Losse hannen

[p. 12]

2

'Hast juster út skoalle wei net iens nei de Hierfrou west. Oars gongst der moandeis altyd hinne. Of giest der fan 'e middei hinne?' freget Brucht. Al lis ik in tsjil foar en sjoch ik him net, ik fiel dat er de spot mei my driuwt.

'Nei Sjerda bedoelst?'

Ik fernim dat er sukses krijt, ik wurd lilk. Hy neamt har konsekwint de Hierfrou om my te narjen. It is foaral hoe't er it seit, syn stim sit fol mei gram. Hy gunt it my net dat ik by har kom, it memmejonkje. Sels wurdt er genôch yn 'e watten lein, wêrom is er dan sa jaloers? Boppedat, as ik by Sjerda bin, hoecht hy him net oan my te ergerjen en krijt er alle oandacht dy't er sa graach hawwe wol. Hy hoecht der ek even net oer nei te tinken watfoar mislike grap oft er wer mei my úthelje sil, hy kin syn tiid oan oare dingen fergrieme. Kin er syn tiid wol oars fergrieme? It liket wol as hat er syn slinger allinne mar as er my dwers sitte kin. Leare docht er amper en dochs hellet er goede sifers, neffens my leit er stikem jûns op bêd te learen. Yntelligint neamt mem him. Yn it betinken fan rotstreken wol. As it oarsom west hie en ik hie better leare kinnen, soe ik dan memmes popke ek west ha? Fêst net, mem hâldt net fan famkes, net fan froulju yn 't algemeen, mar ek net fan manlju. Fan wa wol? Fan jonges, fan it type Brucht, skynhilligerts.

'Komt Jeroen dêr noch wolris?'

It liket wol as feroaret der wat oan dy namme as hy him útsprekt, mar net allinne oan Jeroen syn namme, mei alles wat er seit gebeurt wat. Syn mûle is as in mes, elk wurd jout er in flymskerp rântsje mei.

[p. 13]

'Hoechst net san kleur te krijen.'

'Nee dat hoecht net.'

Ik haatsje mysels omdat ik neist him fyts, omdat ik net de moed haw om te sizzen dat er opmiterje moat. En ek omdat ik ergens hinne fyts dêr't ik my net goed fiel. Mar ik sil dat diploma helje moatte om sa gau mooglik it hûs út te kinnen. Jeroen haatsje ik omdat ik ferlyfd op him bin. Omdat er al myn gedachten yn beslach nimt. Se meitsje my bang, dy twa. Jeroen omdat er te oantreklik foar my is en Brucht omdat it in earsteklas ldier is, net te fertrouwen.

It duorret op syn minst noch tsien minuten foar't wy op 'e strjitwei binne, dêrnei fynt er wol oaren om mei op te fytsen, sa lang moat ik it ûthâlde. Ik begjin hurder te traapjen, hy docht itselde. Stikem sjoch ik nei syn pûkelkop, nei it fette, brune, slûke hier. Hoe't mem derby komt: Us Brucht is sa'n kreaze jonge! Dy pûkels geane wol oer, dat is mar tydlik. Nuver dat minsken der sa oars út sjen kinne as dat se binne, hy hat net echt in rare kop, wol in iepen gesicht, mar achter dy bikkelhurde foarholle fan him sitte sike gedachten. Ik woe wol dat ik him net hate, dat er my sa ûnferskillich liet as in pûn moal, dat er oars net as lucht foar my wie. Ik bin kapot as ik neist him fyts. Ek al seit er neat, it liket wol as sûcht er my finaal leech, as bin ik oars net mear as omklaaisel. As er wol wat seit rin ik grôtfol mei ergernis, haat of angst. Angst foaral. Noait fiel ik my gewoan as hy by my yn 'e buert is. Deawurch wurd ik fan him, ik soe him útkoarje wolle, as ik koe.

'Bist hjoed wol wer drok om 'e kop net? Wat fytst ynienen stadich. Of tinkst soms oan Jeroen?'

Wy binne op 'e strjitwei. Ik hâld op mei traapjen en lit my fan 'e fyts falle.

[p. 14]

'Fuck you!' ropt er achterom, mar hy fytst gelokkich troch. De ôfstân wurdt grutter... 'Toe mar,' himet it yn my, 'gean mar fuort.'

'Trochfytse,' sjit it troch my hinne as er omsjocht. Hy bliuwt stean. Hy keart de fyts om en komt op my ta.

'Ik wit wol wat do en Jeroen mei elkoar útfrette!' ropt er as er hast oan my ta is. Hy stiet foar my.

Ik lûk de fyts tsjin my oan en tear mysels dûbeld oer 't sadel, sadat ik him net mear oan hoech te sjen en dat ik it rare gefoel yn 'e mage net mear sa bot fiel. Ik druk fûl op it sadel... Hy kin it net sjoen hawwe, it moat in nije stok wêze om my te slaan. Dit hat er fan doel west, ik sjoch it oan syn gesicht. Fan spanning gûnzet it my yn 'e earen. Ik wachtsje op mear. Der komt neat.

Hy fytst fuort. Hy hat syn doel berikt. Oare fytsers snuorje by my lâns, rêgen en tsjillen. Griene, swarte, reade rêgen. Ljocht hier, donker hier, krold, slûk, dikke en meagere nekken, alles stoot om my hinne. Net ien bliuwt even stean om te freegjen wat der mei my is. Ik fiel in klap tsjin 'e boppeearm. Guon roppe wat, in pear laitsje, ien skelt: 'Trut, oan 'e kant! Stiest yn 't paad.'

It gers foar my wurdt fealer. Ik wit wat do en Jeroen útfrette... Ik kin it net ferkeard ferstien hawwe, hy sei it lûd genôch. Hy liicht, hy kin it net sjoen ha. Wêrom docht er sa? Der moat in reden wêze. Jaloers? Hy hat alles wat ik ek haw. Mem oanbidt him, hy is de bêste fan 'e ldasse. Freonen hat er ek. Wat wol er? Domwei narje? Je moatte je spegelje kinne oan in oar, sei Jeroen op in kear tsjin Sjerda. Ik begriep it net. Hy hat it my útlein. Brucht spegelet him oan my, hy lûkt him oan my op, wat ûngelokkiger as ik my fiel wat lokkiger as

[p. 15]

hy wurdt. Of wol er dat der ien mei him meilijt sadat er him minder allinne fielt? Miskien hoecht der net altyd in kontrast te wêzen. Mar wêrom soe Brucht lije moatte? Hy hat gjin reden. Miskien is it heel simpel, miskien ferfeelt er him. Mem sei lêsten dat er tefolle enerzjy hat, dat er te min útdagingen hat. Miskien brûkt er my dêrfoar. Ik bin syn útdaging. Se fynt him ek kréatyf. Dêr hat se gelyk oan, yn 't pesten yn alle gefallen wol. Ik stap op 'e fyts, hy sil ûnderwilens wol fier genôch fuort wêze. Ik moat oan de lêste rotstreek tinke dyt er mei my úthelle hat. De kear doe't ik op Sjerda har fyts wie en him even thús tsjin 'e muorre oan sette om mem tsien aaien te bringen, dy't Sjerda my foar har meijûn hie. Hy helle de beurs en de oare aaien út 'e fytstassen. Noait binne se wer boppe wetter kommen en de beurs ek net. Fjirtich aaien fuort, bestimd foar de winkel. Ik wist net hoe't ik it Sjerda útlizze moast. Mem woe der neat fan witte, soks koe ús Brucht net dwaan. It soe wol wer foar 't ljocht komme, soks rekke samar net wei. Oare bern soenen it wol dien hawwe, Klaas of AEsge. Mar Klaas en AEsge wienen net yn 'e buert. Ek al sei Sjerda noch hondert kear, dat ik der neat oan dwaan koe, ik fielde my skuldich. Hie er my mar in mep jûn. Mar dat die er net mear, dêr fielde er him de lêste tiid te goed foar. It hâldt my nachts út 'e sliep, net de streken dyt west hawwe, mar de streken dy't noch komme sille. Mem leaut Brucht en it liket wol as giet it heit ek it iene ear yn en it oare ear wer út. Heit hat oare dingen oan 'e kop. Mem, syn wurk.

It is gelokkich rêstiger op it fytspaad wurden, de grutste groepen binne foarby. Ik sjoch op 't horloazje. Ik moat oantraapje, ik haw al tefolle tiid ferskiten. De tsjillen giselje no

[p. 16]

hurd yn 'e rûnte, myn gedachten fleane der noch hurder achteraan. Brucht sil mar mei oaren oer Jeroen en my prate. Fyt sil it mar te hearren krije of Sjerda. Sjerda... nee dat net, ik soe noch leaver deagean wolle. Sjerda komt nergens, dat skeelt, ek net yn 'e winkel. It boadskipjen docht Jeroen foar har. Der komt noait ien. Jeroen praat der net oer, hy soe wol gek wêze. Brucht wol Jeroen fan my ôfpakke, hy kin it net útstean dat ik by Sjerda kom en goed mei Jeroen opsjitte kin. Ik fyts stadiger, it jout neat, ik bin al te let. Straks kom ik hjir wer lâns, dan ha ik hinne en werom west en wer neat opstutsen. Ik kin de holle der net mear by hâlde. Hoe hawwe oaren dat? Ynienen sjit it my yn 't sin dat wy tekenjen hawwe, gelokkich in pear leuke oeren.

Ik freegje my ôf hoe't Anita en Jos straks tsjin my dwaan sille. Troch it gedoch mei Brucht wienen dy twa my al hast fergetten. Juster dienen se sa geheimsinnich, se flústeren de hele dei. Wêrom soenen se wiid roke? Om derby te hearren? Moat dat, derby hearre? Ja, dat moat. Oars binne je allinne, krekt sa allinne as my. Je moatte toanielspylje en dwaan as is alles tè gek. Sjerda is de iennichste frou op 'e wrâld dy't net toanielspilet. Se laket as der wat te laitsjen falt, en op sa'n manier, dat je wol meilaitsje moatte. Se smyt de holle achteroer en alles skoddet. Se seit wat se tinkt, se mient wat se seit. Se hat genôch oan har skiep, Djoke, de katten, de hinnen. Minsken hat se net noadich om har lokkich te fielen. Miskien is se dêrom wol sa lokkich. Fan 'e middei gean ik nei har ta. Noch net iens sa'n gek idee fan Brucht. En as Jeroen der is? In raar gefoel krûpt my yn 't ûnderliif. Jeroen. Hoe is Jeroen eigentlik? Is Jeroen leuk of net leuk? Dêr wol ik straks ûnder de les oer neitinke, dan haw ik wat

[p. 17]

te dwaan. Ik fiel syn hannen wer op myn boarsten, oeral fiel ik se ynienen. Ik begjin der oars fan te rinnen.

Gau stek ik de fyts yn it rek, tusken de oare fytsen. It skoalplein is leech. Ik doar net yn skoalle.