Nationale poëzy
(1844)–Augustijn d' Huygelaere–
Auteursrechtvrij
[pagina 69]
| |
Lof der keizerin
| |
[pagina 70]
| |
Hongaren, fier op oude regten,
Op adel dien hun hoogmoed troont,
Zyn aengevuerd om vroom te vechten
Als zy haer zoontje hun vertoont.
Haer deugd, by haer heldhaftig spreken,
Kon oorlogs moed in 't hart ontsteken;
Zy zweren by hun' adelstand,
Te sterven, of door 't moedig stryden,
Voor vreemden wrok haer te bevryden,
Die teistert 't dierbaer vaderland.
Hun eed was niet vergeefs gesproken,
De zege volgt hen op het spoor;
Het heilig regt heeft zich gewroken,
't Triomflied klinkt haer ryken door;
Men hoort alom met blyde klanken
En feestzang d'Opperal bedanken
Die haer gered had uit den nood:
Uitheemsche dwang had zich verscholen,
Als 't slangenbroedsel in zyn holen,
Wanneer 't bedreigt wordt met den dood.
De bloedhond Mars in boei geslagen;
Het vredewimpel zwierde in 't rond;
Men zag geluk en welvaert dagen,
Op onzen vaderlyken grond.
De kunsten en de wetenschappen,
| |
[pagina 71]
| |
Ontwikklen zich met reuzenstappen;
De vlyt paert zich aen nyverheid;
De godsdienst praelt in vollen luister,
De wysbegeerte ontkruipt het duister,
Wyl de eendragt nieuwe heil verspreidt.
De schepping kreeg een blyder wezen,
By 't blaken van haer liefdevuer;
Haer handel werd alom geprezen,
Doch meest haer moederlyk bestuer;
De krygsman ziet zyn' dienst beloonen,
De kunstenaer zyn vlyt bekroonen,
Geleerdheid wordt steeds uitgezet,
Om meer geheimen te onderzoeken,
In uitgekozen nutte boeken
Die staven kerk- en burgerwet.
Men sticht altaren, door haer gunsten,
Waerop Minerva's offer brandt;
En tempels voor de schoone kunsten
Tot pronksieraed van 't Nederland.
De teeken- en de schilderscholen
Zyn door haer zorgen aenbevolen;
't Weetgierig menschdom wint elk dag,
Dat poogt in de acrde- en hemelplekken,
Het wonder der natuer te ontdekken,
Dat eeuwen lang verborgen lag.
| |
[pagina 72]
| |
Gestichten, waer verlaten kindren
En weezen worden opgevoed;
Waer artzenyen 't leed vermindren
Der kranken, bleek door tegenspoed,
Zyn 't werk van hare milde handen,
Zoo heilvol voor onz' Nederlanden
Waer zy door gunsten 't hart verheugt;
En, wordt, voor hare vroome zeden,
Als eene moeder aengebeden,
Die hare kindren sticht door deugd.
De handelmaegd, hel heil der volken,
Vol luister op haer eertroon, prykt;
Haer glans verheft zich lot de wolken,
Wyl zy met schatten 't land verrykt.
Haer scherpziende oog bespiedt het Oosten,
De goudkust waer zich Negers roosten,
Het Westen-, Noord- en Zuiderstrand:
Zy wikt en weegt de volksbelangen,
En ruilt of mag voor goud ontvangen,
Het noodge voor ons Nederland.
Die vrouwedeugd moest 't harte treffen
Der mannen, trotsch op moed en magt:
Die zich kan boven hen verheffen
Is een heldin van haer geslacht.
| |
[pagina 73]
| |
Romeinsche hoogmoed kon verblinden,
Maer nergens kon men vrouwen vinden,
Die zoo veel grootheid konden voên!
Verberg u, afgunst, in het duister,
Welligt mishaegt u vrouwenluister:
Zy heerschte maer om goed te doen.Ga naar voetnoot(1)
|
|