Bruun de beer

[p. 25]

8. Als de maan schijnt.

Nu is het nacht.

Nu is het heel stil en heel don-ker.

Maar de maan kijkt om het hoek-je van een wolk. De maan ziet wat.... O, ze làcht er om.

Ze ziet de ho-ge hui-zen.

En ze ziet het stil-le wa-ter.

Maar in dat stil-le wa-ter staat een paal-tje.

En op dat paal-tje.... daar zit een beer. Een leu-ke, brui-ne beer. Hij heeft ro-de sok-ken aan; en zijn kop staat scheef.

Plof!

Wat is dat?

Er glij-den rim-pels o-ver het glad-de wa-ter.... Hoe kòmt dat?

Een rat!.... Een gro-te, zwar-te wa-ter-rat.

Hij zwemt door het wa-ter.

Hij ziet Bruun. Hij denkt: ‘Wat een raar beest is dat!’ Maar de rat is niet bang voor Bruun; he-le-máál niet. Hij zwemt naar het paal-tje.... Hij klimt te-gen het paal-tje òp.... Hij ruikt eens. Hij snuf-felt eens.... Hap!.... Hij bijt Bruun in zijn ro-de sok.

Die ar-me Bruun!

[p. 26]

Hij wie-gelt heen en weer, - héén en wéér....

O, als hij vàlt....!

Maar de rat denkt: Bah! dat smaakt niet lek-ker... Bah! dat lust ik niet. Plof!... Hij springt weer in het wa-ter. Hij duikt weer weg in een don-ker gat van de ou-de muur. Ge-luk-kig!

En dan is 't weer heel stil in de nacht.

Stàp....! stàp....! stàp....!

Daar komt ie-mand aan, - langs de gracht. Hij loopt heel lang-zaam; zijn han-den op zijn rug.

Stàp.... vóór.... stàp!

Wie is dat?

Dat is een dien-der; - een dik-ke dien-der.

Daar komt hij aan: Stàp.... vóór.... stàp!

Maar op-eens staat hij stil.

Hij ziet wat, - wat raars....

Dáár, aan de o-ver-kant van het wa-ter. Dáár, bij de hui-zen, op een paal-tje.... daar zit wat.

De dik-ke dien-der zet zijn han-den op zijn knie-en.

[p. 27]

Hij bukt zich o-ver het wa-ter



heen. Zó kan hij be-ter kij-ken.

‘Hà-hà-hà!’.... Hij be-gint op-eens te la-chen. 't Is een beer met ro-de sok-ken aan.... ‘Hà-hà-hà!’

De maan heeft er óók pret van.

Ze komt hé-le-maal ach-ter de wolk uit.

Ze schijnt den dik-ken dien-der boven-op zijn helm: dat glimt zo mooi.

Ze schijnt Bruun vlak in zijn é-ne oog: dat schit-tert zo leuk.

O, die Bruun, - die guit!.... Hij maakt een knip-oog-je. 't Is net, of hij dien dik-ken dien-der fop-pen wil.... 't Is net, of hij zeg-gen wil: ‘Ga maar door. Je kunt me toch niet krij-gen.’

Die goe-de, dik-ke dien-der lacht er om.

Hij kijkt eens naar de hui-zen; en naar de ra-men.

[p. 28]

Hij denkt: ‘Van wie zou die beer zijn?.... Ja, ik wéét het niet. Ze-ker van een aar-dig kind-je. Ze-ker uit het raam ge-val-len. Wat jam-mer is dat!.... Ja, en ik kan hem ook niet pak-ken. Het wa-ter is veel te breed.’

En dan gaat de dik-ke dien-der weer ver-der. Hij loopt heel lang-zaam: zijn han-den op zijn rug: Stàp.... vóór.... stàp!

De wind komt o-ver het wa-ter waai-en.

Hij wil Bruun òm-gooi-en. Bruun schudt er van.... Maar die krom-me spij-ker houdt hem goed vast. En de wind waait weer weg....

Bruun is voor nie-mand bang. Hij zit op zijn paal-tje.... als een ko-ning op zijn troon.

De maan lacht nog e-ven.

Dan glijdt ze weer weg achter de wolk.

En dan is het weer heel stil, en heel don-ker in de nacht.