Losse hannen

[p. 193]

24

Fyt sjocht nei de fjouwer steapeltsjes paperassen op har buro. Se pakt it maklikste bultsje earst, de mutaasjes, dy kin se sa yn 'e kompjûter ynfiere sonder it ferstân te brûken. Se is min op 'e lea, it útfanhûzersbêd leit net goed. Fannacht sil se Jeroen derhinne bonsjoere, wêrom moat sy op dat rotbêd lizze? Do wolst hjir wei, ik net, seit er dan. It is myn bêd, ik haw it betelle, dat sil se him de oare kear ûnder de noas wriuwe. As er twa oeren oan it gersmeanen west hat by de haven, kin er fierder neat mear yn 'e húshâlding dwaan, dan hat hy syn plicht dien, tinkt er. It striken hinget al in pear dagen oer de stoel. De strykplanke stiet ûddapt oer de keukensflier, mar menear rint der alle kearen wer mei in grutte bocht omhinne. 'Wa strykt no, wat hat it foar doel? Myn klean hoege net strutsen te wurden. Keapje do ek klean dy't je net strike hoege. “No iron”, stiet der op de labels.' En dan komt in monolooch oer strykizers, de konsumpsjemaatskippij, it folchsume karakter fan de minsken, de angst om denit te rinnen, om op te fallen, en je binne wer in oere fierder. Net earder as dat hy útpraat is mei sy wat sizze. Hiest yn 'e tiid datst hjir sitst te orearjen it striken allang dien ha kinnen, koe se der noch krekt tusken komme. Doe it standertferhaal dat sy noait ynfiele koe wat hy presiis bedoelde, omdat sy ek it leafst achter de grutte massa oanhobbele. Dat se altyd foar de feilichste wei keas, moai braaf die wat der fan har ferwachte waard, dat se gjin prinsipes hie en gjin risiko's doarde te nimmen. Dat se saai wie en net kreatyf. As der strykizers bestienen dan stiykte se, as der elektryske toskeboarstels útfûn waarden, dan toskeboarstele se elektrysk. Mei de magnetron itselde, de klykjes

[p. 194]

koenen net mear op it gas opwaarme wurde. Hy siet al wiken te wachtsjen op in krommedief en in fentilator. Alle dagen waarden se yn 'e folders oanbean foar in spesjale priis, hie se dat soms oer de kop sjoen? Wannear kaam der in krommedief? 'Do bist myn krommedief.'

'Noait kinne je ek mar ienkear serieus mei dy prate, do makkest der altyd wer in ordinêre rúzje fan. Wêrom tochst dat ik sa faalt by Sjerda bin?'

'Sjerda hat gjin krommedief noadich, it sakket dêr wol tusken de planken. En in strykizer hoecht se ek net, want der is net ien dy't har sjocht. Hat se har eigen gebit noch?'

'Do nimst my net serieus. Dat is de deastek foar in goed houlik, witst dat wol?'

No stiet der noch mar ien adreswiziging yn 'e kompjûter. Fan 'e middei mei 't notulearjen moat se de kop der wol goed by hâlde. In skoft stoarret se nei 't byldskerm.

Wat docht se eigentlik mei him? It is noch altyd in puber, dy't tsjin 'e grutte minskewrâld oan skopt. Mei dy skripsje komt er gjin stap fierder. In pear dagen lyn hat er der foar it earst oan wurke, twa siden hat er skreaun en no moat er tinke, seit er. By guon wurksumheden koe er net tinke, by striken net, dat frege tefolle konsintraasje by de kragen en mouwen, dan kamen der falske tearen yn. Fan lekkens, skûlken en bûsdoeken waard er depressyf. 'Fan dy mochten wy gjin papieren bûsdoeken brûke.' Hy heart net iens nei wat se seit, fuort hat er wer in antwurd. 'Bûsdoeken, skûlken en lekkens strike je net, dat die ús mem ek noait. Se binne samar wer knûkelich.'

'It giet my derom dat it wat kreas yn 'e kast leit. Moatst sjen watfoar nuvere bulten it oars wurde.'

[p. 195]

'Dêrom sitte der doarren foar in least.'

'Hoe soe it stean as ik mei knükelige bloeskes op it wurk ferskynde?'

'Dat hoecht net, moatst se net yn 'e droeger dwaan. Hingje se bûten oan 'e line, dan waaie se wol út.' Altyd hat er gelyk en hy kin noait ergens wat oan dwaan. Dat Tessa ferlyfd op him wurden is, kin hy net helpe. It fernuveret him ek net, hy is no ienkear in bysondere man. 'Sokke famkes hawwe dêr each foar, se binne noch ûnbedoarn, fris.' Se hat him wol foar de spegel omdraaien sjoen. Sinnebril op, sinnebril ôf. Pet op, pet ôf. Sonder sinnebril mei pet en mei sinnebril sonder pet. Dy drokte sil er wol net foar Sjerda úthelje.

It twadde adres stiet deryn. Miskien is it better om in oar putsje te sylejen. Se hellet de map 'Organisaasjetechnyk' út 'e kast en siket de stildeen op dy't foar de gearkomste kopiearre wurde moatte. Se smyt de map werom yn 'e least. Alve stinsels binne it, der komme acht minsken, dat is acht kear alve. Mei de papieren en it nytapparaat rint se nei it leopiearapparaat. Wylst se nei de feilen papier sjocht dy't it apparaat útspuit, nimt se har foar om him it hûs út te setten sadree't der wer wat foarfalt dat har dei ferpest. Acht kear jout se it nytapparaat in beste klap op 'e kop. De tiid is hast ryp om dieden te stellen.

Jeroen stiet yn 'e sliepkeamer foar de spegel nei himsels te glimlejen. Dan sjocht er earnstich en dan laket er breedút. Hy krûpt tichter nei de spegel ta om fuort dêrnei wer wat mear ôfstân te nimmen. Hy docht de mûle in bytsje iepen en wer ticht. De tosleen wurde no bestudearre. Dêrnei giet er it hele gesicht bylâns. It sjocht der goed út, hy hoecht

[p. 196]

him nergens foar te skamjen, de noas is net te grut en net te lyts, net te smel en net te breed. Hy hat gjin flapearen en gjin ynhammen yn 't hier. Wat in pluspunt is: hy hat in yntelliginte eachopslach. Dan besjocht er syn hâlding. Der is gjin twivel mooglik: hy is flot, jong en sportyf. Sa moat Tessa him dus ek sjen.

Al mei al is it noch knap ôfrûn. Fyt hat herder net folle trammelant mear makke doe't se by Tessa-en-dy weikaam, se hat de krante krigen en gjin wurd mear sein. It iennichste dêr't er oan fernimme koe dat der noch wat siet, wie dat se jûns it kessen ûnder de earm naam en nei de útfanhûzerskeamer ferhuze, mar dat wie er wol fan har wend de lêste wiken. Bernachtich trouwens. It moat allegear even wat besakje, dat anonime tillefoantsje hat de boel yn 'e war skopt, it hâldt fansels wer op.

Mei in oare spegel derby besjocht er him fan achteren. It is mar goed dat er net te grou wurden is, mei dit slanke postuer liket er fuort tsien jier jonger. Hy leit de achterútspegel wer del. Sil er it hier koart knippe litte? Mei koarter hier liket er fêst noch jonger, mar lang hier sdet artistiker. Wat soe Tessa fine? Miskien kin er dochs mar better nei de kapper gean. Hy pakt it tillefoanboek, mar krekt as er om it nûmer siket, rattelet de tillefoan yn syn broeksbûse. Hy springt fan skrik omheech. Sûnt dy nuvere tillefoantsjes fan de lêste dagen hat er it der net mear op stean. Stiver tagelyk betinkt er dat net ien syn mobile nûmer wit, útsein dan by de haven.

'Mei Jeroen.'

'Pyt praatst mei, kinst ek op 'e haven komme, der is in stik wâlhout ferrotte, dat wol ik hjoed ferfange. Ik moat der in mantsje by ha.'

[p. 197]

In mantsje neamt er him!

'Wannear?'

'No.'

'Goed, mar ik moat fan 'e middei om twa oere perfoarst fuort, ik haw in ôfspraak.'

'Dat komt beroerd út! Kom dan mar sa gau mooglik, wy sjogge wol hoe fier't wy komme.'

Bats.

Hy heart oars neat mear as: túút-túút-túút.

'Unbeskofte hufter,' seit er tsjin de tillefoan foar't er him yn 'e bûse stekt. Hy rint fuort, bliuwt stean, betinkt him in pear tellen en set de stap der wer opnij yn. De kapper wurdt dus neat mear. Mar Tessa wol er net misrinne, trije oere komt se út skoalle. Hy moat mei har prate, hy moat witte wat der krekt geande is. Dy Brucht sil wol achter dy tillefoantsjes sitte, se moat har net troch him yntimidearje litte. Stel dat se harsels ûnferhoeds ferriedt! Hy moat har warskôgje. Dy fint kin neat sjoen hawwe, hy spilet wer ris in spultsje mei har. In smearlap is it. Hy wol dat se deryn trapet.

As er Tessa oait ris helendal allinne foar himsels hie! Sa'n prachtich famke alle jûnen tsjin him oan. In pear jier kin er noch wol wachtsje, se sjogge elkoar sa faak genôch. Oan Fyt hat er neat, frije wol se ek al net mear. Har libben bestiet allinnich noch út wurkjen en jûns omdrave mei in wiet doekje. Har dagen binne ferdeeld yn skema's. Net allinne op it wurk, jûns giet dat gewoan troch. Hy hat har aginda wolris ynsjoen: Moandei: boppe ôfstofje/wask opteare. Tiisdei: wc himmelje/keuken dweilje. Woansdei: dûs útbjinne. Tongersdei: frij/leuke dingen dwaan. Freed: ôfstofje (under).

[p. 198]

Wat oerbliuwt mei hy dwaan: sûgerje, strike, boadskipje, it waskjen, bûtenomje, de tún.

Hy pakt de sjelpot fan 'e wasktafel, stekt de fingers deryn en rost mei de hannen troch it hier. Lekker rûch, dêr hâldt se fêst fan. As er it nods achteroer die? Tessa is in heel oar type as Fyt, se kin sa hearlik dreame en genietsje fan de lytse dingen om har hinne. Hy hellet de kaam út it bakje en kjimt it hier achteroer. Nee, dêr is syn holle krekt even wat te smel foar. Ynienen hat er har boarsten wer foar him, hy fielt it ferlangen al wer opkommen. Sil er? Nee, it is njoggen oere, hy moat dy kant ût. Al die se de lêste kear ek wat stoef, dat kin se net echt miene. Se sil wol gau wer bydraaie, as it earst mar wer rêstich om har hinne wurdt. Hy moat wol foarsichtich mei har wêze, se krûpt samar yn har skulp. Hy moat it fertrouwen wer op e nij sjen te winnen.

Dêr leit er al hast wer oer dy ferdomde strykplanke. Hy klapt it ding yn elkoar en smyt him yn 'e hoeke fan 'e bykeuken. It striken dat se klearlein hat soalt er derboppe-op. Dat in minske him drok meitsje kin oer in pear knûkels yn 'e klean. De dingen dêr't it yn 't libben echt om giet sjocht se net iens. Moandei: boppe ôfstofje/wask opteare, tiisdei... hy sil de learzens wol oan ha moatte, de leans is grut dat er oan 'e ankels ta yn 'e drek weisakket. As er it foarútsicht net hie dat er Tessa fan 'e middei sjen soe, wist er net oft er de moed wol opbringe koe om dy hufter by de haven te hantlangjen.