Het wegje in het koren

6. ‘O, zèg, ik weet nòg wat!’

Ze lo-pen en ze zoe-ken; - en ze pluk-ken en ze la-chen. Ze lo-pen híér-heen en dáár-heen. Ze lo-pen hoe lan-ger hoe vèr-der het ko-ren in. En ze krij-gen zó-veel bloe-men, zó-veel.... han-den-vol, ar-men-vol. Het wordt een echt klap-ro-zen-feest.

Toos bindt Pim een gro-te klap-roos aan zijn

[p. 19]

staart.... ‘Dan ben jij ook een beet-je ja-rig, hoor!’

Pim blaft, en springt, en danst, en draait dol in de rond-te. Hij wil die klap-roos bij-ten; maar die klap-roos wipt tel-kens weg.... ‘Woef! woef!.... blijf dan hier, le-lijk ding!.... Woef! woef! woef!’

Toos zegt: ‘Hoor eens.... zul-len we nu een gro-te rui-ker gaan ma-ken, ja?’

‘Ja,’ zegt Ti-ne-ke.

‘En de le-lij-ke klap-ro-zen gooi-en we weg; en de mooi-e, de gro-te, be-wa-ren we, hè?’

‘Ja,’ zegt Ti-ne-ke.

En ze gaan naast el-kaar zit-ten,.... zó maar in het ko-ren.

O, dat ar-me ko-ren!

Ze zit-ten diep weg-ge-do-ken in de gou-den zee.... Wie zal dat mooi-e plek-je we-ten?

Pim weet dat plek-je wel. Hij holt híér-heen, hij holt dáár-heen; - hij komt tèl-kens weer te-rug.

Pim springt op Ti-ne-ke haar schoot, mid-den op haar klap-ro-zen.... Pim bijt Toos in haar strik; - hij trekt aan haar schort.

Ze slaan hem met de lan-ge klap-ro-zen om zijn o-ren.

[p. 20]

‘Woef! woef!’.... hij holt weg; maar daar is hij al-weer.... Hij geeft Toos een lik o-ver haar neus.... ‘Bah!’.... Hij bijt Ti-ne-ke in haar klomp.... ‘Ga je wèg!’....

Het klomp-je valt uit.

En dàn?.... O, die ra-re Toos!

Dan ver-geet Toos op-eens al de mooi-e klap-ro-zen, en ze ver-geet ook het feest van Ti-ne-ke haar va-der. Ze wéét wat, o ja, ze wéét wat.

Ze zegt: ‘O, Ti-ne-ke, mag ik jouw klomp-jes e-ven aan?’

Ti-ne-ke zegt: ‘Mijn klomp-jes? Dat kàn niet. Dan wor-den jouw mooi-e schoen-tjes zo le-lijk....’

‘Nee, meid!’ zegt Toos, - ‘dan doe ik mijn schoen-tjes uit.... O, zeg, en dan mag jij mijn schoen-tjes e-ven aan. .... Ja?.... Doen?’

Ti-ne-ke haar o-gen schit-te-ren.

‘Ja,.... o ja!’

En ze zit-ten in het ko-ren, en ze zit-ten bo-ven-op hun klap-ro-zen.... en ze rui-len.

‘O, Ti-ne-ke!.... o, zeg, ik weet nòg wat. Dat is nog véél leu-ker.... O, zeg, dan moet jij mijn schort voor-doen; en ik die van jou;.... en dan moet ik jouw muts-je op-zet-ten; en dan zal ik mijn strik in jouw haar doen.... Ja?.... Doen?’

[p. 21]

Ti-ne-ke haar o-gen schit-te-ren nòg meer: Lak-schoen-tjes!.... en zo'n mooi-e wit-te schort, met kànt!.... en zo'n prach-ti-ge strik.... O, heer-lijk! En Toos zegt: ‘Ja?.... Doen?.... Kom maar! Dan ben ik Ti-ne-ke, en dan ben jij Toos, en dan gaan we sa-men wan-de-len... Ja?... Doen?’... ‘Ja, já!.... o, já!’ zegt Ti-ne-ke.

‘Woef! woef!.... Wat is dat toch voor gekheid?’ zegt Pim. En hij bijt in een klomp; en hij trekt aan een schort; en hij trapt op een muts.... ‘Wat een gek-heid! Woef! woef!’

[p. 22]

En ze rui-len, en ze la-chen; en hun wan-gen gloei-en van de pret.

En ze trap-pen op het ko-ren.

En ze trap-pen op de mooi-e klap-ro-zen óók.

Ar-me klap-ro-zen. Daar lig-gen ze nu on-der de trap-pel-voet-jes van de drie deug-nie-ten....

En wie zou nu wel de groot-ste deug-niet zijn?

Van een bo-ze boer wis-ten ze niets....

Van een bo-ze veld-wach-ter ook niet.

Wel neen!