, al hem in zyne arms en tegen zyne borst drukkende en zeggende: Loden, myne lieve vriend!
De stervende oogen van Loden gingen open, zy vielen op de kleederen van den priester, en hy verkende den man die hem ter hulpe kwam. Zyne hand, die hy schaers roeren kost, stak hy uit, en zyne oogen vielen wederom toe. De priester vertoefde niet: Myn kind, zei hy, voor den laetsten keer peist op God dien gy vergramd hebt, op den Hemel die open staet voor u, op uwe onsterfelyke ziele, verwek een akte van berouw, ik gae de vergiffenisse uwer zonden van den Heer afsmeeken.
De oogen van Loden gingen nog eens open, maer nu waren zy gerigt naer den Hemel. De priester zat voor hem nedergeknield met zyn hand om hooge geheven, en luide op te bidden; de omstaenders waren ook op hunne knien gevallen, en men hoorde niet anders dan de flauwe stemme van een ouden man, en eenen zucht van den stervende. Op den oogenblik dat de priester gedaen had met bidden, vielen de oogen van Loden wederom toe en hy deed nog eene kleene beweging; de Pastor ging hem in zyne arms grypen, en met de hulpe van de gebuers hem verdragen, maer hy omarmde... een dood lichaem.
Geen een van de Roosebeeknaers had een enkel woord gesproken: zy hadden, met aendoening, het zielroerend tooneel bezien van eenen vermoorden mensch die sterft tusschen de handen van eenen priester
| |
| |
Gods, en waren blyven staen, zonder te kunnen roeren van hun plaetse. Nu sprak de Pastor eerst: - Later, zei hy, zal ik u alles vertellen; rap nu, om te zien wat er binnen gebeurd is, wy hebben te lange gewacht.
Zy liepen binnen, en vonden er het gene de lezer reeds kent. De meid eerst, gebonden en zuchtende en moê van roepen; dan in de keuken, den opgehangenen meester van het huis, die nog niet geheel dood en was maer gevoelloos hong, het hoofd nederwaerts en purper van wezen met uitpuilende oogen, van 't bloed dat zonk en stond van door de aders te stroomen. Met hulpe van de binnengekomene, en goede zorge van elke ende een, kwam hy tot zyn zelven, en bleef leven, lange genoeg om te vertellen al het schrikkelyke dat hy binst dien nacht gehoord, gezien en uitgestaen had.
|
|
Auteursrechtvrij