Nederlandse gedichten 1614-1625. Deel 1. Teksten

[p. 204]

[54] Een allgemeen poëet.^{(aant.) (aant.)}

Primum ego me illorum, dederim quibus esse poetas, Excerpam numero. Hor.

Hij is een krakend wiel, dat stadich maelt en knarst,
Van all dat in hem leeft zijn d' herssenen 'tverwarst,
De Maegh het onversienst, 'tvermoedtste Tong en Longer;
Een Waersegger, van dorst, een Logenaer, van honger;
Een aller paerden Sael; een kruijper inder daedt,
Een vlieger soo hij meent; een muffer waer hij gaet;
Een suffer waer hij sitt; een allgereedt bedichter
Van rouw, van vrolickheit; een haestigh woorden-vlichter;
Een misgeboort van 't School; een wilde Latinist;
Een windigh wan-geback van semelen en gist.

Hij niest en hoest in Rijm, en daer hem staet te kiesen

Van Rijm of Reden een, 't laest sal hij liefst verliesen.
Besnijt hem 'twandelen, en eenicheits geniet,
In 't druckste vanden drangh siet hij de menschen niet;
Hij tuijt sijn daglix Dicht in allerhande ooren;
En wee den haestigen,¹ of die 't onachtsaem hooren,
Hij ringelts' achter aen, en refereints' in swijm:
De min doorsichtige, dien 't klappen vanden rijm
Voor alle reden gaet, zijn d' Ezels die hem dragen,
'Truijm-oorigste gedierte, daer 't all is in te jagen
Dat in de kiese klemm van d'oore niet en gaet
Daer wijse wetenschapp voor aen ter wachte staet.

Sijn Bijbel is de² Schatt der wederschapen dieren;

Daer in gelooft hij 't all, behalven 'tkoel versieren
Des dubbel-topten berghs, daer 'twater Dichters maeckt;
Want datmen aende Konst door druijven-dropp geraeckt
Dat sweert hij bij sijn penn: Maer Midas loon van ooren
Bevindt hij mogelijck, doch schrickter van te hooren.
De moeijelicke vreughd van Tantals wan-besitt
Gevoelt hij soo vervult, als off hij 'teenigh witt
Des Dichters waer' geweest, en 'theel verhael beschreven

1 Non hic cuiquam parcet amico: Et quodcumque semel chartis illeuerit, omnes Gestiet à furno redeuntes scire lacuque, Et pueros, et anus. Juven.

2 Metamorphosis-Ovid.

[p. 205]

 

Op 't rijckelick gebreck van sijn verhongert leven.

 

Actaeons hooge kroon gewint hij van sijn Wijff,

 

Dat's voor sijn Lessenaer te maken van haer lijff,

35

Doch hij versett den hoon van haer bedeckte weghen

 

Meest met de gulde klucht van Iupiters gereghen.

 

Van d'oudste Wijsen herr berekent hij 'tgeslacht

 

Van Dichtens diepe Konst, al sitse nu veracht,

 

En van dien trapp gedaelt tot op de jongste gecken;

40

Daer is hij 't hooftstuck van; wien staet het aen te trecken?

 

Hij is een ongediert in menschelijcken schijn,

 

Dat ijeder een bespott, en ijeder een will zijn.