Nederlandse gedichten 1614-1625. Deel 1. Teksten

[p. 255]

[75] Een Beul.^{(aant.) (aant.)}

Hij is een Ambachtsman die niet en doet als recht,
De scherpe-sure saus van 'tbitter laest gerecht;
De slagh-knoop vande sweep daer Koningen mé toppen;
Een Chirurgijn in 'tgros, die 't all geneest met koppen;
Een Snijder buijten 'tGild; een Maeijer boven 'tgras;
Een Speelman opde snaer van quijl en Kennep-vlass;
Een Veerman vande Doodt die Charon meest helpt winnen,
Op Vorsten Legers naer, en Salvers die beghinnen,
Een eerlijck Moordenaer, al heeft hij 't oock begost
Gelijck de snoodste doen, om kleeren en om kost,
Ten zij het scherpe recht sijn Over-over vadren
Gehoore vander Wieg; soo voert hij in sijn' adren
Het adellijcke bloed, dat vander Princen gonst
Schilt, Loof en Helm verkreegh voor vrije Wapen-konst;
Soo wordt hij vroegh gekromt om tijds genoegh te haken,
Soo leert hij vander jeughd dat Appelen op staken
Verwesen hoofden zijn, en Leewen op een' brugg
En stijlen aen een' stoep soo menigh bloote rugg.

Noch schrickt hem d'eerste Galg; en, iss'er bloed te tappen,

Het sijne wordt soo koud als daer hij in sal kappen.

'K vergev' hem 'twanckelen, 't is kloeckere geschiet:

Door-oeffening te huijs geeft buijten 't voorhooft niet:
Stoutsprekers binnens muers, voor kennissen, voor magen,
Voor stomme Tafelen en oore-loose schragen,
Verschenen in 'tbegaep van omgeseten volck
Zijn domm en stomm gesien, als of die swarte wolck
Haer' herten hadd bewalmt, haer' herssenen beknepen,
Haer' longeren gedempt, en haer van haer gegrepen;
(Men noemden ons wel eer om tastelicke reên
Den een' des and'ren Wolf, wij worden stomm van een)¹
Vergevelijcker is't die tuschen 't menschlick grouwen
Van Godes maeckselen te worgen of te houwen,
En 'tschrickelicke Dier dat soo veel' handen heeft,
En soo veel' oogen draegt, Gemeente, staet en beeft.

1 Homo homini Lupus.
Lupi Moerim videre priores. Virg. Ecl.

[p. 256]

35

Een Rechter kan bestaen met Recht doen sonder vreesen;

 

Sijn Recht en is niet recht, of 't moet'er goet bij wesen;

 

Of 't vreesen is hem 'tnaest, en 't steenige gejouw

 

Op 'tkraken van een' stropp, op 'tsagen in een' houw.

 

De Waerheit, lijdt sij last, beknepen inde banden,

40

Begraven binnen 'theck van ijser-harde tanden,

 

En vindt geen' trouwer vriend, geen' machtiger als Hem;

 

Soo boort hij door en door der loghenen beklem;

 

En legt sij diep en dwars, en kan sij qualick rijsen,

 

Slaet geesselt nijpts'er uijt met Touw en Tang en Rijsen,

45

Van arbeit moe en heet, van herten koel en still,

 

Verbonden, als de Bijl, aen diese voert sijn' will.

 

Gedenckt hij aen een' wrock in 'tnijpen, in 'tbewoelen,

 

En derft sijn' eigen lust in 's Heeren last verkoelen,

 

Soo haest en vindt de Wraeck geen Herberg in sijn bloed,

50

Sijn recht en is niet recht al is het recht en goed.

 

Soo door den dicken dijck van 'tveinsen waer' te delven,

 

Hij is aen andere dat ander' aen haer selven.

 

Een ijeders Beul sijn Hert, daer quelling over knaegt:

 

Van't Millioen maer een die 'tonbeknabbelt draegt.