Korenbloemen

[p. 13]

Klachten
Geschreven, erg ziek, in Engeland, december 1622

Vrinden
in Den
Haag,
staag
klaag ik:
‘Laag’ ik
weer
neer
in de
linden,
die
'k zie
wáár ik
vaar, ik
ga,
sta,
handel,
wandel,
blijf;
lijf,
tanden,
handen
roer,
voer!

Zou de
koude
vorst-
korst
zee en
reeën
wéér
eer
sluiten,
buiten
tijd,
spijt
mensen-
wensen
en
den
armen
z'n karmen
met
het
vleiig-
schreiig
traan-
slaan,
daar ik
zwaarlijk
af
laf?

Och Heer,
nog eer
ik
stik
of ver-
stof, ver
van 't
land,
daar de
aarde
mijn
pijn
zoeten
moet; en
al
zal
sluiten:
huid en
haar,
naar
lange
bange
klacht:
lacht
weder
neder!

Schort
kort
uwe
ruwe
roe,
moe
treffens!

Seffens
zal
al,
zonder
wonder
end'
end,
zingen,
springen,
wát
dat
gaande,
staande,
leeft,
beeft,
binnen
zinnen,
leên,
been,
van Dijn
man, Dijn
knecht,
recht
houw' en
trouwen
hals;
vals,
stelig,
helig,
loos,
boos,
sluipig,
luipig,
snood:
noot!'