Losse hannen

[p. 7]

1

It is al de fyfde kear dat se de púnreed útrint. By de hikke oan 'e ein bliuwt se stean, se leit de hân boppe de eagen en stoarret oer it iepen fjild. Neat. Net ien te sjen. En se hie noch sa hope dat Tessa hjoed komme soe. By it wekker wurden hie se san foargefoel. Al fjirtjin dagen hat net ien fan beiden mear west, Tessa net, Jeroen likemin.

It sinneljocht fait op 'e linkerkant fan har gesicht. Op 'e oare helte, dêr't wat mear skaad oer leit, falt it hier sa bot net op. In reade tekken bedekt suver de hele holle.

De hân sakket stadich nei ûnderen. Se fielt har wurch as se weromgiet nei hûs. Underweis strykt se hieltyd mei de hân oer de mûle. Dat docht se faker as se djip weisakket yn prakkesaasjes. Ien kear stroffelet se hast oer in stikje beton dat út 'e reed omheechstekt. Se rint nei de skuorre, dy't apart stiet fan it boufallige hûs, en jout har del op 'e reinwettersbak. It lid jankt even gemeen. Nei in skoftsje giet se wer oerein, it sit net noflik op it kâlde rûne lid, se giet op 'e kont yn 't gers sitten tsjin 'e muorre oan. Omdat se te djip yn gedachten is fernimt se Tiger net, de reade boarre, dy't him krûperich om har ankels hinne krôlet. Se passe moai by elkoar, sy en de kat, al is it hier fan Sjerda kiekt in tintsje djipper read. Oan snorhierren mankearret it har likemin.

De skiep bletterje, se sjogge stiif nei har mar se krije gjin oandacht. In tûkje fan 'e breidswale dy't by de âld muorre omheechklimt en yn 'e daksgoate in bêd makke hat, kidelet har yn 'e nekke. Se skoot it oan 'e kant en draait it achter in grouwere tûke.

In moai skoft letter sakket de holle har op it boarst, it sinne-

[p. 8]

ljocht nestelet him goudkleurich yn it útsakke troedeltsje, hjir en dêr hinget der in tûfe út. De mûle stiet op in kier en sa no en dan trillet it wang in bytsje fan útblaasde lucht. Se is fan 'e wrâld.

As Sjerda lang om let wekker wurdt docht alles har sear en de tonge is har sa droech as hop. Se giet oerein en stiet in skoftsje wrâldfrjemd om har hinne te gapjen. Wat soe se ek al wer hjoed? Tessa. Se is net kommen. Fuort sakket har de moed wer yn 'e skuon. Se hie hjir no wêze kinnen, oan it skaad fan 'e skuorre te sjen moat it nei fjouweren wêze. Se wit dat Tessa moandeis betiid út skoalle komt. As se fan doel west hie te kommen, dan hie se der no al west.

Se tilt it lid fan 'e reinwettersbak en út it sinken ammerke oan it keatling der mei in plûms yn falle. Dêrby jaget se in grutte krússpin de grize oer de grouwe en brekt se it reach, dat er as in keunstwurk yn 'e hoeke fan 'e bale foar de helte oer it wetter spûn hie. De spin spat mei in needgong fuort; mei fernuvering sjocht se dat er ek in eintsje oer it wetter rint. Dat koe Jezus ek neffens de Skrift, mar op 'e ien oft oare manier hat se, wat dat stik fan saken oanbelanget, mear fertrouwen yn dizze spin. Hy rêdt it op en krûpt by de muorre lâns omheech. Se makket in komke fan 'e brede, sterke hannen en stekt se yn it iiskâlde, skjinne wetter yn it ammerke. Se nimt in pear swolgen, en fuort dêrnei docht se wer in haal en snjitteret wat wetter tsjin it rûge gesicht. Oerstadich keutelet se nei hûs, oer it natuerlik ûntstiene paadsje yn 't gers. Altyd hâldt se ditselde paad oan, it leit der no ienkear sa. Op healwei sjocht se de reed noch ien kear út. Diskear net mei de hoopfolle spanning fan earder op 'e middei, se ferwachtet der net folle fan. Taal noch te-

[p. 9]

ken lit Tessa mear fan har hearre de lêste wiken. En wat Jeroen hat, begrypt se ek net. Mar Jeroen hat wol faker frjemde keunsten. It sil dochs net mei him te krijen hawwe dat Tessa hjir net mear komt? De lêste tiid sit it har allegear lang net lekker. Wat dy twa mei elkoar hawwe...

De skieppetsizen en aaien moatte noadich fuort. Boppedat hat se ferlet fan boadskippen: kofje, sûker en brinta. En it hinnefoer koartet ek al aardich yn. Nije wike noch, mar dan is dat ek gebeurd. Fierder kin se har wol rêde mei molke fan Djoke, griente en ierpels fan 'e tún, en de aaien. Fleis en bôle is der noch wol genôch yn 'e friezer.

Wist se de reden mar wêrom't Tessa net mear komt. Soms is se bang dat har mem en heit derachter sitte. Ek al beart Tessa dat dat net it gefal is, se twivelet der wolris oan. 'Us mem en heit fine it goed...' Wat moast se oars ek sizze, se sei dat miskien om har net sear te dwaan. Fansels kin der likegoed wat oars wêze. Wat wit se ek fan it libben ôf dat Tessa bûten har om hat. Ien ding falt har de lêste tiid wol op: se feroaret, en net allinne lichaamlik. It is net mear de Tessa fan in healjier lyn, doe't se noch sa genietsje koe fan Tiger, fan Djoke en de hinnen, fan alles om har hinne. Se is ûnrêstiger wurden, se skrikt samar en se kin sa skruten om har hinne sjen, krekt as ferwachtet se alle mominten ûnheil. Soms set se sonder oanlieding hele grutte eagen op, as wurdt se bang fan harsels, fan har eigen gedachten. Se is ek folie minder iepen as in jier lyn. Faak seit se skoften neat, dan sit se mar wat op 'e stoel de kat te aaien of mistreastich foar har út te stoarjen. Se heart dan net iens dat der tsjin har praat wurdt. Of it is krekt oarsom, dan sit se op it puntsje fan 'e stoel en spat se as in fear omheech allinne al by it klap-

[p. 10]

pen fan in doar. De kat springt sokke tiden oerstjoer by har wei. Ek kin se oeren by de feart omhingje, wat mei in stokje yn 't einekroas omriere. Se moat bytiden by it stalt weihelle wurde foar tee of kofje, op roppen reagearret se net. Komt it om't se yn 'e pubertiid sit? Wat spoket der allegear yn dat kreaze kopke om? Miskien groeit se te hurd, miskien is se bang om frou te wurden.

Soms docht se har pynlik oan har eigen pubertiid tinken. It groeien fan 'e boarsten, de froulike hiergroei. Earst ûntwikkele him dat by har ek allegear normaal, krekt as by oaren, sa't in frou derút hearde te sjen. Letter kaam de ellinde. Al dat hier dat op plakken kaam dêr't it net thús hearde.

De achterdoar hâldt, mei in flinke skuor fljocht er iepen. Winters is it noch slimmer, dan sit er bytiden as in hûs sa fêst. Mei froastich waar moat se der moarns earst in tsjettelfol hyt wetter bylâns jitte. Hjoed hat se der gjin sin mear oan, mar moarn sil se him út 'e hingsels helje en der in stik ôf skave.

Tessa wol har mar net loslitte. Jeroen? It sil har wol net allinne opfalle dat Tessa in moaie frou wurdt, Jeroen hat de eagen ek net yn 'e bûse. Soms kin er skoften nei har sitte te sjen, hieltyd ljochtsje syn eagen dan eigenaardich op. Dat er mear as gewoane belangstelling foar Tessa hat, spat him ta de kop út. Al in pear kear hat se him derop betrape dat er har oan 'e doar ta folge as se de keuken útrûn en it earste wat er meastentiids frege as er deryn kaam dat wie oft Tessa noch west hie de lêste dagen of oft se noch komme soe.

Ungeduerich rint Sjerda troch it hûs. Tessa kin ek siik wêze. Sil se belje? Nee, se wol gjin beslach op har lizze. Faaks koe

[p. 11]

se Jeroen better belje, miskien dat hy wit wat der te rêden is. In skoftlang stiet se by de tillefoan, mar se stekt de hân net út. Der is wat dat har warskôget. Se wol de boel by Jeroen en Fyt net yn opskuor bringe. Mijt er har eagen as er nei Tessa freget? Of byldet se har dat yn? Nee, dat byldet se har net yn! De lêste kear reagearre er helendal frjemd, doe't se him frege oft hy ek fûn dat Tessa sa feroare en sa stil waard. Hy rûn nei it rút, kearde har de rêch ta en begûn oer wat oars te praten. Miskien moat se op it goede fertrouwe. Wa is sy om in oar op syn ferantwurdlikheden te wizen? Hoe kinne je kontrôle krije oer in oar as je al muoite hawwe mei jesels? Hoe lang hat se der sels net oer dien om it ferlangen nei in man út har libben te ferdriuwen? Troch al dat hier hat se wol moatten, wa woe san frou as har hawwe? En as se har al ha woenen, wie it om wat oars te dwaan. Ophâlde. Net mear oan tinke. Aide kij binne it, it hat har genôch ellinde besoarge, se hat har poarsje fertriet wol hân. De natuer hat yngrypt yn har bestean doe't se noch mar heel jong wie. In beskermlaach hat se krigen. In laachje tsjin 'e kjeld.