|
| |
| |
| |
De
Lieflykheid der maend mei.
Als de wintervorst gaet slapen
En zich legt op 't rustbed neêr:
By het hupplen van de schapen,
Zie ik ryzen 't lenteweêr.
o! Dan ryzen weelge spruiten,
Die Natuer in zich besluiten;
Dra met bloem en vrucht belaên:
Maer dit liefelyk verrukken
Moet voor 't aengename bukken,
Dat de Maend van Mei biedt aen.
Wyk ik dan voor zonnestralen,
In het lommerryk geboomt',
'k Hoor het lied der nachtegalen,
Dat uit volle kelen stroomt.
Deze toonen aen myn zyde,
Klinken my zoo lief en blyde:
Zingt hier 't vooglenkoor om prys?
Voeren al myn zielsverlangen
| |
| |
Door onschuldig liefdevuer,
Zingen daer met orgelkelen
Zingen 't feestlied der Natuer,
Ja, dit lied doet herdersknapen,
Aengename vreugden rapen,
Door onlaekbre kuische lonken,
Gansch verteederd weggezonken,
Hupplen Liefdes tempel in.
Met een nieuwen moed gezongen,
Als 't leeuwrikje in 't luchtruim vliegt;
't Zingt daer vry en onbedwongen,
Wyl 't zich in de wolken wiegt.
'k Wil ook vliegen meer naer boven,
Om de algoedheid Gods te loven,
Die door zyn alscheppend hand,
Voor ons nietig stof der aerde,
Al die lieflykheid vergaerde,
Al die bloempjes heeft geplant.
Wil ik in myn tuin verpoozen,
'k Ben daer vry van aerdsch gewoel;
'k Zie de knopjes van de roozen,
Daer ontwikklen als 't gevoel.
Beuzel ik daer in gedachten,
| |
| |
Over 't lot der volksgeslachten,
Dat zoo grimmig met ons speelt:
'k Voel d'onstelden geest opbeuren,
Als de ontloken bloemen kleuren,
Die de schoone Meimaend teelt.
't Nyvrig bietjen, aengedreven
Door Natuer, myn aendacht wekt;
'k Zie 't van bloem tot bloeme zweven,
Voorzorg van het Opperwezen,
'k Zie hem zoeten honing lezen,
Voeren naer zyn konings hof.
Dat de telgen, bloem en blaêren,
Artzeny voor ons bewaren,
Geeft my tot bedenking stof!
De ambergeur der angelieren,
Die my naer den bloemtuin wenkt,
Voert me in 't ryk der Arabieren,
't Welk ons speceryen schenkt.
'k Zie daer hyacinthen groeijen,
Hooggeschatte tulpen bloeijen,
Wyl 't viooltje in 't lommer praelt;
Welkers purper meer moet pryken,
Dan van Tyrisch koningryken,
Aen zulk hoogen prys betaeld.
| |
| |
Ben ik in een veld gezeten,
Aen wiens boord de Meiroos wast,
'k Zal daer alle leed vergeten,
Door haer schoone kleur verrast.
'k Zie daer bouwman vol genoegen,
Planten, zaeijen, akkers ploegen;
Neerstig klieven klei en klont:
Hartsverlangen streelt zyn zinnen,
Om meer vruchten aen te winnen,
By een zachte lenteweder,
Wyl de koolmees neurt haer lied;
Zit ik op een grasbank neder,
By een murmlend watervliet.
Daer in 't lommer van de boomen,
Kan ik my volzalig droomen,
Droomen van een hooger magt:
Waerdoor, boven 't denkvermogen,
Alles wemelt, wordt bewogen,
Die 't heelal in wezen bragt.
Als ik wandel langs de struiken,
Op het grasryk veldtapyt,
En daer bloempjes zie ontluiken,
Slyt ik met vermaek myn tyd.
| |
| |
'k Voel daer door natuer my streelen,
't Lommer van de hooge abeelen
Dekt my voor den zonneschyn.
Moog' het, God! ik durf 't u vragen,
Voor my al myn levens dagen,
Een geduerge Meimaend zyn!
|
|
Auteursrechtvrij