Nederlandse gedichten 1614-1625. Deel 1. Teksten

[p. 192]

[49] Op een' mis-luckte Muijdsche reijse, vermits het afwesen des Heeren Drossarts Hóóft^(aant.)

Muijder Slot, onthóófde Romp,
Zedert U de glimp ontglomp,
Zedert ghij de stercke stralen
Westelick saeght van u dalen
Van het Sonne-lijcke Hóóft
Dat de sterckste Sterren dooft;
Stomme steen, bedaeghde muren,
Hebt ghij vande suijcker-uren,
Vande halve honich-nacht
Noch een schemerigh gedacht,
Die Ick, minste vanhet gilde,
Binnen uw' bepalingh spilde,
Doe het Sonn-rad om sijn ass
Drijmael buijtlens t'achter was;
Delft in uw' bedolven boghen
Dese weijnigh' adem-toghen
Die mijn half-gebelght gemoet
Onder U betrouwen moet:
Ensoo ras ghij weer 't gereutel
Sult vernemen vande Sleutel
Daer uw' Vrij en Veijlicheid
Onder is te pand geleit,
Segt hem die hem in 'tbewint heeft
Dat hij bet en bet bemint leeft
Van de waerdelooste Vrund
Die hij Emmer heeft begunt;
Dat die zess en zoo veel weken
Heeft gehongert na sijn spreecken,
Sints hij, deser zijde 't Natt,
Hollands oever jongst betradt;
Dat hij dien geswollen ijver
Docht te losen in een' Vijver
Van genietens volle vreuchd,
Naer hem d'Amstelandsche Jeughd
Met het moeijelijcke melcken
Van haer' opgedrongen kelcken

[p. 193]

 

Moed' gepijnight, moed' gequelt,

 

Vrij en vredigh hadd' gestelt:

 

Dat hij onder dat vertrouwen,

40

Sonder achterdencks berouwen,

 

Van het honck geweken is

 

Daer hij eerst gebleken is,

 

Daer hij, boven 't aengeboren

 

Blinde Vaderlands bekoren,

45

En dat kinderlick Gewoon,

 

Aller schoonheit schoonste schoon,

 

Aller Hagen soetst behagen,

 

Aller wagens dichtsten Wagen,

 

Aller Lanen liefste Laen

50

Waerdeloos heeft laten staen;

 

Gragher nae de Ziele-spijsen

 

Van sijn tuchtich onderwijsen

 

Dan bekommert met den toij

 

Van het onnutt Haeghsche moij.

55

Doe hij nu sijn' pijl sach staken

 

Eer hij doel-wit kon' genaken,

 

Doe hij nu sijn afscheid las

 

Eer hij half ten ancker was,

 

Datmen hem sijn ooren-lellen

60

Op sijn' schouders heeft sien vellen,

 

Even als de Droomer placht

 

Die sijn slaperigh gedacht

 

Met de swarte nacht-pinceelen,

 

Heeft Paleisen, heeft Juweelen,

65

Heeft een onvertelbaer Geld

 

Opgeschildert, opgetelt;

 

Tot hij endelick, de knoopen

 

Van sijn' mijmering ontkropen

 

Door de venster van sijn oogh,

70

Vindt sich van dat blijde hoogh

 

Inde droeffelickste dallen

 

Van vergiste vreughd gevallen,

 

Ongeluckigh des alleen

 

Dat hij korts geluckigh scheen.

75

Grauw gebouw, vereewde Wallen,

 

Soo en moet ghij nemmer vallen,

[p. 194]

 

Soo en moet ghij nemmer sien

 

Die Oragnen tegendien',

 

Kluijstert dese klamme klachten

80

Tot ghij wederom uw' Nachten

 

Daghen suit geworden sien;

 

Mogelijcken kon 'tgeschien

 

Dat sij onder uijt uw' kelder

 

Donderlijck, soo holl als helder,

85

Voor het voorhooft mochten slaen

 

Dat uw Hooft-Heer heeft gelaen;

 

Mog'lijck off s'uijt sijn bewegen

 

IJet medoogentlicks verkreghen,

 

Mog'lick off s'hem seggen dêen,

90

Onverdiende blauwe scheen

 

'Kben onschuldigh aen uw' buijlen;

 

En dat huijlen en dat pruijlen,

 

En dat hagelick beklagh,

 

Zal ick noch een' witter dagh

95

Met een heuchelick onthalen,

 

Achterstell en all, betalen.

mdcxxiii.