|
| |
| |
| |
IV.
By nachte in 't Vrybusch.
Baekeland had al zyn volk byeengeroepen tegen den woensdag avond van Roosebeek-ommegang. Tegen niemand had by gezeid waerom, noch wat hy ging vragen; maer elk ende een had hem verscheide dagen bezig gezien, en iets buitengewoons in zyn wezen bemerkt. Geheel den woensdag nuchtend had hy over ende weder gewandeld, stilzwygend en treurend. In buitengewoone omstandigheden en sprak hy tegen niemand, en zyt er zeker van, dat er geen één uit het Vrybusch en had durven naderen, zonder bygeroepen te zyn. Achter den noene was hy weggegaen, en men had hem niet meer wedergezien.
Op gestelde uer zyn al onze gasten vergaderd by de oude Rooze, in 't zelfde huis. Het zyn nog de eigenste van voor den winter; Loden zelve is er by, en klapt en lacht als of er sedert acht dagen met hem niets ware gebeurd. Hoe zeer nogthans moest hem het gezelschap zyner oude makkers tegensteken! Hoe zeer moest hy zich bedwingen om daer te komen en te blyven in het midden van die schelms, die verlangden achter nieuwe misdaden, hy die zoo vele geweend had over zyn voorgaende leven, en zoo vaste beloofd van nooit meer te hervallen! Zyn herte klopte, en zoo veel te heviglyker, dat hy niet en wist wat men gebieden zou; en gebood men hem iets dat met zynen tegenwoordigen staet noch met zyn geweten overeen en kwam, wat ging hy doen? Hy was verre nogthans van te peizen dat er al iets uitgekomen was van zyn geheimzinnig bezoek by den Pastor van Roosebeke.
Al de gasten waren in vreugde en blydschap, om dat zy in hope leefden van goed nieuws, en peisden op het rooven van ieverst eenen grooten schat. Men hoorde dat zy moê waren van zoo lange kort te zitten in den busch, en verlangden om hun oud leven, van voor den winter, te herbeginnen. Dat beteekent niet meer, schreeuwde Rooze's man, 't is meer dan een saisoen dat wy leêg zitten en op het stal blyven; de beurzen zyn al lange plat, en moet dat alzoo voortgaen, nu hebben wy maer drooge korsten meer te knappen, maer 't zal nog al verergeren: wy zullen moeten gras eten, en zelfs ons pruimtje laten; 't is 't gene dat ik meest ontzie.
| |
| |
- Verduivels w'en zullen! zei een ander, 'k liet my liever vangen en rabraken door den Schout van Roosebeke. Wat! wy zitten hier te krebbebyten, binst dat de boeren van 't omliggende in het vette liggen, en niet weten wat gedaen met hun geld! wacht een beetje!
- En de Schout van Roosebeke laten zeggen dat wy benouwd zyn van hem! onderbrak Loden op geveinsden toon.
- Ja, die sul, die zoo vele op zyn hoofd zet, en beven zou dat zyne beenen klutsen, moest hy alleenelyk den hecht van mynen dolk zien!
- 'T is aerdig, zei Loden, 'k en kan dien vent niet verdragen; dien beslagmaker die peist dat hy alleene hier voor geheel de omstreke moet zorgen, en aengesteld is om achter ons te jagen!
- Wacht maer tot dat de kapitein wederom mensch wordt en ons laet geworden; de Schout zal er gestaen hebben, en ik hope dat het geheel in het korte zal zyn!
- Is 't niet spytig, als ik hem dat kort en bondig briefje ging uitwisselen tegen zyn gouden zakuerwerk, dat ik hem dan geene lating gegeven heb? Ik had het zoo schoone! hy lag te ronken in zynen korf, juiste 'lyk een avondrulle; 'k en moeste maer myn hand opheffen en slaen. Maer, wat wilt gy daer aen doen? onze baes wilde het zoo, en met te gehoorzamen was ik kwyte!
- Ik weet inderdaed niet waerom hy dien vyand gespaerd heeft! Zonder te willen zeggen dat hy daer voor geen allerbeste reden en had, vind ik al gelyk dat het jammer is van zulke schoone gelegenheid te laten voorby gaen.
- Jammer of geen, 't is gedaen: ik ben kurieus of het zal kunnen hersteld zyn; wy zullen er zeker van den avond nieuws van hooren.
- Hersteld! waervan niet? Is er iets in de wereld dat wy niet en kunnen, zulk volk gelyk wy?
- Ik ben er op gevierd; het dunkt my dat wy van den avond goed nieuws zullen vernemen.
- Zou 't naer Libeers niet zyn dat wy moeten wederkeeren, om te halen wat wy daer gelaten hebben? Loden, gy moet het best weten, heeft hy u niets gezeid?
- Geen woord; maer 't zou inderdaed kunnen zyn.
- Iets dat zeker is, 't is dat de kapitein verscheide keeren en sedert korte dagen, al Roosebeke gegaen is; er moet toch iets onder zitten, want hy ging schier nooit meer aldaer.
De moordenaers bleven nog eenigen tyd klappen van diergelyke zaken, al smoorende en drinkende, twee dingen die zy wel konden, byzonderlyk in hunne goê dagen, en binst dat zy byeen waren. Zy maekten nog menige schikking over het order van den dag, voelden rond of er niemand iets gehoord of gezien had, maer alles kwam uit op het woord: Ik weet van niet. 'T en was maer 'lyk op andere keeren.
Op den gestelden oogenblik was Baekeland daer.
Maer, iets wonderlyks, hy was alleene niet; er was met hem een vreemdeling van stuer aenzien en buitengewoone sterkte. Verscheidene diepe lidteekens die op zyn voorhoofd en zyn kaken stonden, deden
| |
| |
gissen dat het, zoo niet een moordenaer, ten minsten een voorvechter zyn moest. Hoe zeer al Baekeland's mannen verwonderd schenen, en hoe nieuwsgierig om te weten wien of wat, niemand en sprak. De kapitein zag er dul uit; hy was 'lyk daegs na eenen gemisten aenslag, met oogen gelyk fakkels en gespannen lippen, niet wetende op wien den slechten uitval steken. Hy nam een stoel, stak een by voor zynen nieuwen medegezel, en plaetste zich in de ronde.
- Makkers, zei hy, weest niet benouwd om dat ik stuer zie, gy zult er ligte de reden van kennen. Maer ik belette dat gy verwonderd zyt van dien vreemdeling hier met my te zien inkomen; zeg dan, is er iemand die hem kent? den felsten kerel van geheel de streke, den stoutsten vent van geheel het land, eenen nieuwen makker voor ons allen, en eenen goeden! 'T is zes maenden dat hy vraegt om ingelyfd te zyn in onze bende, en hy heeft sedert dien, onder myne oogen, al vele bewyzen zyner behendigheid gegeven. Hy is weerdig van by ons te zyn, ik verzeker het u, en gy weet allen, eer ik iemand aenveerde, dat ik zeker ben van mynen man, en geen verraed te vreezen heb, ten zy...!
En de stralen van zyne oogen deden de ronde van al de moordenaers, om te zien waerschynlyk of er niemand en verstond wat hy zeggen wilde.
Geen andere dan Loden raepten dien ‘ten zy’ op. Bekommerd gelyk hy was met het tegenwoordige en met het toekomende, klonken die woorden schrikkelyk in zyne ooren, en het vreede aenzien van zynen meester, als 't op hem viel, deed eene koude huivering van de toppen zyner vingers tot het uiterste zyner voeten gaen; hy beefde eenen oogenblik.
- Maer zeg, hernam Baekeland koelmoediglyk, kent er niemand van u dien nieuwen makker? Ik ben wel zeker van ja.
- 'K heb toch nog dat aenzigte gezien, sprak Loden geheel hersteld; nogthans, waer hetzelve 't huis gewezen, en weet ik niet.
- Het dunkt my ook, zei een andere.
- 'T is verduivels schuwe Pier van Zonnebeke, hernam Baekeland, die over jaer zynen meester byna doodstak om dat hy hem den zaterdag een plaket van zyne daghuer wilde afhouden, en sedert dien ronddoolt. Gy hebt immers dat hooren vertellen! Is 't geen goed begin voor eenen jongen gezel?
- Goed! Goed! zeiden de moordenaers.
- Ja! zei de vreemdeling, ik ben dezelfde, en 't is de eerste niet die door myne vuisten gekropen heeft, en de laetste ook niet, hoop ik; weet gy nog van dien heere van Becelaere, die over dry jaer, 's nuchtends een hoofd korter gevonden wierd dan 's avonds? Die zou ook kunnen spreken van schuwen Pier's mes, dat hy nog leefde?
- Goed zulke dingen, zei Baekeland, uw begin is allerbest; en hier, ik zie het, zyt gy wel gekomen! Ten anderen, gy zult by ons het voordeel hebben, van niet alleene eenen heere te moeten onthoofden, en dat in zyn eigen huis; gy moet al gelyk een schuwe kerel zyn, om dat te durven aengaen.
- Als ik van iemand misdaen ben, ik vergeef hem nooit, voor dat ik van zyn bloed gezien heb.
| |
| |
- Eh wel! al die ryke zyn hebben ons misdaen, en wy vergeven 't aen niemand van geld en goed te bezitten. Gy zult hier uwe wrake mogen uitwerken, hoe meer hoe liever.
- Ik ben tot alles gereed, zei Pier, want nu zie ik dat ik by myn volk ben.
- Is er nog verder onderzoek noodig, vroeg Baekeland, aleer wy den nieuwgekomene aenveerden als lid onzer bende? Ik zeg hier, in uwe tegenwoordigheid, dat ik voor hem verantwoorde.
- Neen 't, Neent 't, antwoordden allen, het woord van den meester is genoeg voor ons.
- Ah sa! Rooze, het zy ter eere van onzen nieuwen kameraed, gaet maer in 't diepste van den kelder.
Er volgde een lang geklank van kannen en glazen, en een groot geroep van welkom, met vurige wenschen van geluk en begeerte om al ligte den nieuwen gezel aen het werk te zien.
Loden, de ongelukkige Loden, deed meê, met de vreeze in 't lyf.
Na dat de moordenaers dus eenigen tyd gedronken en getikt hadden, op een teeken van den hoofdman werd alles stille en zwygend.
Er moest, overgegaen zyn tot het afleggen van den eed, waer toe ieder nieuw aenveerde verpligt was.
By dat volk en bestond die eedaflegging niet in menschebloed te drinken, of schrikkelyke vloeken uit te braken, of kruisbeelden met de voeten te trappelen, neen! daer van en was er geen gedacht, en misschien wiste het meeste deel der baenstroopers niet wat het eigentlyk was, een kruis of een Kristusbeeld!
Al de aenwezigen stonden op, en schuwe Pier moest 't einden de vergaderingplaetse gaen regte staen, zonder eenig wapen en met bloote borst; de andere roovers schaerden zich in eenen kring voor hem, Baekeland in 't midden. Zy trokken hun blinkende priemen van onder hunne kleederen en hielden ze in hun regter hand.
Al de oogen waren sterling gerigt in de oogen van den nieuwen moordenaer, wiens aenzigte nog al klaer te onderscheiden was by het schemerlicht van een groote lampe die Rooze boven de hoofden opstak.
Hy was schrikkelyk om zien, met zyn gelikteekend wezen, en zyn diepe oogen onder dikke wenkbrouwen gedoken, en zyn rost hair dat oprees in 't wilde, en zyne bloote borst die men byna zag op en neder gaen door het hevig kloppen van zyn herte.
Baekeland verliet de ronde en ging regt over Pier staen; hy hef te zyn regter arm op, deed den glinsterende lemmer van zyn moordpriem voor zyne oogen blinken en vroeg hem:
- Vreest gy 't gevang of de galge, Pier?
- Neen ik, meester.
- Zyt gy benauwd van de dood?
- Nog vele min.
- Wien vreest gy dan?
- U alleene.
- Wat vraegt gy van my?
| |
| |
- Van aenveerd te zyn in uwe bende.
- Waerom?
- Om met u te rooven en te moorden.
- Aen my, als hoofdman, belooft gy onderdanig te zyn altyd en in alles?
- Ik beloof het u.
Baekeland stak zyn hand uit, raekte met den top van zyn mes het bloote vel des moordenaers borst en zei:
- Indien gy ons verlaet of ons verraedt, myn mes, of 't mes van een uit myn bende, zal uw herte uithalen.
- Het mag! antwoordde de nieuwe aenveerde.
En iedereen van de bende ging alzoo beurtelings voor hem, sprak dezelfde bedreiging uit en kreeg dezelfde antwoord. Loden deed het ook; maer, en hy gevoelde het wel, zyn hand beefde 'lyk een blad, hoe zeer hy zich ook bedwong.
Daermeê was 't al; de priemen wierden weggesteken, het geklap vergeestigde, de flesschen en de glazen buischten en klonken, en 't was nu op de gezondheid van den nieuwen broeder, die voortaen met lyf en ziele aen den kapitein toebehoorde, en niets meer en mogte doen zonder zynen oorlof.
Pier vertelde nog wat van de daden uit zyn vorig leven, en van de gevaren die hy geloopen had, en van zyn verlangen om in de bende van het Vrybusch te geraken. - Neen ik, zei hy, en 'k zeg het nog, van niets en ben ik benouwd, en om het te toogen, ik zal gaen waer gy my zendt, al doen dat gy zegt, en al meebrengen dat gy wilt, of dood ter plaetse blyven; my vangen zal men nooit!
- Niet kwalyk gesproken, zei Baekeland; en wy nemen u by den woorde. 'T is een oud gebruik by ons dat ieder nieuw gekomene ieverst een nest gaet rooven en de eijers uitdeelt; daer voor is er hem wat tyd gelaten, en hy mag volk gebruiken zoo veel hy wil. Doe gy dan uwen proefslag, en roof maer vele geld, want wy hebben er noodig.
- Ja, zei een andere, breng maer geld en geld; al de beurzen liggen plat; sedert van den winter en zyn er niet anders dan wat kluiten in onzen zak gesleerd, en leeft daer meê! Ik beginne schier te peizen dat wy 't ambacht gaen verlaten, en 'k gevoel al lange dat niet doen, schrikkelyk lastig is.
- Kapitein, zei Loden, 't is de eerste keer sedert vier jaer dat uw volk werk moet vragen; gy zult er toch geven?
- Ik ben blyde van u altyd even vurig te zien, maer ten naesten winter zullen wy onze schaê inhalen.
- Zoo lange niet gewacht! zoo lange niet gewacht! riepen er dry viere te samen.
- 'T is zomer, en de nachten zyn kort!
- Dat zy kort zyn, wy zullen ons zoo veel te meer haesten; en ten anderen, geheel de omstreke leeft gerust, en niemand en peist er meer op ons; 't is het beste moment.
- En 't zal dienen om onze messen te kuisschen die roesten, sedert dat de Libeers naer de andere wereld zyn.
| |
| |
- Daervan geen woord meer, zei Baekeland, of wy scheiden kwaed vriend; die mislukte slag spyt my te veel. Niettemin, ik stemme toe in uwe vraeg; wy zullen op jagt gaen.
- Goed, goed, zulke dingen! leve de kapitein! riepen al de moordenaers en Loden meê.
- Nog eenen dag geduld; ik moet den tyd hebben van te onderzoeken en maetregels te nemen.
- Ongetwyfeld!
- En van dezen keer zeker te spelen, of 't is gedaen voor lange.
- 'T en zal aen ons niet liegen.
- Kwestie! zei Baekeland; en hy zei dat met zoo veel nadruk, en zyn wezen veranderde zoo schielyk, en zyne oogen straelden zoo benouwdelyk in de oogen van iedereen der moordenaers, dat deze ten uitersten verbaesd wierden; zy bezagen malkander en wisten niet wat gepeisd. De kapitein twyfelde dan voor den eersten keer aen hunne getrouwigheid, of was er een verrader tegenwoordig!
- Kwestie, ik zeg het nog eens, - schreeuwde Baekeland al regte springende en grypende naer zyn moordpriem, - kwestie, en zal het aen u, of aen een van u, niet liegen!
Men hoorde in de vergaderplaets een geruchte van stoelen die verschooven, en van eenen schreeuw die men onvrywillig geeft, als men straf verschiet. Al de moordenaers waren bevangen met schrik en razende van woede; zy beefden als zy 't vreede wezen van Baekeland aenschouwden. Loden was de slechtste: vol achterdenken, gelyk by was, had by 't onweder voelen opkomen; hy twyfelde niet meer of alles was geweten, en hy rekende zich in doodsnood. Nogthans, zyn gerustheid van geweten gaf hem inwendigen moed; hy aenriep de zoete namen welke hy van den Pastor van Roosebeke herleerd had, en men zou uitwendiglyk gezeid hebben dat hy de kwaedste en de spytigste van allen was.
Ondertusschen en had er nog geen een durven kikken; elk was onder het schrikkelyk twyfelwoord van den kapitein neergeslagen, en vreesde voor het gevolg.
Loden durfde eerst spreken: Meester, zei hy, laet ons niet langer in dien toestand, gy hebt ons allen doen verschieten; wat is er?
- Wat is er! ongelukkige!...... is er dan niemand in myne bende meer slim genoeg, en zou 'k het alleene achterhaeld hebben?
- Wat? wat? vroegen al de monden gelyk.
- Dat er een verrader onder myne oogen staet!
- Een verrader!...... riepen al de andere; een verrader!... en dat woord, tusschen ysselyke vloeken, liep nog eenigen tyd over hunne lippen.
- Ja, een verrader! De eerste sedert dat Baekeland uwe kapitein is; de eerste die zynen eed vergeten heeft, en niet en onthoudt met wien hy te doen zal hebben.
Loden en twyfelde nu niet meer, of alles was uitgekomen; hy verwachtte zich allen oogenblikke zynen name uit Baekelands mond te hooren komen, en een twintigtal steken in zyne borst te krygen; maer
| |
| |
hy was tot alles veerdig. Op zyn wezen kon men al gelyk niets bemerken; hy braekte, met de anderen, duizende dreigementen uit tegen den lafhertigen verrader; en hy scheen hem den eersten slag te willen toebrengen.
- Wie is 't? Waer is de verrader? schreeuwden zy; maer zy schreeuwden al te male, bezagen malkander, en er was niemand om te antwoorden. Er volgde een kwartier uers van groote wanorde, van getier en geroep. Er kwamen misschien ook persoonelyke en lang bedokene vyandelykheden tusschen; want het is raer dat groote schelms altyd goed vriend blyven. Loden hield zich zoo gesloten en wist zoo wel zyne rol te spelen, dat er niemand hem vermoedde, en hy begon te peizen dat, was zyne daed gekend, zyn name ten minsten onbekend gebleven was.
Het was met moeite dat Baekeland order kreeg tusschen die woedende en reeds half dronke menschen. Hy, die gewoonelyk zoo zeker speelde en zoo slim was, begon nu te peizen dat hy mogelyks te verre gesproken had. Immers, geheel zyn gezegde en was toch maer gissing, en hy wiste nog niet anders dan het gene hy te Roosebeke in de Zwane hooren zeggen had. Hy had gerekend op het uitwerksel dat het woord verrader en zyne bedreigingen moesten te wege brengen op den pligtige, maer hoe wel hy zyn volk één voor één bezag, kon hy nievers geen ongerust wezen, noch geen bevreesde oogen aentreffen.
Wat gedaen?...... zyn woord intrekken, en wilde hy niet; den verrader noemen, en kost hy niet, en zich verontschuldigen, nog vele min. De moordenaers hadden zich nedergezet, maer de woede en het verlangen naer verderen uitleg, stonden op hun aenzigte te lezen.
- Makkers! zei Baekeland, en peist niet dat ik tegen u ben. Neen, 't is voor u dat ik leve, 't is voor u dat ik sterven zal. Ik zie dat gy allen spytig zyt om dat ik twyfele aen uwe getrouwigheid; maer, zeg my, moest er een verrader onder ons gevonden zyn, is 't myne pligt niet van u te verwittigen? Eh wel! als ik zeg dat een van u ons verraden heeft, ik wensch uit den grond van myn herte dat het anders ware; maer luistert naer myn redens, en oordeelt dan of ik gelyk heb van woedende te zyn, en het woord verrader uit te spreken.
‘Eergisteren was ik by gevalle in de Zwane, op Roosebeekplaetse; ik heb er hooren zeggen dat er verscheidene keeren reke, diepe in den nacht, een onbekende gegaen is in de pastory dier parochie. De menschen die dat vertelden, en de houding van den geheimzinnigen bezoeker uitlegden, zeiden zelve dat het niet anders en kon zyn dan een moordenaer uit het Vrybusch, die berouw gekregen had en zich bekeeren wilde. Zy waren reeds blyde van ons uit hunnen weg geruimd te zien. En inderdaed, uit al hunnen uitleg, en uit al dat ik nadien gepeisd en herpeisd heb, moet ik besluiten dat hun zeggen, zoo niet zeker, ten minsten mogelyk was. Van dan af, myne pligt, als hoofdman, was van u kennisse te geven van het gevaer dat my en u bedreigde. Misschien, ben ik bedrogen; te beter; 't is al dat ik wensche. Maer spreekt nu, zeg of myne gramschap geen plaets en greep, en indien er een verrader onder ons volk is, of hy sterven moet of niet.
| |
| |
- Ja hy! riepen zy eenpariglyk, en sloegen met hun vuisten op de tafel, dat de glazen klonken en opsprongen.
- Is er iemand die hem kent, hy is verpligt van hem aen te wyzen, of hy zelve wordt een verrader.
Niemand en sprak.
- Makkers! waerschynlyk en is het geen een van al de hier tegenwoordigen; 't moet een zyn van de schildwachten, of 't en is niemand. Intusschentyd voor alle gerustheid, te gaêre gevrocht om te achterhalen wat er daer onder schuilt, maer voorzigtiglyk. Zyn wy overgedregen, en weet men buiten den busch wat er van ons is, en hoe wy te werke gaen, 't is gedaen met ons, en met onze vrouwen en kinders. Reeds heb ik hooren zeggen in de wereld, dat de wet eens voor goed achter de dieven en moordenaers gaet zitten, en soldaten zelfs achter ons uitzenden; maer blyft gy my getrouwig en onderdanig, op myn woord van moordenaer, er zal geen een soldaet, noch geen een vreemdeling, een hair van uw hoofd genaken.
- Leve de Hoofdman, en weg met den verrader! schreeuwde geheel de bende, en de glazen wierden gevuld, en men tikte en dronk en tierde zonder einde of grond.
Loden was daer omtrent over zyn lot gerust gesteld; hy was toch zeker nu van niet gekend te zyn; en om dat vermoeden van hem af te keeren, en te toogen dat hy tot geen verraed bekwaem en was, noch voor geen veranderinge van leven bereid, sprong hy regte en vroeg of hy spreken mogt. Op een ja-teeken van den hoofdman, zei hy:
- Makkers, indien het waer is, gelyk het de hoofdman peist, dat er een uit ons bende by den Pastor van Roosebeke geweest is, dan peis ik dat deze moet kennis hebben van al dat ons aengaet, misschien heeft hy er aen andere reeds kennis van gegeven. Dat weten wy niet. Ondertusschen het ware voorzigtig van den eenigsten man die ons zou kunnen overdragen van kant te maken en zoo ligte mogelyk. Wachten wy nog eenige dagen, geheel de omstreke kan met onze zaken bezig loopen, de wet kan vermaend zyn, en ziet dan hoe wy er uit geraken! Of kwam de verradery nog uit in 't korte, wat zou 't helpen, indien er reeds maetregels tegen ons genomen zyn? 'T is beter, het dunkt my, van aen tyds daer voor te zorgen, van het zekerste voor het onzekerste te kiezen, en van daer aen te gaen vooraleer nog op iets anders te peizen.
- Maer, bemerkte er een roover, dat er eens niet en ware van al dat verraed, en dat de menschen die 't verteld hebben aen den kapitein gemist waren!
- 'T is gelyk, zei Loden; daer is twyfel, en 't is genoeg, in tyden zorgen is nooit kwalyk.
- En daervoor eenen priester vermoorden, waerby er geen oordjen geld te vinden is?
- Wat geeft dat? Ons leven en ons bestaen voorenuit!
Baekeland en had geen woord gesproken, maer wel geluisterd. Het moeste zyn dat hy wat buitengewoons vond in de wezenstrekken van Loden: die verlegenheid misschien die altyd uitschynt als men, pligtig
| |
| |
zynde, zich schoone wilt maken, en die aerdigheid in de oogen, en dat niet durven opkyken, die zoo dikwils misdaden uitbrengen; altyd is het dat de kapitein Loden sterling bekeken had; hy scheen de woorden te bezien die uit zynen mond kwamen, en dat viel Loden zoo schrikkelyk, dat hy, voor den eersten keer van zynen leven, het bloed naer zyn voorhoofd voelde ryzen en rood werd.
Nogthans, niemand en gebaerde van iets, en Loden's gedacht werd bekrachtigd door Baekeland en door al de andere. Men vond het noodzakelyk van spoedige maetregels te nemen, en van den Pastor van Roosebeke tot eeuwig zwygen te dwingen. Maer hoe dat gedaen? Een priester vermoorden!... wat ysselyke zaek! Men zag wel dat de stoutste zelve een oogenblik verschrikten. Loden, schoon hy alles met zuiver inzigt gevraegd had, en zeker was van den Pastor aen tyds te kunnen vermanen en redden, beefde nu en vreesde van te verre gesproken te hebben.
Baekeland zag wel dat begin van vreeze in zyn volk, hy haestte zich om te eindigen, en sprak:
- Ons leven en onze zaken moeten zeker voor uit gaen. Ik neem het op my, en 'k zal wel maken dat alles klaer worde; twee of dry mannen zyn genoeg daer voor. Intusschentyd houd u veerdig; dat er, van morgen af, geen één meer uit zyn huis en blyve, om op 't eerste geroep by my te konnen zyn; ik zal u geheel met den eersten noodig hebben. Ondertusschen herinnert uwen eed van getrouwigheid, verfoeit alle lafhertigheid en alle verraed. Zoekt met my den schelm op die ons wil verlaten; bestaet hy, dat hy sterve; bestaet hy niet, de blydschap van te samen getrouwige broeders te zyn gebleven, zal zoo veel te grooter zyn. Nog een glas, en elk naer zyn huis!
Het duerde niet lang of de vergaderingsplaets der moordenaers was donker en stille. Elk was naer zyn huis, maer hoe verschillig vau gedacht!
|
|
Auteursrechtvrij