Briefwisseling. Deel 4: 1644-1649

3670. H. Bruno. (L.B.)

..... Domina Zueria⁵⁾ dicit mihi, cupere te longinquum itinerarium meum Leidense de litteris meis cognoscere, tum qua fronte, quibus verbis, quam sicce, quam madide fuerim apud singulos exceptus. Equidem singula, quatenus memoria repetere potero, hinc canere incipiam, imo hercle scribere, ne et hic insaniam furibundus Bruno poëta. Egressi clarâ Leidam contendimus Haga, centauro magna invecti⁶⁾, sed quam tamen unus, mirabile dictu, Palinurus sine velis uno equo agebat regebatque. Postquam vento ferente Leidam appulimus, anchora de prora jacitur, stat littore puppis⁷⁾. Ego, ut terram tetigi, homo negotiorum gerulus, me in pedes [conjeci] quantum queo ad ἀρίστους Ἀχαιῶν. Golium⁸⁾ vidi primum, primum compellavi, primo librum et salutem abs te dedi, primus item ille gratias, ut deinceps omnes, cumulatissimas bibliographo et bibliophoro amplissimis verbis quidem reddidit. Cui ego, ne nihilo domini mei beneficium et meum officium constaret, operam dentium in prandio diligenter, neque perfunctorie, locavi. Quid ederim, non Hercle satis commemini, neque sum memor comestor, nisi quod bonis, non avibus quidem, sed piscibus fuisse scio tamen. Quid biberim, non quaeres; eum videlicet liquorem, a quo bonus senex Pindarus, sed aquae potor, quia olim principio operis sui male ominatus erat, edicto Anacreontis modimperatoris perpetuo abstinere cogitur. Salutem tuam egoge et Golius faucibus nostris hausimus, quod et alibi,

5) Zie II, blz. 251.

6) Naar Verg., Aen., V, vs. 122.

7) Naar Verg., Aen., VI, vs. 902.

8) Zie III, No. 3630.

[p. 31]

nec apud unum, nec semel factum fuisse jam narro, ne saepius idem repetam. A Golio adij Salmasium recta; aliquanto autem confidentius quam pro more meo aut dignitate viri tanti gradum ad eum struebam, quia foecundi calices me jam utcunque disertum fecerant, et poëtam, ut vides nimirum ex hoc epigrammate, quod ὡς τάχιστα ad ipsum Leidae in auditorio philosophico paulisper sedens scripsi¹⁾. Sed una res mihi miraculo, una re Bruno Brunoni sibimet ridiculus fuit. Ego ambitiose meditata oratione Latina vix coeperam dicere, cum Salmasius, mediam vocem interrumpens, ut Gallice loquerer, postulavit. Ilicet et ratio et oratio voxque Brunonem fugerat ipsa, refugerat misero sanguis²⁾ atque exalbescebat metu, ϰαὶ ἐπὶ ποσὶ ϰάππεσε ϑυμός³⁾; neque enim didiceram esse bisulca lingua quasi proserpens bestia. Quid tamen? Gallezandum utcunque et sic tenuiter fuit. Sane ego Atticam meam ubertatem, valde ad Laconismum redactam, in minus quam paucula verba contuli. Ita autem me dimisit vir incomparabilis, ut qui promitteret, se per litteras perillustri nomini tuo gratias prolixe acturum. Inde ad Spanhemium⁴⁾ propero, ubi linguam meam Latinam non largiloquam tamen recuperavi; terruit me torrens incredibilis eloquentiae et, quicum loqui non audeam, singultij. Litteras ab eo eucharisticas haud dubie jam accepisti. De domino de Hubert⁵⁾, caussarum patrono, quid responderit, jam ante scripsi. Heinsio Hagae me invisenti exemplar exhibui pridie quam Leidam eram profecturus; ejus jam literas et item alias a Boxhornio⁶⁾ ad vos misi. Vorstio⁷⁾ quod alijs hominibus occupatus erat, uno duntaxat verbo locutus sum. Sed et ille propediem scribet. Heidanus⁸⁾, Revius⁹⁾, Heereboordius¹⁰⁾, Scriverius¹¹⁾ negabant se excogitare, cur se tanto honore, ipse tantus vir, dignareris. De Scriverio, nisi grave est, audi aliquid propius prolixiusque. Ut tradebam ipsi librum tuo nomine, Eho, inquit, librum ab heroë Zulichemio? Quid nunc agam? Non audeo tibi pro hac opera offerendi offerre honorarium. Imo, inquam ego, jamdudum si das porrexi manum. Ille, ut est homo facetus ad facetias unice, et facetiarum intelligentissimus, ridere suaviter. Interim ego inscriptionem tuam¹²⁾ ostendere, et inter alia carmina prout quaeque allegabat occasio, illud praelegere de Vitaulio¹³⁾. Ibi homo - sine figura loquor - exclamare ilico, exultare, demirari, divina esse dicere. Quid opus est verbis? Ῥηνιϰωτάτῳ Lyaeo, Lyaeo odoro, spumeo Vitaulianis et Woelwicanis secessibus¹⁴⁾ largiter fecimus, et tuam salutem vicissim nobis propinavimus, et Momenta desultoria in desuctoria transformavimus. Ad postremum lepidus senex commendavit se tibi, meque abiturientem Dijs vialibus, dixitque insuper, se litaturum bono eventui, quod secum illo die cum tot elegantijs fuissem. Ita utrimque discessum est. Caeterum Leidae biduum fere prope totum fui, diebus videlicet Saturni et Solis; quia enim omnes conveniri volueras, expectandum

1) Het vers is aan den brief toegevoegd.

2) Er staat: sanguem

3) Ilias, XV, vs. 280.

4) Zie III, No. 3576.

5) Zie I, blz. 18.

6) Zie III, No. 3590.

7) Zie II, blz. 219.

8) Zie III, blz. 144.

9) T.a.p., blz. 265.

10) Zie No. 3634.

11) Zie I, blz. 227.

12) Nl. het gedicht Ad Petrum Scriverium (vgl. Gedichten, III, blz. 312).

13) Waarschijnlijk het vers Vitaulium inauguratum Prid. Id. Febr. CIƆIƆCXLII (t.a.p. blz. 174).

14) Woelwijk was het buitentje van Scriverius; het lag in de buurt van den weg naar Voorschoten. In de 18^de eeuw is het gesloopt en in 1789 werd de grond toegevoegd aan dien van de buitenplaats Vredehoef.

[p. 32]

fuit, dum nonnullos invenirem die Solis, quos die Saturni frustra quaesiveram. Cum viderem istic pernoctandum esse, aedes adibam Heereboordij, quicum viro mihi intima est amicitiae consuetudo; apud hunc speraveram habere stabile stabulum et coenam sapidam, certe philosophicam; sed cum audirem, hominem cum amicis, qui ex Geldria advenerant, exijsse, neque rediturum nisi a coena foris sumpta, ilicet decollaverat et illa mea spes coenatica et altera de hospitio. Itaque praesidium ab amicis argenteis praesentissimum sumpsi, loculorumque fiducia commodum locum quaerens, ad diversorium celocem meam converti. Sed satis historiarum est. Profecto incipiens modo, nunquam credideram, me tam multos logos de re nihili consarcinaturum. Vale atque ignosce tolutiloquentiae. Hagae, V Id. Sextil. (= 9 Aug.) CIƆIƆCXLIV.