Bruun de beer

2. De guit.

Daar komt moes-je al aan.

Ze wéét wel, dat Rie-tje een beet-je ziek is.

Ze heeft Rie-tjes bèd-je al klaar-ge-maakt.

‘Kom maar, lief-je!.... Kom maar, hoor! Rie-tje gaat lek-ker slaap-jes doen, hè?.... Dan is Rie-tje mòr-gen weer be-ter. Kom maar, hoor! Jij bent moes-jes schat-te-bout.’

Daar gaat Rie-tje al.

Ze zit op moe-ders arm. Haar hoofd-je hangt op moe-ders schou-der.... Och, haar hoofd-je is zo moe; - het doet zo'n pijn.

Maar Rie-tje zegt tòch wat, heel zacht.

Ze zegt: ‘Buun mee!.... Buun óók bed toe!’

‘O ja....! Die dom-me moes ook. Die ver-geet he-le-maal Bruun.... Ja, hoor! Bruun gaat ook mee.

[p. 6]

Bruun is ook een beet-je ziek, hè?.... Kom maar, hoor! Saam-pjes on-der de de-kens: Rie-tje en Bruun. Twee zoe-te kin-der-tjes.’

‘Houd Bruun maar goed vast, hoor! Och, zijn hoofd-je doet zo'n pijn....’

Bruun mag mee.

Moes-je gaat al naar de deur.

Moes-je doet Rie-tje een de-ken-tje om.... ‘Kom maar, lief-je!’

Maar - kijk eens! Wie komt daar weer on-der het de-ken-tje uit?

Dat is Bruun.... Eérst komen zijn be-nen. Dàn komt zijn lijf.... O, kijk eens! Hij komt er he-le-maal on-der uit.

En Rie-tje weet het niet.

En moe-der ziet het niet.

Dat klei-ne hand-je van Rie is zo moe.

Dat klei-ne hand-je laat Bruun lòs.

[p. 7]

Hij glijdt langs moe-ders rug; - hij glijdt langs moe-ders rok....

Bom!.... daar zit hij - de guit! Zijn rug te-gen de deur-post.

Zijn e-ne oog lacht. Hij maakt een knip-oog-je.

't Is net, of hij ze fop-pen wil.