Bruun de beer

7. Arm kind-je!

Nu is het nacht.

Nu is het heel stil en heel don-ker.

Al-le kin-der-tjes sla-pen nu.

Al-le-maal?.... Nee, niet al-le-maal!

Kijk maar in dat klei-ne bed-je.

Kijk maar naar dat klei-ne meis-je.

Ze slaapt niet. Ze kàn niet sla-pen.

Haar hoofd-je doet zo'n pijn. Haar lijf-je is zo heet. Ze woelt door haar bed-je.

Ze zoekt wat; maar ze vindt het niet.

Ze huilt maar; ze roept maar: ‘Buun!.... Buun óók

[p. 22]

bed.... Buun kom-me!.... Tou-te Buun!.... Buun bij Rie-tje kom-me!’

Maar Bruun komt niet; Bruun komt he-le-máál niet. Moes-je.... die komt wèl.

Moes-je komt èl-ke keer als Rie-tje roept.

Zij geeft Rie-tje een beet-je drin-ken. Zij zegt lie-ve woord-jes te-gen haar. Maar - Bruun?.... Neen, waar Bruun is, wéét ze niet. Bruun is wèg. Hoe kòmt dat toch?

Moes-je heeft o-ver-al, ó-ver-al ge-zocht.

Waar zou dat beest toch zijn?

Zij be-grijpt er niets van,.... niets.

Ze is er ver-drie-tig om.... Kon ze haar lie-ve kind-je

[p. 23]

maar hel-pen!.... O, als ze Bruun maar vond....! Als Bruun nu maar in het bed-je lag....! Dàn zou Rie-tje wel sla-pen gaan. Dan zou ze de pijn wel ver-ge-ten.... ‘Och, lief-je,.... moes-je kan Bruun niet vin-den. Morgen, hoor!.... Ga jij nou maar lek-ker-tjes sla-pen....! Zal moes-je dan nog één keer-tje zoe-ken gaan?’

Maar ze vindt hem niet; nèr-gens!

En Rie-tje snikt van ver-driet.

En de koorts brandt door haar lijf-je.

Arm kind-je!

En bó-ven, op zòl-der....?

Daar lig-gen Kees en Ko sa-men in 't gro-te bed.

Maar ze sla-pen niet.

Ko is 't eerst wak-ker ge-wor-den.

Hij hoor-de Rie-tje roe-pen: ‘Buun.... tou-te Buun.... Buun kòm-me!’

O, Ko schrok er van. Hij kroop diep on-der de de-kens; maar hij hoor-de dat lie-ve stem-me-tje tòch.... 't Was zo ver-drie-tig.

Ko maak-te Kees óók wak-ker.

Hij fluis-ter-de zacht: ‘Kees, hoor 'es!.... Rie-tje huilt.’ Kees luis-ter-de ook.

‘Ja.... Rie-tje huilt! O, had-den wij 't maar

[p. 24]

niet ge-daan, hè!.... 't Is on-ze schuld.’

Ze do-ken diep weg; - al-le-bei.

En ze luis-ter-den tòch.

En ze hoor-den tòch dat ver-drie-ti-ge stem-me-tje van het lie-ve kind.

O, dat stem-me-tje deed hun pijn.... 't deed hun pijn, daar van bin-nen, diep in hun hart....

Kees deed stil zijn han-den sa-men. Hij wil-de bid-den; maar hij durf-de niet goed.

Straks, toen hij naar bed ging, had hij óók niet ge-be-den.... Hij was er maar gauw in-ge-do-ken. Hij dùrf-de niet bid-den.

Ko had zijn ge-bed-je wèl op-ge-zegd; op zijn knie-en vóór het bed; maar heel haas-tig.... O, neen, dàt was niet ècht bid-den.... Ko durf-de óók niet.

Ze had-den kwaad ge-daan. Dat wis-ten ze wel.... En ze had-den het niet eens aan moe-der ge-zegd. Neen, dan durf-de je niet te bid-den.

God ziet al-les.

O, hóór toch eens! hóór toch eens!

Rie-tje snikt: ‘Buun.... kòm nou!’

Maar Bruun komt niet.