Nationale poëzy

[p. 124]

Snyder Hans,
of
de Slimme Eedontluiker.

Een Molenaer werd niet betaeld
Een' som van honderd franks,
Die hy sinds menig jaer had goed
Op zyn' gebuerman Hans.

Het lange wachten werd hy moê, -
Verloor al zyn geduld:
Hy daegde hem voor 't vreêgeregt,
Tot kwyting van zyn' schuld.

De regter sprak: ‘Wel nu! myn vriend!
Waerom betaelt gy niet
De som die gy lang schuldig zyt;
Eer ge u verwezen ziet?’

Zyn antwoord was: ‘Heer regter, 'k heb
Die som reeds lang betaeld;
Deed hy die op zyn boek niet dood,
Hy heeft er aen gefaeld.’

[p. 125]

 

De regter ziende dat zyn hart

 

Gepynigd werd door leed:

 

‘Bedenk u - zegt hy, - keer terug,

 

Bezweer het dan met eed.’

 

 

 

‘Met eed bezweren, - mompelt hy -

 

He, vrouw, wat vreemde daed!

 

De zaek is reeds wat ver verbrod,

 

'k Bedenk een schandren raed.’

 

 

 

Een houten lepel, lomp en zwaer,

 

Dien men soms schepper heet,

 

Verstak hy in zyn' hoed en zwoer,

 

Met heesche stem, deez' eed.

 

 

 

‘'k Zweer by den Schepper hier omhoog’ -

 

De vingers aen den hoed,

 

‘Dat lang betaeld is deze schurk

 

Die my hier dagen doet.’

 

 

 

De ontsteltenis van zyn gelaet

 

Getuigde tegen hem:

 

Elk mompelde: Die eed is valsch:

 

‘'k Bemerk het aen zyn stem.’

 

 

 

Was voor de wet zyn schuld voldaen,

 

Zy was het niet voor God:

 

De wroeging volgde hem steeds na,

 

Rampzalig werd zyn lot.

 

 

[p. 126]

 

Hy werd zoo bleek als 't licht de maen,

 

Zoo mager als de dood:

 

Hy zuchtte: ‘Ach! vrouw! die eed voor 't regt

 

Weegt op myn hart als lood.

 

 

 

Intusschen, uit eene erfenis,

 

Was hem veel gouds geteld:

 

Zyn vrouw zeî: Man! verligt uw hart,

 

Betael nu, gy hebt geld.’

 

 

 

Betalen! 'k loochende eerst de schuld:

 

Wat hier nu meê gedaen?....

 

Een fyn vernuft vindt altyd raed,

 

'k Zal by den pastoor gaen.

 

 

 

Die heer, vertrouwde van ons hart,

 

Die hartelyke man;

 

Zal deez' betaling voor ons doen

 

En niemand spreekt er van.’

 

 

 

Hy vliegt tot hem: - ô waerde Heer!

 

‘Voldoe de beê van Hans!

 

Ik bid, ga by den molenaer,

 

Geef hem deez' honderd franks.

 

 

 

Het was uit nood, ô Heer! dat ik

 

Die som hem loochende af:

 

Verzin iets, zeg toch immer niet

 

Dat ik dit geld u gaf.’

 

 

[p. 127]

 

- ‘Maer, vriend! deedt gy niet uwen eed

 

Dat gy reeds had betaeld?’

 

- ‘ô Herder! 'k ben gerust daerop.’ -

 

En heeft de zaek verhaeld:

 

 

 

‘Dat hy in zynen wyden hoed

 

Een houten lepel deed;

 

Dat hy aen dezen Schepper zwoer

 

En niet voor God dien eed.’

De Ezel wordt meest door zyns
gelyken veracht.

Schoon Langöor zyne pligt betracht,

Hy wordt van veel bespot, veracht;

Wel, mag ik u de reden vragen?

't Is ergerlyk, dat menig guit

Dit lastdier scheldt als doomöor uit,

Daer hy-zelf beter zou den naem van Ezel dragen.