Het wegje in het koren

5. ‘Dat mag niet!’

Zó was het ge-ko-men: Toos liep langs de weg. Zij zocht mooi-e, wit-te kie-zel-steen-tjes. Ze had al twee han-den vol.

Maar op-eens zag ze Ti-ne-ke, om het hoek-je van de weg. Ti-ne-ke zat op een hek. Ze bom-mer-de met haar klomp-jes te-gen de plan-ken.... Pim snuf-fel-de in het gras.

Toen zei Toos: ‘Wil jij óók steen-tjes heb-ben?’

En Ti-ne-ke vroeg: ‘Wat moet je daar mee doen?’

‘Die zijn voor mijn tuin-tje. Ik krijg van groot-va een klein tuin-tje.... Heb jij ook een tuin-tje?’

‘Nee,’ zei Ti-ne-ke.

En Toos vroeg: ‘Ga jij met mij spe-len?’

‘Ja,’ zei Ti-ne-ke.

‘Woef! woef!’ zei Pim.... Dat be-te-ken-de: ‘Ik doe ook mee!’

Toen gin-gen ze ‘moe-der-tje’ spe-len. En ze maak-ten van de wit-te steen-tjes een groot vier-kant hok in het gras. Dat was het huis.

[p. 15]

Maar Ti-ne-ke zei: ‘Raad eens wat! ....Mijn va-der is ja-rig.’

Toos hield haar hoofd een beet-je schuin. Zij ge-

[p. 16]

loof-de het niet. Zij dacht, dat het bij het spel hoor-de.

Ze vroeg: ‘Je ech-te va-der?’

‘Ja,’ zei Ti-ne-ke.

Toos ver-gat op-eens haar spel, en haar steen-tjes ook. Ze zei: ‘O, zeg.... en is er dan feest bij jul-lie?’

‘Nee,’ zei Ti-ne-ke.... ‘Va-der is ziek.’

‘Niet?.... Krij-gen jul-lie wel taart-jes?’

‘Nee,’ zei Ti-ne-ke.

‘Niet?.... Maar e-ten jul-lie dan wel lek-ke-re pud-ding van-mid-dag?’

‘Nee,’ zei Ti-ne-ke.

‘Niet?.... Wat raar!.... Staan er bij jul-lie bloe-men op de ta-fel?’

‘Nee,’ zei Ti-ne-ke.

‘Niet?.... O, wat jam-mer. Dat moet toch als je va-der ja-rig is.’

Ti-ne-ke zei niets.

Toos kreeg me-de-lij-den.

Maar op-eens zei ze: ‘O, zeg, ik wéét wat.... Ga je mee bloe-men pluk-ken voor je va-der? Klap-ro-zen, zèg; - een heel gro-te rui-ker klap-ro-zen, zèg. En dan moet je die op ta-fel

[p. 17]

zet-ten; en dan is het tòch net feest bij jul-lie....’

De o-gen van Ti-ne-ke schit-ter-den.

‘Ja,’ zei ze,.... ‘já!!’

En zó kwa-men ze bij het mooi-e, stil-le weg-je in het ko-ren.

Toos liep dat weg-je zó maar in.

Ti-ne-ke zei: ‘Dat màg niet van de boer.’

Maar Toos riep: ‘'t Mag best, hoor!.... Kom maar!’

‘Woef! woef!’ zei Pim. Hij wil-de zeg-gen:

[p. 18]

‘'t Mag best, hoor!.... Kom maar!’ - en hij hol-de blij voor-uit.

Ti-ne-ke durf-de niet goed; maar Toos trok haar mee aan haar schort.... ‘Kom maar! Wees maar niet bang, 't mag bèst!’

En zo gin-gen de drie deug-nie-ten het mooi-e, stil-le weg-je in.

Toos liep aan de e-ne kant; - Ti-ne-ke aan de an-de-re kant. - En Pim liep hier en daar en o-ver-al.... ‘Woef! woef! woef!’ Hij dans-te en draai-de van de pret. En in zijn staart-je was een krul.

Wéét je nu al, wie de groot-ste deug-niet was?