Hoogenoord. Deel 2

[p. 152]

Hoofdstuk VI.

Louize had haar bij aankomst ontkleed en te bed gebracht, en nu lag zij doodstil en onbewegelijk in het groote ouderwetsche ledikant. De logeerkamer op Hoogenoord, aan den oostelijken vleugel gelegen, was een groot, hooggezolderd, eenigszins somber vertrek, met donkere eikenhouten lambrizeering, waar sedert onheuglijke tijden alles bij het oude was gebleven. Hoeveel nachten van haar leven had Annie niet in diezelfde kamer geslapen, eerst in de dagen harer kindsheid, toen Hoogenoord haar een tweede tehuis was, later als jong meisje in de zomervacanties, vervolgens in den tijd harer verloving en nog enkele keeren na haar huwelijk, toen het leven als een Eden voor haar lag. En nu rustte haar hoofd weer op diezelfde kussens, nu vestigden haar arme, zieke, dwalende oogen

[p. 153]

zich weer op hetzelfde bruin-gebloemde zijden behangsel, dat zij van haar jeugd af kende, waarop zij allerlei groteske menschelijke gedaanten placht te zien, als zij in den vroegen morgenstond wakker lag te mijmeren.

En voor de half geopende vensters ritselden en klepperden zij nog even geheimzinnig en hoopvol als vroeger, de hooge populieren in het park, waarnaar zij op warme zomerdagen zoo gaarne luisterde. Zij die het azuur des hemels schenen te beroeren, vertolkten voor een jong menschenkind daar beneden haar eigen gedroomde visioenen en idealen, ontastbaar en vormloos, maar toch zoo verleidelijk in hun blauwe aetherische vaagheid. Zij had er naar geluisterd vroeger, naar die hooge ruischende stemmen, met het duister besef dat er eenmaal een dag zou aanbreken waarop zij ze verstaan zou, en die dag was gekomen. Zij had ze verstaan, niet alleen deze maar alle andere natuurstemmen om haar heen. Uit de hoogste boomtoppen en de kleinste grashalmpjes ruischten zij haar tegen, haar, de nieuw ingewijde, in melodieën doortrillend haar geheele wezen van een zoo groote machtige weelde, dat zij ze ter nauwernood kon

[p. 154]

dragen, de kleine alledaagsche menschenziel, die slechts hooren en luisteren kon, maar niet het gehoorde kon nazingen voor andere menschenkinderen.

In die dagen van zielevervoering had haar oor nog wel eens wanklanken opgevangen; haar oogen hadden nog wel eens gerust op de gewone geijkte termen van: lijdende zwoegende menschheid, van levensstrijd en levenssmart, maar dan had zij de schouders opgehaald en gelachen. Die dwazen! Nog te klagen, als het leven zoo schoon was! ‘De aarde is een tranendal!’ zong zij in de bruidsdagen in dollen overmoed, kinderlijk onbewust het noodlot tartend haar ooit te bereiken, haar de bevoorrechte, die niet slechts de schatten harer ziel, maar ook haar aardsche schatten mocht uitstorten over hem, die alleen geboren was opdat één menschenpaar zich op aarde een paradijs zou vormen.

Waar dacht zij nu aan, nu zij daar lag, nu die arme oogen door het haar zoo welbekende vertrek dwaalden met een zoekenden blik, die Louize angstig maakte?

‘Zou je de oogen niet wat dichtdoen, beste?’ vroeg zij, zich over haar heenbuigend, telkens

[p. 155]

weder. ‘Ik heb je een van papa's slaappoeders gegeven, wie weet of je niet wat kan rusten?’

Annie klappertande nu en dan, en zenuwschokken doorvoeren haar lichaam. Toch sloot zij, op Louize's verzoek gehoorzaam de oogen, om ze na weinige oogenblikken weer even wijd te openen als vroeger. Haar lange zwarte vlechten lagen los op de kussens en gaven het kleine, smalle, vermagerde gezichtje een nog kinderlijker aanzien. Zij had, sedert Louize's dringend verzoek om zich bedaard en verstandig te houden, geen enkel woord meer gezegd, en Louize begon zich reeds te verwijten te hard te zijn geweest, deed nu alle mogelijke moeite haar weder aan het spreken te krijgen. De hevigste uitbarsting zou haar minder verontrust hebben, dan dit akelig doelloos rondzien zonder blik of uitdrukking.

Zij sprak gedurig met haar, hopende haar te doen schreien, maar te vergeefs. Annie scheen zelfs niet te luisteren, en zonder het klappertanden en de wijdgeopende oogen, zou men hebben kunnen meenen, dat zij sliep of dood was.

[p. 156]

Lang en opmerkzaam sloeg Louize haar gade, en snelde toen, door een hevige onrust bevangen, naar beneden, om iemand te paard naar den dokter te zenden.

‘Hoe is zij nu?’ vroeg vol bezorgdheid de heer Nortenheim, zoodra hij haar op het portaal hoorde, uit zijn studeerkamer komend. Hij had, toen Louize, in haastige afgebroken woorden, hem de reden van hun plotselinge verschijning op Hoogenoord had opgehelderd, de arme Annie zwijgend in de armen gesloten, maar zelfs het besef bij haar ouden vaderlijken vriend een toevlucht te hebben gevonden, had geen enkel blijk van emotie te voorschijn geroepen.

‘Hoe is het nu met het arme schepeltje?’ vroeg de oude man nogmaals.

‘Ik weet het niet.... maar ik vrees dat het heel erg met haar is!’ zeide Louize in tranen uitbarstend.