Losse hannen

[p. 92]

13

Brucht siket in plestyk tas ût it oanrjochtkastke en giet dermei nei boppen.

'Wat sil dat?' ropt mem as er healwei de trep is.

'Neat.'

Hy rint nei Tessa har keamer en begjint al it guod dat er earst út 'e laden wei klaud hat der wer yn te lizzen. It pennebakje en de twa foto's mei Tessa derop set er wer op it buro. Hy hie se yn 'e kleankast ferstoppe. Ien fan 'e foto's nimt er yn 'e hannen en hy sjocht der lang nei. Se hat itselde wite T-shirt oan as dy kear yn it lân doe't se sa lekker mei Jeroen oan 't frijen wie. SPIRIT stiet derop. Dat kloppe wol aardich, de flammen sloegen derôf.

Hy spuit derop en faget it der mei de mouwe wer ôf. Se hienen net yn 'e gaten dat hy flakby lei, yn 'e boskjes. Dy frouljusgek, elkenien wit it yn it doarp, behalve Tessa dan, mar dy is like ûnnoazel as it achterste ein fan in ko. Tsjin har sille se fansels ek net oer Jeroen begjinne, se witte dat dy twa it mei elkoar hâlde. Melke soenen se! It like allegear heel echt ja, se hienen in amer mei. Jeroen die it har foar, hieltyd seach er nei har mei dy gleie kop fan him. Sy fûn it prachtich, it dripte derôf. Hoe't se derby stie! Heel ûnskuldich en helpleas, mar ûnderwilens tocht se mar oan ien ding: wannear soe er my pakke. Se is net foar neat altyd by dy geile trut fan in Jos. En Jeroen mar tsjin 'e ko oanhingje te moaipraten. Hy prakkesearre him ûnderwilens gek hoe't er it mei har oanlizze soe. Beide hienen se gjin melken yn 'e holle, dat wie oan alles wol te sjen. Se liet him fijn gewurde doe't er har oan 'e boarsten siet, se kronkele deroer. Hy

[p. 93]

mocht har T-shirt wol omheech rille, alles fûn se goed, tonkjefrije en ûnderwilens mar fiele, dy glûpert. Hy stie stiif by har op te dúnjen en sy koe der mar gjin genôch fan krije. Altyd al hie er tocht dat der wat net kloppe mei dy twa dêr by dy Hierfrou. Wat hat ien fan fjirtjin oars by san âld, gek wiif te sykjen? Dan moat der wol in stekje los sitte. Fan Jeroen wie dat al lang bekend. Anita en Jos begriepen der ek neat fan, in wike lyn seinen se dat noch. Hy hie no it bewiis fan wat er al heel lang tocht hie!

Even lit er it yn him omgean om de foto stikken te skuorren, mar de drigeminten fan heit noch gjin oere lyn hâlde him krekt op 'e tiid tsjin. Hy hat in better idee. Hy hellet de foto ut it listke en palet in punêze út it bakje op har buro. Yn elk boarst pript er in gatsje. As se noch ien kear sa'n rotstreek mei him úthellet lykas fan 'e middei mei dat fytskaike, wa moat it oars dien ha, dan wit er noch wol wat oars dêr't er har mei te pakken nimme kin. Miskien moat er dat ek mar alfêst dwaan. Se hat it fertsjinne. De brief leit al klear. Dan soe er freed by Jeroen en Fyt yn 'e brievebus rûgelje kinne. Hy hat him út namme fan Tessa skreaun, rjochte oan Jeroen. Der steane mar in pear sinnen yn, mar it is dúdlik genôch. Hooplik hellet Fyt de brief út 'e brievebus. Se lêst him fêst, dêr kin er har goed genôch foar. In gruttere looser as dy lul fan in Jeroen hat er noch noait sjoen.

En heit altyd mar mei Tessa om te aaien en te paaien, it is dúdlik genôch mei wa't er it hâldt. Hy hâldt de foto tsjin 't ljocht, de gatsjes moatte har wol in kear opfalle. Hy waard foar in múske útmakke? Dan wit heit noch net wat syn dochter mei troude manlju útfret. Mar dêr komt er hjoed of moarn wol achter. As it no noch in jonge fan har eigen

[p. 94]

leeftyd west hie, mar nee hear, madam docht it net foar in bytsje, se moat sa noadich in fint fan tweintich jier âlder ha. In echte dochter fan har heit. Kapsoanes hat se, dy trut, mei in filosoof nota bene! Moaie filosofyen hâldt dy kwal derop nei. Dy teoryen sil er wol noadich ha om himsels skjin te praten. Hy kin noch wol ien dy't dêr goed yn is. Heit wit him der ek altyd wer út te lullen. In pear moanne lyn die er as wist er fan neat, doe't er him foar't blok sette en sei dat er him riden sjoen hie yn 'e stêd. In blonde del siet neist him yn 'e auto. Sa'n frou wurket der net by Skipmakkerij Wierda. Netty fan't kantoar hat swart hier en Astrid fan 'e resepsje is ek donker. Hy hat it net ferkeard sjoen, se stienen foar 't stopljocht te wachtsjen doe't hy deroan fytsen kaam. It nûmerboerd wie dúdlik te lêzen foar't it ljocht op grien sprong. De jûns fan te foaren ûnder iten hong er hele ferhalen op dat er nei Seelân soe om in boat te besjen. Doe't er him frege hoe let oft er dêr dan yn Seelân west hie skrok er dúdlik, gau sei er: 'Hoesa? Wat hasto dêr mear of minder om?' Je koenen oan him sjen dat er him net op syn gemak fielde.

'O samar, ik miende dat ik heit om in oere of ien foar't stopljocht stean seach yn't sintrum fan 'e stêd, ik stie dêr tafallich ek.'

'Der binne wol mear blauwe Vectra's.'

'Mar net mei itselde nûmerboerd as dat fan ús,' lei him op 'e lippen, mar hy hie it om mem litten. Se seach wer sa djip ûngelokkich en se krige der in ldeur fan. Fuort dêrnei begûnen de fragen wer te kommen. Se kaam der net in stap fierder mei. Blykber hie er it foarfal gau fergetten, want hy foel net lang dêrnei achter de krante yn 'e sliep. Wat koe it him

[p. 95]

ek skele dat syn eigen soan him sjoen hie mei in oare frou, as hy de wille der mar fan hân hie. Dy jonge soe it wol wer ferjitte en tinke dat er him mislden fersind hie.

Brucht set de foet op de iel, drukt even fûl ta en palet de iel by de sturt. Hy lit him yn 'e plestyk tas sakje. It wie de grouste en de langste iel út 'e fûke. Hy hat de fûke wer krekt sa te plak lein, Jan soe it noait fernommen hawwe. Hy hat Jan Snoek syn gesicht al foar him as er mei de iel oanskiten komt. Echt wat foar syn heit om him op san manier foar skut te setten. Hy docht it ek net! Hy sil wol gek wêze. 'Sjoch Jan, hjir is de iel wer, dy't ik út 'e fûke helle haw, ik haw him allinne mar even liend...' Ho, mislden is dat noch net iens sa'n gek idee. Hy kin krekt dwaan as hie er in graphe úthelje wollen mei Tessa. As Jan freget oft er wol faker ielen út syn fûken hellet, dan seit er gewoan dat er dat noch noait earder dien hat. Heit liicht sels ek faak genôch. As er Jan jûn bellet en hy krijt op 'e donder, sil er heit ek wolris even ûnder de noas wriuwe wat er allegear fan him wit, wat se oer him sizze yn it doarp.

'Brucht? Wat dochsto dêr boppe? Wolst even in flesse fla foar my helje?' Ha je har wer te seuren.

Hy rint nei ûnderen mei de plestyk tas.

'Wat hast yn dy tas?'

'Neat.'

'Wol! Der sit wat yn, dat kin ik sa wol sjen. It beweecht.'

'Wol mem it sjen?' freget er, der komt in eigenaardich glimke om syn mûle.

'Hjir, in iel.' Hy hyst har de iel oan. It bist krôlet him yn in bocht.

'Hâld op! Wat mankearret dy. Wat moatsto mei in iel!'

[p. 96]

'Ik woe even in grapke mei Tessa úthelje, mar heit koe it net wurdearje. Dy man hat totaal gjin gefoel foar humor.'

'Bah, wa docht dat no ek... san fize iel, wêr hat dat ding lein. Net op 'e bêdeboel hoopje ik, wol? Oars moat ik dêr earst wer mei in wiete doek hinne.'

'Jou my even wat jild.'

'Hjir hast in tientsje, nim ek mar in flesse molke mei.'

As er yn 'e garaazje is, komt it even by him op de iel yn 'e kontener te smiten. Op it lêste momint hâldt er him noch krekt yn. As er in pear meter fan hûs is, jout er it ding in beste slinger. Hy swypket troch de loft en mei in plûms falt er yn 'e feart.

'Lui,' seit er lûdop.