Nationale poëzy

[p. 116]

Jubelkroon,
Opgedragen aen den zeer eerweerden heer
Mynheer
Phillippus Lauwers;
by het vieren van zynen vyfentwintigjarigen Jubilé, als pastoor van Finis-Terrae, binnen de stad Brussel,
op den 5 van oogstmaend toen men juichte:
Leef ô herDer In geLUk,
VoL aChtIng Met UW JubeLkrUk.
In Jubileo revertitur ad Dominum. Lev. 25, v. 31.

o Mensch! gevormd uit nietig stof,

Met Adams misdryf aengeboren!

Wat heil! die door het hemelhof

Tot zynen dienaer wordt verkoren!

Wat heil, wat overgroot gezag,

Voor hem die God gebieden mag

In 't brood der englen neêr te dalen;

Waerin hy vol van glorie leeft,

Zich-zelf den mensch tot offer geeft,

Om met meer heilgenaê dit schepsel te bestralen!

[p. 117]

 

Nog grooter heil voor eenen held,

 

Die onder 't gieren der orkanen,

 

Zyn leven heeft ten pand gesteld,

 

In 't zwaeijen van Gods glorievanen!

 

Voor hem die zoo veel jaren lang,

 

Spyts helschen list en staetsbedwang,

 

Heeft als een Michaël gestreden;

 

En, in 't ontsloten worstelperk,

 

Tot roem van heilgeloof en kerk,

 

Het wangedrocht der hel heeft op den nek getreden.

 

 

 

De deugd toont ons dien braven man,

 

Nu mild bekroond met jubelblaren;

 

Die vroom trotseerde 't vloekgespan,

 

Dat woedde op tempels en altaren.

 

Dien waerden man, gesterkt door God,

 

Die 't nare en aeklig kerkerslot,

 

Is als Gods engel ingedrongen!

 

Waer hy, wyl reine godvrucht beefd',

 

Vol moed een tweeden Petrus heeft⁽¹⁾,

 

Spyts strenge waekzaemheid de boeijen afgewrongen.

 

 

 

Dien man die, in het werkmanskleed,

 

Bespiedde ontaerde dwingelanden, -

(1) Act. 11, 12.

[p. 118]

 

Die beulen zoo verwoed, gereed,

 

Om deugzaem' priestren aen te randen!

 

Dien man, dien waren menschenvriend,

 

Die 't englenbrood heeft toegediend,

 

Op 't slagveld, toen 't kanon nog ronkte!⁽¹⁾

 

Waer hy het vaderlandsche kroost

 

Heeft stervend door Gods leer getroost;

 

Wier herten hy door nakend heemlenvreugd ontvonkte.

 

 

 

Dien man, die in veel lyfsgevaer,

 

Door nooit beproefde vlyt en zorgen;

 

Het heiligdom van Gods altaer

 

En kerksieraden heeft geborgen,

 

Dien man, gekend door wys beleid,

 

Dien Nestor onzer geestlykheid,

 

Op wiens gelaet staet deugd te lezen:

 

Dien priester, aller priestren roem;

 

Heer LAUWERS! dien 'k met eerbied noem!

 

Die door milddadigheid schraegt weduwen en weezen.

 

 

 

Wy scharen ons rond u, ô Heer!

 

Met innerlyke zielvermaken;

 

Wy zullen bidden meer en meer,

 

Dal God blyv' voor uw welstand waken:

(1) Doelt op den veldslag van Waterloo in 1815, als ook op den stryd onzer onafhankelykheid.

[p. 119]

 

Leef, leef nog lang van elk geacht,

 

Tot God u zendt eene englenwacht,

 

Die uwe ziele voer' naer boven;

 

Waer zy, gerust en onbevreesd,

 

Den Vader, Zoon en Heilgen Geest,

 

Met 't Cherubynenheir in eeuwigheid mag loven!!!

 

 

 

Plaudite manibus jubilate in voce exaltationis Ps. 46, v. 1.

Zulk een leven, zulk een einde.

Jan Bierbalg, waerd met hart en zinnen,

Was aller dronkaerds hoogbailliu:

Hy lapte 't eerste glas steeds binnen,

Als men zeî: ‘Jan! God zegene u!’

Hy had door 't goed bier aengeworven

Veel vrienden van dit lekker nat;

Maer hy was altyd de eerste zat,

En nu vertelt de gansche stad:

‘Jan heeft van 't bier geleefd en is van 't bier gestorven!’