Bruun de beer

10. 't Was....? 't Was....?

Het re-gent een beet-je.

Kees en Ko lo-pen het nau-we straat-je door. Dan ko-men ze op een plein; - met bo-men....

Wat een la-waai! Wat is dat?

Daar zijn jon-gens aan het spe-len: gro-te, wil-de jon-gens. Ze voet-bal-len. Ze schreeu-wen, en ze la-chen en ze gie-ren van de pret.

[p. 33]

Ze schop-pen al-le-maal te-ge-lijk.

Maar - 't is geen èch-te voet-bal.

Kijk, daar gaat hij de lucht in....!

Op-eens....!

‘O,.... Kees! Kees!’....

Ko pakt Kees bij zijn arm. Zó schrikt hij....

‘Kees! o, Kees!.... 't Is geen voet-bal. Kijk maar.... 't Is....? 't Is....?’

Kijk die Kees! Wat gaat hij doen?

Hij vliegt voor-uit. Hij vliegt zó-maar tus-sen die

[p. 34]

gro-te, wil-de jon-gens in.... En Ko holt hem ach-ter-na.

Kees roept: ‘Schei uit! Schei uit!.... Die is van ons!’ Maar de gro-te, wil-de jon-gens la-chen hem uit: ‘Ga je wèg?.... Hij is van ons!’

Ko roept: ‘Nee, nee, niet waar!’

Kees trekt zo'n gro-ten jon-gen zó-maar aan zijn kiel. Hij zegt: ‘Geef nou hier.... O, hij is eer-lijk van ons.... Hij is van....’

Maar die jon-gen bromt: ‘Ga je weg, leu-ge-naar? Wij heb-ben hem zelf van een schip-per ge-kre-gen.... Ga je wèg?’

De jon-gen ruk-te zich los en riep: ‘Voor-uit maar weer!’

Kees kreeg een schop; Ko kreeg een stomp.

Die gro-te, wil-de, ster-ke jon-gens gier-den van de pret.

‘Voor-uit maar weer!’.... En daar ging de voet-bal de lucht weer in. Maar 't was geen èch-te voet-bal. 't Was een voet-bal met ar-men en be-nen.

't Wàs....? 't Wàs.... de ar-me Bruun....

Hij vloog te-gen de tak-ken aan. Hij kwam weer te-rug.

[p. 35]

‘Nou ik! nou ik!....’ rie-pen de wil-de jon-gens al-le-maal.

De een greep Bruun bij zijn kop.

De an-der greep Bruun bij zijn poot.

Die ar-me, ar-me Bruun.... Hij kraak-te.

Ze trok-ken, en ze schreeuw-den, en ze gier-den van de pret.

O, Kees werd zo boos, - zo vré-se-lijk boos op die jon-gens.... Die beer was niet van hen. Die beer

[p. 36]

was van zijn zus-je; van zijn zie-ke zus-je. En ze maak-ten hem he-le-maal stuk.... O, de tra-nen spron-gen Kees in de o-gen.

Hij vlóóg naar de jon-gens toe. Hij huil-de van boosheid. Hij sloeg ze; hij trap-te ze. Hij schreeuw-de: ‘Le-lij-kerds! Le-lij-kerds!.... Laat lòs!’

De jon-gens schrok-ken e-ven van dien klei-nen, bo-zen Kees. Maar ze lach-ten hem tòch uit.... Ze wa-ren hé-le-maal niet bang voor hem.

De een pak-te Kees bij zijn kraag.

De an-der pak-te Kees bij zijn broek.

Ze trok-ken hem heen en weer.

Die ar-me, ar-me Kees.... Hij gil-de.

En Bruun....?

Bruun valt. Bruun valt tus-sen al die wil-de voe-ten in. Ze trap-pen zó-maar op zijn lijf. Ze trap-pen zó-maar op zijn kop....

Maar op-eens,.... op-ééns duikt een àn-de-re klei-ne jon-gen óók tus-sen al die wil-de voe-ten in. Ze trap-pen hem zó-maar op zijn han-den. Maar dàt is niet erg.

[p. 37]

O, o, kijk eens! Hij pakt den beer. Hij loopt er heel hard mee weg.

Wie was die klei-ne jon-gen?

Dat was Ko.