Briefwisseling. Deel 1: 1608-1634
(1911)–Constantijn Huygens–
Auteursrecht onbekend43. Aan zijn vader. (K.A.)*Equidem quo me vertam vix satis exploratum habeo; hine paterni imperij autoritas, hine studiorum propositus finis atque ratio animum in diversa distrahunt. Nisi vehementer fallor, eo deventum est, ut mihi vel debitae ac devotae parentibus observantiae negligenda religio sit, vel commodissimae et - quantum quidem ego prospicio - nunquam posthac rediturae occasioni tergum obvertere cum insigni progressuum meorum jactura necessario debeam. Quo fidem verbis, colendissime Pater, non gravate habeas, accipe, quo hactenus ordine negotia procedunt mea. Decisionum Curiae Hollandiae nuper editarumGa naar voetnoot3) lectionem perfunctoriam ante aliquot dies aggressi sumus ego atque hospellus meus, cui rei animum eo appuli libentius, quo vagas istas atque momentaneas confabulationes nostras certa quadam ac, quantum fieri posset, ordinata | |
[pagina 20]
| |
methodo, quasi per locos communes, colligerem. Itaque praeter selectissimarum, quae ibi deciduntur, quaestionum copiam fateor effari non posse, me quanto simul cum fructu ac voluptate audiam quotidie hunc homuncionem percurrentem atque eblaterantem quicquid usquam vel sibi vel alijs in praxi usu venisse meminerit. Parenthesin parenthesi superinducere atque huic iterum aliam, adeo ut, cum ad finem veneris, qua principio de re sermo institutus sit, nisi per anacephalaeosin retrogradam recordari aegre possis, inter praecipuos rhetoricae Hubertinae flores est. Ex tumultuarijs interim hisce lectionibus, ad quas ego nisi praemeditatus et minutissimis quibusque rerum apicibus perpensis atque examinatis non accedo, arbitrari tute non ncommode potes, quid lucri, quanta [cu]mGa naar voetnoot1) animi delectatione, sedulus non modo auditor, sed et percontator assidue importunus, percipiam. Potes idem ex animo metiri tuo, quam parum bene de studijs ac progressibus meis meriturus sit, qui hisce me delicijs tam utilibus, tam fructuosis, tam necessarijs invitum eripuerit. At vero hic in scirpo nodus latet; non expedit nimirum uni sese homini tam arcto obligationis vinculo devincire. Fateor ingenue, et me, qui lixae vel caloni acceptum non invitus tulerim quidquid erudiendo mihi conferre possit, nescio quid movet, cur huic minus garrulo quam ulli obligatus esse velim. Itaque dum omnibus in unum coactis co[pii]sGa naar voetnoot1) serio mecum expendo, qua tandem re, si non solvere penitus me [ho]cceGa naar voetnoot1) meritorum atque officiorum nexu, certe demereri hominem aliquatenus valerem, commodum sese mihi obtulit ipse, majorem in modum obtestatus, ut sibi in rebus arithmeticis - quarum ille et plane ignarus, et quotidie quantum indigeat experitur - operam meam successivis horis commodare vellem. Subrisi tacitus, quasi quam opportune occupatus, acceptaque conditione omne illi studium atque diligentiam ilico detuli. Ita nunc absolutis singulis lectionibus iuridicis arithmeticam ipse praeceptori meo rependo et, quandoquidem recentior posteriorum solet esse recordatio, non unquam e musaeo ipsius decedo nisi cumulatissimis gratiarum actionibus onustus; nam de priori lectione ne mentio quidem; tanto arithmeticas numerationes non studio tantum, sed et admiratione ad stuporem usque prosequitur. Haec ego apud te pluribus verbis, pater colendissime, familiariter edissero, quo nemnpe quicquid illud est perperam de obligatione nimia conceptae opinionis, auferam magis quam impugnem. Neque id eo tamen, quo consilij atque decreti tui de reditu meo autoritatem subterfugiam; nullo mehercule modo. Quin si, omnibus quae modo retuli expensis, revocandum nihilominus duxeris, protinus equidem, quanti apud me imperia sint tua, re ipsa comprobabo. Et quidem jam inde ab ipso eo momento, quo mihi literae vestrae redditae sunt, domuitionem apparo, nihil promoturus tamen antequam consilij vestri certior iterum factus sim, quod te aequi bonique ut consulas, etiam atque etiam rogo. Vale. Ziericaeae, 3o Id. (11) Apr. 1618. |
|