Bruun de beer (1939)

Bruun de beer

(1939)–W.G. van de Hulst– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende


11. ‘Dat is eer-lijk!’ Ko liep.... liep! Hij viel haast o-ver zijn ei-gen be-nen; zó hard liep hij. Hij ver-loor zijn é-ne klomp. Hij pak-te hem gauw.... Hij deed zijn an-de-re klomp óók uit. Hij vloog het nau-we straat-je door.... op zijn kou-sen. En Bruun ging mee. O, wat jam-mer! Die e-ne, gro-te, ster-ke jon-gen zag het net. Hij riep: ‘Houd 'em! Houd 'em!’ Hij hol-de Ko ach-ter-na. Hij had zul-ke lan-ge be-nen. Hij kon veel har-der lo-pen. Hij haal-de Ko al bij-na in.
[pagina 38]
O, wat jam-mer! Ko liep.... liep! Zijn tong uit zijn mond. Maar op-eens.... pats!.... daar viel hij. En de gro-te, ster-ke jon-gen rol-de o-ver hem heen. ‘Nou hèb ik je, hè?.... Le-lij-ke dief!’ ‘Nee, nee....!’ huil-de Ko.... ‘Ik geef hem toch niet!.... néé, hoor!’ Maar de gro-te, ster-ke jon-gen greep den beer. En Ko liet hem tòch niet los. Ar-me Bruun!.... Hij kraak-te. Kràk!.... Zijn kop brak van zijn lijf. Ar-me Bruun! De jon-gen schreeuw-de: ‘Laat je los?.... Ja, of neen?’ ‘Nee, nee....!’ huil-de Ko.... ‘Hij is van ons.’ Wie komt daar aan?.... Dáár, om het hoek-je? De dien-der. De dik-ke dien-der. Hij loopt heel lang-zaam; zijn han-den op zijn rug. Hij ziet de twee jon-gens. Dan doet hij een paar gro-te stap-pen. ‘Bom!.... ik hèb je!’ Hij pakt ze al-le twee. Ko met zijn é-ne hand. Dien gro-ten ster-ken jon-gen met zijn àn-de-re hand.
[pagina 39]
Hij bromt heel boos: ‘Je mag niet vech-ten!’ Die gro-te jon-gen zegt: ‘Ja, me-neer, maar hij.... hij.... hij....!’ En Ko huilt: ‘Nee me-neer, hij.... hij....!’ De dik-ke dien-der bromt: ‘Wat is er ge-beurd?’ De jon-gen zegt: ‘Wij heb-ben den beer ge-kre-gen van een schip-per. Hij vaar-de met zijn schip door de gracht. Hij gooi-de den beer naar ons toe....’ En Ko zegt: ‘Maar hij is van ons. Hij is van Rie-tje.’ De dien-der bromt: ‘Laat mij dien beer eens zien!’ ‘Há-há-há!’.... De dik-ke dien-der lacht op eens. - ‘Die beer kèn ik. Die beer is een guit. Há-há-há!’ Hij vraagt aan Ko: ‘Waar wóón jij?’ ‘Dáár, me-neer.... daar ginds. Wij heb-ben den beer la-ten dan-sen. En toen viel hij. En toen zat hij op een paal-tje.’ De dik-ke dien-der moet al-wéér la-chen. ‘Ja, ja.... ik heb hem ge-zien, van-nàcht. Hij maak-te een knip-oog-je te-gen me. 't Was net, of hij me fop-pen wou.’ ‘Hoe heet je?’ ‘Ko!.... me-neer.’
[pagina 40]
‘Hier, Ko.... Die beer is voor jou.... Dat is eer-lijk!’ De gro-te jon-gen lach-te ook. Hij zei: ‘O, dat wist ik niet. Dan mag hij hem wel heb-ben.’ De dik-ke dien-der liep door; lang-zaam; zijn han-den op zijn rug. Stàp.... vóór.... stàp! Maar Ko....? Ko hol-de weg;.... naar huis. Zijn kous was stuk. Zijn knie bloed-de. Zijn han-den wa-ren zwart van mod-der. Hij dacht er niet aan. Hij hol-de naar huis. Hij hol-de de trap op.... Moes was er niet. Moes was e-ven een bood-schap doen. Rie-tje was er wèl.... Rie-tje lag in haar bed-je, diep on-der de de-kens. Ko stop-te gauw den beer bij haar in bed. Eerst de kop; en dan het lijf.... Hij hol-de weer weg. Hij hol-de de trap af, de straat op.
[pagina 41]
Want - als hij te laat kwam op school....! O, maar zijn wan-gen gloei-den. Zijn o-gen schit-ter-den. Hij was zo blij, zo blij! Bruun was te-rug!! O, heer-lijk! heer-lijk!

Vorige Volgende