Het wegje in het koren

[p. 7]

3. De veld-wach-ter.

Hoor!.... daar komt wéér ie-mand aan. Hij loopt héél langzaam, héél rus-tig.

Hij heeft glim-men-de kno-pen aan zijn jas; - en een sa-bel op zij; en een pet met een band-je van zil-ver.... Het is - de veld-wach-ter.

Hij kijkt ook al naar het mooi-e ko-ren.

De zon schijnt er op; en de wind wiegt het zacht heen en weer. Het is net een zee van goud.

En de klap-ro-zen zijn de ro-de vis-jes van de gou-den zee.

Maar - o, neen, - naar de klap-ro-zen kijkt de veld-wach-ter niet. Hij kijkt al-leen naar het ko-ren.

Hij wrijft wat kor-rel-tjes in zijn hand; en eet ze op.

Dat smaakt goed.

‘Dat is prach-tig ko-ren, hoor!.... prach-tig ko-ren!’

[p. 8]

Maar....

Hij komt bij het weg-je.

Hij staat op-eens stil; - hij kijkt naar het plank-je aan de paal; - hij kijkt ook naar de grond; en hij bukt....

Dan schudt hij boos zijn hoofd, en hij bromt:

‘Wat is dat? Wat zie ik daar?.... Dat màg niet; dat mag he-le-máál niet!’

Maar wat ziet hij dan toch?

En waar-òm kijkt hij zo boos?

En waar-òm bromt hij zo?

Ja, - waar-òm?

Waar-om?.... Kijk dáár maar eens! Kijk maar eens goed naar de grond.

Daar zijn al-le-maal klei-ne kuil-tjes in het zand.

Hier twee; - en daar twee; - tel-kens twee.... Dàt heb-ben twee klei-ne schoen-tjes ge-daan.

[p. 9]

En aan de an-de-re kant van het weg-je zijn ook al-le-maal klei-ne kuil-tjes in het zand.

Hier twee; en daar twee; - tel-kens twee

Dàt heb-ben twee klei-ne klomp-jes ge-daan. En daar zijn nog veel méér kuil-tjes in het zand, - heel klein. Hier vier; en daar vier; - tel-kens vier.... Dàt heb-ben vier klei-ne poot-jes ge-daan.

In het mid-den is het weg-je hàrd. Dáár zijn geen kuil-tjes. Dáár liep de ou-de boer heen; - zijn voet-stap-pen kun je niet zien....

Maar aan de kant van het weg-je ligt zand. En van-nacht heeft het ge-re-gend. Dat zand is zacht en glad.

En dáár zijn nu al-le-maal klei-ne voet-stap-pen in. Dat heb-ben schoen-tjes en klomp-jes en poot-jes ge-daan.

En dáár-om kijkt de veld-wach-ter zo boos.

En dáár-om bromt hij zo.

‘Wàcht maar!....’

Hij gaat met gro-te stap-pen ook het mooi-e, stil-le weg-je in. Zijn sa-bel slin-gert aan zijn zij.

‘Wàcht maar.... bèn-gels!’