Nationale poëzy

[p. 133]

De zieke mulder.

Een muldersbaes, uit onze streken,

Gewend zyn groote schup diep in den zak te steken,

Was door de koorts te bed geleid,

Waerom zyn dikke keukenmeid

Den pastoor is gaen spreken.

Zy zeide: ‘ô Heer,

Het smert my zeer,

Myn meester ligt op sterven:

Wees toch zoo goed,

Maek haest en spoed

En laet hem troost verwerven!

De goede herder vroeg: ‘Hoe is 't hem aengekomen;

Heeft hy in lange niets genomen?’

Haer antwoord was: - ‘Zoo waer hy leeft,

Het is twee maenden reeds geleden,

Dat hy niet meer kan op den molen treden:

Zoodat hy meel noch graen in lang gestolen heeft.’