Briefwisseling. Deel 1: 1608-1634

879. P.C. Hooft⁵⁾. (A.B.)

Onze Amsterdammers, als yemant graetighlijk yetwes te lijve slaet, zeggen, dat zij hongher krijghen van hem te zien eeten. Alzoo komt mij een' vlieghzucht aen, wen ik dien Engelschen overvliegher zoo sneedigh door 't opperste der lucht heen zie snuiven. Maer, al worden mijn' voeten licht, mijne schouders blijven veederloos, oft en kleppen ten hoogsten niet dan met eene wiek, ende quaedt genoegh dat het oogh hem volghe. Dat de overzetsels altijdts eenen rok uittrekken, is kenlijk. Maer ik geloof, dat deeze dichten den ouden geirne geven om den nieuwen, waerin U. Ed. Gestr. hem gesteken heeft⁶⁾. Geen licht, in mijnen zin, oft het schaemt zich bij die schaduwen; zeker weledele Joffrouwen, ende niet veraert van haer' afkoomst, maer tegens welker jeughlijke frisheit viellicht de moeder zelf niet zoude darren monsteren. Als wij 'er ons moede - zat waer onmoghelijk - aen gekust hebben, zoo moet het Tesseltjes beurt wezen, hoewel mij 't scheiden bitter zal vallen. Doch de straetkinderen - zoo 't U Ed. Gestr. gelieft hen te noemen - zullen 't verzoeten moghen. 'T verbeiden derzelve verzacht alreeds de vreez voor 't verlies van deze, met hoope,

Che spenga nuov' amor vechio desio.

Met huivering des harten heb ik uit den heere Staekmans⁷⁾ verstaen, hoe U Ed. Gestr. mijne misgeboorten ter hooghster vierschaere heeft doen verschijnen⁸⁾. Quaelijk is 't 'er voor haer geschooren, en om den hals gewedt, zoo de Spartaensche strafheit in 't verdelghen der wanschepselen daer plaets heeft. Al waeren zij ook flux genoegh van lijf en leden, zoo en zijn ze doch echter niet afgerecht op zijn hoofsch, ende schendigh afzichtigh om de ketterije van liever wurghende woorden te gebruiken, dan onduitsche in te ruimen. Oft ze nochtans - wie weet? - het geluk hadden, van eenighe genaede voor de vorstlijke ooghen te vinden, ende dezelve zich verwaerdighen moghten, om eenen swenk over 't vervolgh te laeten gaen, 't is bij den Heere Wijts te bekomen, tot het 6^e boek ten einde. Ik had het zijner Ed. Gestr. toege-

5) Uitgegeven door Huydecoper, t.a.p., blz. 314; Van Vloten, t.a.p., II, blz. 355.

6) Nl. van de verzen van Donne.

7) Zie blz. 304.

8) Zie blz. 446.

[p. 448]

veirdight, op haere heusse overbodigheit van 't krijgsbedrijf te doorzien, en de misslaeghen te straffen. Maer 't zal - naer ik verneeme - haer ter handt gekomen zijn, juist ontrent den droeven slach, zijner Ed. Gestr. in den persoon haerder zaelighe gemaelinne overgekoomen. Zulx zijner Ed. Gestr., mijns achtens, de lust vooreerst ontbreeken zal, om zich daermee te moeijen. Als U Ed. Gestr. de zijne komt te spreken, ik gebiede mij op 't nedrighst in haere gunste, met een levendigh gevoelen van de weêrgae des ramps, mij bij proeve bekent. Wijders hebbe nu gesloten het tiende boek met de doodt van den landtvooght Requesens. D'afschriften voltoghen zijnde, zullen, hoop ik, gelijk d'andere, eens de eere genieten, van hunne ongeschiktheden te zien richten door het tuchtmaghtigh oordeel Uwer Ed. Gestr. Ende blijft met dien toeverlaet, in 't verlangen nae haere herwaertskoomste ..... Uit Amsterdam, den 7^en in Lentemaent 1634.