Nationale poëzy

[p. 128]

De huwelyksgift.

Een kerkvoogd aen zyn lieve nicht,
Door vriendschap en door bloed, verpligt,
Zag naer zyn wensch en welbehagen
Dit waerde pand ten huwlyk vragen
Door zeker' heer, wiens edel bloed
Aen haren hoogen rang voldoet;
Zyne onbesproken deugd en zeden
Voorspelden heil en zaligheden.
De kerkvoogd die ter bluiloft kwam,
En hun geluk ter herte nam,
Sprak: ‘Vrienden! 'k wil uw vreugd vermeêren,
En heden u een gift vereeren,
Wyl 's Hemels zegen u bestraelt,
Die uw geluk in d'echt bepaelt!.....’
De bruîgom voelt zyne eerzucht ryzen!
Hy gist reeds uit het gunstbewyzen,
Dat oom, die naer hun welvaert dorst,
Heeft vast verkregen van den vorst
Een ambt dat kan zyn wenschen streelen:
‘Neen, riep hy, 'k bouw geen luchtkasteelen!
Want een prelaet, zoo hoog geacht,
Heeft wis iets van den vorst betracht,
Dat ras my zal ten hove voeren!’
De bruid dacht slechts aen perelsnoeren,
Aen Jaspissteen of diamant,

[p. 129]

 

Versiersels voor haer oor of hand,

 

Aen halssieraden, braceletten,

 

En wat meer schoonheid by kan zetten.

 

De kerkvoogd, met hun heil bezield,

 

Die zyn geschenk verborgen hield,

 

Verheugd om hun zoo groot verlangen,

 

Sprak: ‘Eer ge een' bruidschat zult ontvangen,

 

En worde uw vuerge wensch vervuld,

 

Belooft my dat gy nimmer zult

 

't Geschenk te zelfden tyde dragen;

 

Dit zoude aen u en my mishagen.’

 

‘Neen!’ riepen zy, van wachten moê,

 

Den goeden oom op 't dringenst toe,

 

‘Gewis, wy volgen uw bevelen;

 

Wil ons uw gift toch mededeelen.’

 

Maer denk, hoe 't paer verwonderd zag: -

 

Hy bragt een' ZOTSKAP voor den dag....!