Bruun de beer (1939)

Bruun de beer

(1939)–W.G. van de Hulst– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 29]
9. Waar is hij nu? 't Is de vol-gen-de mor-gen. Het re-gent een beet-je. Daar ko-men Kees en Ko aan. Ze gaan naar school. Maar wat lo-pen ze hard. En wat kij-ken ze bang. En wat pra-ten ze ver-drie-tig. Ko zegt: ‘Waar is hij nu?’ Kees zegt: ‘Wat zou er ge-beurd zijn?’ En ze zeg-gen al-le-bei: ‘O, als hij wèg is....!’ Ze lo-pen de straat uit. Ze gaan het an-de-re straat-je in. Ze gaan de brug o-ver. Ze kij-ken het wa-ter langs. Ko krijgt tra-nen in zijn o-gen. Kees bijt op zijn lip.... Hij wil niet hui-len. Hij is de groot-ste. Hij is de oud-ste.... O, maar 't is zo ver-drie-tig! 't Is zo èrg! Wat is er dan toch? Já.... Kees en Ko heb-ben van-mor-gen stil-le-tjes uit het raam ge-ke-ken.... naar het wa-ter.... naar Bruun.
[pagina 30]
En tóen?.... Toen was Bruun er niet meer; - nèr-gens. O, vre-se-lijk! En zus-je is nòg er-ger ziek. Haar lijf-je bràndt van de koorts. Kees ging bij Riet-je kij-ken.... Héél e-ven maar; om het hoek-je van de deur. Rie-tje zei: ‘Buun.... tou-te Buun.... komt niet....’ Ko ging ook e-ven kij-ken. Rie-tje zei: ‘Ko Buun zoe-ke?.... Ja?.... voor Rie-tje?’ Ze keek hen zo héél ver-drie-tig aan. Ze vroeg zo heel vrien-de-lijk: ‘Buun zoe-ke?.... Ja.... voor Rie-tje?’ Haar lie-ve stem-me-tje beef-de. O, de jon-gens wa-ren gauw weg-ge-lo-pen. Ze had-den zo'n spijt! zo'n spijt! Zij hiel-den zo-veel, zo dòl veel van hun zus-je.... Maar wat gàf dat? Zij wa-ren de schuld van haar groot ver-driet. En nie-mand wist het. O, neen, zij durf-den het niet zeg-gen. Aan nie-mand. Neen, - aan nie-mand. Nu gin-gen ze naar school.
[pagina 31]
Nu lie-pen ze langs de kant van het wa-ter. En ze ke-ken, en ze zoch-ten.... Ja, daar was hun huis al; en daar was hun raam al. En dáár, in het wa-ter.... O ja, daar stond het zwar-te paal-tje. En daar was de gro-te, krom-me spij-ker. Maar - het paal-tje was leeg. Ze zoch-ten langs het wa-ter. Ze ke-ken in al-le don-ke-re hoek-jes van de wal. Ze zoch-ten langs de hé-le gracht. Bruun was er niet meer; - nèr-gens. Zou hij weg-ge-pakt zijn? Zou hij ver-dron-ken zijn? O, vre-se-lijk! Ko be-gon te hui-len. Ko zei, heel zacht: ‘Wist moes het maar!’ Kees zei, ook heel zacht: ‘Zul-len wij het ver-tel-len?.... Maar ik durf niet.’ ‘Ik durf óók niet,’ snik-te Ko. Ze lie-pen weer een eind-je te-rug.
[pagina 32]
Ko zei: ‘Zou een beer duur zijn?’ Kees zei: ‘Nou!.... zo'n èch-te, met zacht vel?.... Of-t-ie duur is. Die is veel te duur.’ Va-der had niet veel geld. Moe-der ook niet. En Kees en Ko, - zij had-den he-le-maal niets. Een nieu-we beer ko-pen?.... Neen, dat kòn niet; dat kon nóóit. Ze moes-ten een nauw straat-je in, - naar school. Ze ke-ken nog e-ven òm.... naar het wa-ter. En nòg eens.... En nòg eens. Bruun was weg, wèg!.... Voor al-tijd wèg. Ar-me jon-gens!.... Ze wa-ren zo bang. Ze had-den zo'n spijt. Ze had-den zo'n bit-ter ver-driet. Ja, maar 't was hun ei-gen schuld.

Vorige Volgende