Nationale poëzy
(1844)–Augustijn d' Huygelaere–
Auteursrechtvrij
[pagina 152]
| |
De hond uit de kroeg.Ga naar voetnoot(1)Een heer, verrukt door 't lieflyk oord.
Zette ernstig zyne wandling voort,
Toen rammelend met band en bellen
Een kroeghond op hem toe kwam snellen,
Die blafte en brieschte uit al zyn kracht.
De heer, die slechts aen wandten dacht,
Hoe hel de hond zyn' stem liet hooren,
Wilde om 't geblaf zich niet verstooren;
En by verhief noch stok noch steen,
Maer ging bedaerd zyn' gang daer heen
En liet den hond zich-zelven straffen
Met grimmig en vergeefs te blaffen,
Die haest van zelfs, door schaemte, zweeg,
Omdat by geenen weêrstand kreeg.
Daer 't bloemtapyt het veld bedekte
En menig een ter wandling wekte;
Kwam daer ook, op de zelfde baen,
Een jonge krulbol wandlende aen,
Belust om 't schoon van 't oord te aenschouwen.
Hy was vol waen en zelfbetrouwen;
| |
[pagina 153]
| |
Mooi opgesierd en welgemoed:
Maer blafaerd, meer dan ooit verwoed,
Bast 't heertje toe, dat zich verdedigt
En waent te zyn in de eer beleedigd;
Het gekke zotje zwelt van spyt,
't Welk met zyn stok en steenen smyt;
En zendt den hond zyn vloekstem tegen,
Wyl deze knauwt in stok en degen
En knarst in elk geworpen steen;
Hy byt hem eindlyk in zyn been
En buldert, dat, met heele hoopen,
De buren komen toegeloopen;
De jongens klappen in de hand,
Zy guichlen met zyn dwaes verstand
En hitsen bulhond in zyn' woede.
't Windbuiltje, door het vechten moede,
Wordt eindlyk schaemrood, dat 't om niet
Zich in het zweet en harnas ziet,
Voor 't straetgepeupel die 't begekken:
Het tracht zich aen 't gejoel te onttrekken;
Te zwaer belaên met schande en smaed;
Wyl 't volk en jongens van de straet
Nagapend, hem met schimp bestraffen
En al de blafconsoorten blaffen,
Welk dof gebrom de lucht doorboord'
En ver werd buiten 't dorp gehoord.
‘Vlugt der recensenten hond,
Eer gy wordt door hem gewond.’
|
|