Korenbloemen

Avondmaal
31 december 1644

Is 't weer uw hoge feest; ben ik weer van de gasten?
Maar, Heer, het bruiloftskleed waarin ik laatst verscheen
is over halve sleet, ja het gelijkt er geen,
en ik zit moedig aan als of 't mij puntig paste.
Hoe was de wraak besteed, als gij mij nu verraste,
en uit de deure dreef in 't eeuwige geween!
Toch borgt gij mij 't gelag, en, op geloof alleen
en wat boetveerdigheid, laat gij mijn ziel niet vasten.

Dit 's dan 't boetveerdig hart. Maar 't veerdig gaat niet veer:
't is onbegonnen werk. Wanneer zal 't boetig wezen

[p. 24]

 

voor nu, voor gisteren, en voor de tijd na dezen,

 

eens boetig voor altijd? En wanneer wilt gíj 't, Heer?

 

Is 't altijd weer opnieuw, en altijd weer op 't oude?

 

Och, dat mij 't hol berouw eens eindelijk berouwde!