De club uit Rustoord

[p. 61]

Hoofdstuk IX.
In de Ruïne.

Als om de woorden van Bertus te logenstraffen, hoorden zij opeens voetstappen.

‘Oei,’ fluisterde Cor, ‘daar komt wat.’

Bleek van schrik staarden de jongens elkander aan.

In angstige spanning luisterden zij.

‘Ach, 't was misschien verbeelding,’ lachte Bertus zenuwachtig, toen alles stil bleef.

Maar wéér hoorden zij iemand loopen en nu vernamen zij ook een stem, die diep en zwaar tot iemand scheen te spreken.

De adem stokte den jongens in de keel, zij stonden op het punt weg te snellen, doch de vrees van dan juist ontdekt en achterhaald te worden weerhield hen, daar zij de trap reeds gepasseerd waren. Op voorbeeld van Wim doken zij vliegensvlug weg achter een afgebrokkelden binnenmuur.

‘Hoorde jij iets?’ klonk een stem boven hen.

‘Ja,’ klonk het antwoord op langzamen toon, ‘ik meende dat ik hoorde schreeuwen.’

‘'t Zal toch de....’

De rest van den zin was voor ons viertal niet verstaanbaar.

Even bleef het stil.

Toen hoorden zij gestommel, vlak boven zich.

‘Ik zal eens gaan kijken, je kan nooit weten,’ vernamen zij toen duidelijk.

‘Wat moeten we nu doen?’ jammerde Bertus, die opeens al zijn moed kwijt was.

Er klonken voetstappen, een zware stap, angstig hol klonk het tot hen door.

Treden kraakten.

‘Vlug, de deur dicht en zwijgen, ik weet een schuilplaats,’ fluisterde Piet opeens.

Wim stond op, duwde vlug de deur dicht en Piet wenkte zijn kameraden hem te volgen naar den hoek van het groote vertrek, waarin zij verscholen zaten.

Achter in deze, op een kleine zaal gelijkende kamer, in den hoek, waar Piet naar toe geslopen was, bevond zich een deur, welke hij zoo zacht mogelijk opende.

[p. 62]

‘Kom!’ wenkte hij.

De jongens traden binnen en Piet trok de deur weer zacht dicht.

Op 't oogenblik gevoelden zij zich tamelijk veilig, hoewel de duidelijk hoorbare schreden op de trap hen verre van gerust stelden.

Wim nam de schuilplaats eens wat nauwkeuriger op.

Zij bevonden zich in een diepe kast, welke slechts spaarzaam verlicht werd door een klein luchtvenster.

‘Waarschijnlijk de voormalige provisiekast,’ concludeerde Wim voor zichzelf. 't Kon hem ten slotte weinig schelen en daarom peinsde hij maar niet verder en luisterde hij, evenals zijn kameraden, naar het angstaanjagend gekraak, dat nader en nader klonk.

‘Kunnen we niet door dit raampje klimmen?’ stelde Bertus voor, die een blik door het vermolmde venster had geworpen en bemerkte, dat zij dan buiten zouden zijn.

‘Gaan jullie je gang maar, dan ben je ten minste in veiligheid,’ fluisterde Piet.

‘Ga jij dan niet mee?’ vroeg Cor verwonderd.

‘Ik? Neen, ik ben te dik, ik kan er niet door,’ was het op treurigen toon gegeven antwoord.

‘Dan blijven wij óók hier,’ besliste Wim en, getrouw aan 't reglement, besloten zij elkander bij te staan in de ure des gevaars.

Intusschen was één der bewoners van de ruïne de trap reeds afgekomen en nu hoorden zij dien persoon reeds bij de buitendeur.

‘De deur schijnt toch niet open te zijn geweest!’ hoorden de jongens roepen.

De stem klonk zwaar, maar had een eigenaardigen klank.

Wim sprong opeens vrij onvoorzichtig naar voren. Haastig duwde hij zijn kameraden opzij, die hem verschrikt aanstaarden ‘Die stem ken ik,’ zei hij gejaagd, terwijl hij door het sleutelgat trachtte te gluren.

‘Wie is het?’ vroegen zijn kameraden nieuwsgierig.

‘Ik zeg nog niets, ik moet eerst zekerheid hebben,’ fluisterde Wim, terwijl hij onafgebroken zijn oog voor het sleutelgat hield.

‘Hm!’ bromde dezelfde stem. ‘Er is niets te zien.’

‘Zie je niets in den omtrek?’ riep de man bij de deur naar boven.

[p. 63]

‘Niets,’ klonk het op lijmerigen toon gegeven antwoord.

‘Ha-ha!’ lachte een der mannen kort en scherp, ‘we zijn te angstig.’

‘'t Valt ook niet mee, om telkens opgejaagd te worden als een wild dier.’

Voetstappen weerklonken op de treden. De man klom blijkbaar weer naar boven.

Wim verliet zijn plaats bij het sleutelgat. ‘Hij is het!’ zei hij tot zijn kameraden.

‘Hij? Wie is hij?’ vroeg Piet.

‘Ken je hem niet aan zijn stem?’ vroeg Wim verwonderd.

‘Nee.... ja, 'k meen dat ik zoo'n stem weleens meer heb gehoord,’ aarzelde Piet.

‘'t Is Henk!’

‘Henk?’

‘Ja, de zoon van vrouw Leenderts.’

‘Vrouw Leenderts, van den Veenweg, ja, ja, nu herken ik zijn stem.’

‘Maar, haar zoon is al een paar jaar weg.’

‘Zoek, zouden we haast kunnen zeggen,’ vulde Bertus aan.

‘Verdwenen, als sneeuw voor de zon,’ meende ook Cor te moeten zeggen.

‘Ja, dat 's mogelijk, maar dan is hij nu weer teruggekomen; ten minste, dat was zijn stem en hij lachte ook altijd zoo eigenaardig.’

‘Wat zou hij hier komen uitvoeren?’

‘Ja, dat is de vraag, denkelijk niet veel goeds.’

Dit gesprek hadden de jongens, nog steeds verborgen in de kast, fluisterend gevoerd.

‘Zouden we niet beter doen, door weg te gaan?’ stelde Bertus voor, die den weg vrij zag en de kans wilde benutten om te verdwijnen, zonder eenig spoor achter te laten.

‘Ik zou meenen, laten wij hier even blijven, totdat wij zeker weten dat de weg vrij is, en ondertusschen eens bespreken, wat ons te doen staat, want ik zou dolgraag willen weten, wat zij daarboven uitvoeren of van plan zijn om uit te voeren,’ zei Wim.

‘Waar is dat goed voor?’ informeerde Bertus.

‘Goed voor? Wel, je weet toch, dat er vroeger veel in 't dorp werd gestolen en hij van die diefstallen beschuldigd werd?’

[p. 64]

‘Toen ze hem kwamen halen, was hij verdwenen en na dien tijd is er niet één inbraak meer gepleegd.’

‘Ja, dat weet ik,’ knikte Bertus.

‘Hoort eens, ik heb een plan,’ zei hij, opeens weer moed krijgend, nu een der mannen een bekende bleek te zijn.

‘Wat dan, laat eens hooren?’ vroeg het drietal.

‘We moeten hen beluisteren, misschien willen ze weer ergens gaan inbreken.’

‘Dat 's een idee, dat zullen we doen!’ vond Wim.

Ook de anderen vonden het een mooi plan.

‘Met z'n vieren zal moeilijk gaan, we zullen even een beraadslaging moeten houden, hoe we daarin het best kunnen handelen,’ stelde Wim voor.

‘Een krijgsraad dus!’ lachte Cor.

‘Ik weet al iets!’ zei Wim. ‘Twee van ons moeten buiten de wacht houden, dat zouden Piet en Bertus kunnen doen; dan gaat Cor met mij naar boven, om die lui te beluisteren.’

‘Als ze ons bemerken, komen ze natuurlijk op ons af! Wij loopen dan onder luid hulpgeroep weg. Als jullie dat geschreeuw hooren, begin je ook te schreeuwen en te roepen, desnoods roep je maar, dat de boschwachter in aantocht is, dan zullen ze ons wel laten gaan, om zelf een goed heenkomen te zoeken.’

‘Prachtig, zoo zullen we doen!’ vond Piet.

‘Wij trekken onze schoenen uit,’ zei Cor; ‘die kunnen jullie zoolang bewaren.’

‘Best!’

Wim en Cor trokken vlug de schoenen uit en toen kropen de avonturiers uit de kast.

De buitendeur werd zoover geopend, dat Piet en Bertus er net door konden.

Toen nam de gevaarlijke onderneming een aanvang.