Van geluk gesproken

[p. 215]

40 Ik geloof dat wij daar niet voor voelen

‘U komt voor de badkamer,’ zei Roos, ‘komt u binnen, ik zal meneer de Zeeuw even roepen.’

Sjef knipoogde naar De Bruin: ‘Wat zei ik je?’

De Bruin was maar al te blij dat Sjef even meegewild had met opnemen. ‘Jij had weer gelijk Sjef,’ fluisterde De Bruin gehoorzaam.

‘Leo,’ zei Roos, ‘ze zijn er voor je badkamer.’

‘De Zeeuw,’ zei Leo en gaf ze een hand.

‘Sjef,’ zei Sjef.

‘De Bruin,’ zei De Bruin.

En nadat ze met z'n drieën even ongelukkig hadden staan kijken omdat ze niet wisten wat ze verder zeggen moesten, gingen ze naar de badkamer.

‘Kijk,’ zei Leo, ‘hier is het. Ik wilde een nieuwe douche, ziet u, deze lekt,’ en Leo demonstreerde de eigenaardige zijsprongen die de waterstroom maakte.

‘Die moet ontkalkt worden, dan is 't weer voor elkaar,’ zei De Bruin.

‘Nee,’ zei Sjef, ‘daar zal een nieuwe voor moeten komen.’

‘Verder wil ik hier een gemeenteboiler,’ zei Leo, ‘in plaats van die geiser en dan moet het plafond gewit worden en de deuren moeten opnieuw geverfd en die paar tegels moeten gerepareerd worden.’

‘Is dat alles?’ vroeg De Bruin ongelovig.

‘Voorlopig wel,’ zei Leo.

‘Maar onlangs had u het toch over vernieuwing?’ zei Sjef.

‘Ach ja,’ zei Leo, ‘misschien komt dat er nog wel eens van.’

‘Ik geloof dat wij daar niet voor voelen,’ zei Sjef.

‘Ik wil het wel even voor meneer in orde maken, Sjef,’ zei De Bruin.

[p. 216]

‘Ja, zou u dat willen doen?’ vroeg Leo.

‘Maak ik voor elkaar,’ zei De Bruin.

‘Nou, als u dan straks even zegt wat de prijs is,’ zei Leo, ‘dan laat ik u nu alleen, ik hoor het zo wel.’

Sjef en De Bruin draaiden zich om en keken hem na.

‘Als je me nou belazerd,’ zei De Bruin opeens. ‘Sjef, als je me nou belazerd, moet je kijken!’

‘Wàt,’ zei Sjef, en draaide zich terug naar het badkamertje.

‘Néé, Sjeffie,’ zei De Bruin, ‘nee hier,’ en hij wees op de gang terwijl hij Sjef bij de mouw pakte en 'm terugdraaide.

‘Sjeffie,’ zei De Bruin, ‘zie jij dat?’

‘Wat?’ zei Sjef.

‘Dàt,’ zei De Bruin en wees op de levensgrote poster waar ze beiden voor stonden.

‘Die kèn ik, Sjef,’ zei De Bruin opgewonden, ‘die kèn ik.’

‘Geluk ermee,’ zei Sjef en z'n blik dwaalde meteen af van de ernstige baby die van onder een kanten mutsje op hen neerkeek.

‘Ik herken die stereoinstallatie,’ zei De Bruin, ‘dat kan niet missen, hier in 't hoekje, kijk, als je goed kijkt, hier in 't hoekje, moet je zien: stereoinstallatie.’

‘Wat zou dat?’ vroeg Sjef.

‘Dat is dezelfde stereoinstallatie als die van dat vrouwtje beneden d'r foto. Die heeft net zo'n foto, dat heeft Truus mij laten zien, dat is díe stereoinstallatie. Mijn kop eraf als dat die stereoinstallatie niet is.’

‘Nou èn,’ zei Sjef.

‘Dan heb jij toch gelijk Sjef,’ zei De Bruin zuchtend. ‘Dan is dat kind toch van die vogel.’

‘Daar kunnen we het nog wel 'ns over hebben,’ zei Sjef, ‘ben jij debiel misschien?’

‘Nee Sjef,’ zei De Bruin, ‘het is dezelfde foto!’

‘Hier valt niets te verdienen, ik stap op,’ zei Sjef.

[p. 217]

‘Laat me nou niet in de steek Sjef,’ smeekte De Bruin.

‘Dit is niks voor mij,’ zei Sjef, ‘je zoekt 't maar uit.’

‘Sjef,’ riep De Bruin nog, maar Sjef was al verdwenen en De Bruin stond alleen in Leo's badkamer. Hij keek eens rond, hier en daar zaten de tegels los, sommige waren eruit gevallen. Het liefst was hij meteen achter Sjef aangehold. Toch ging hij de foto nog even bekijken.

Leo kwam op hem toe.

‘Mooie opname,’ zei De Bruin.

‘Komt u er een beetje uit? Waar is uw...’ Leo zocht naar 't woord.

‘Die is even koffie drinken,’ zei De Bruin.

‘Komt u binnen,’ zei Leo en De Bruin werd stil van de ruimte.

‘Mooie woning,’ zei De Bruin.

‘Ja, vindt u?’ vroeg Leo.

‘Hele mooie woning,’ zei De Bruin en ging op de bank zitten. ‘Zonde van zo'n badkamer in zo'n mooie woning,’ zei hij oprecht.

‘Hoezo?’ vroeg Leo.

‘Nou, ik zou 't even - wat zal ik zeggen - even chiquer gedacht hebben,’ peinsde De Bruin hardop.

‘Zie je nou wel,’ zei Leo tegen Roos, ‘het valt meneer de Bruin ook op.’

‘Ik zou denken,’ zei De Bruin, ‘in zo'n woning verwacht je zo'n badkamertje niet, dat hóórt er niet bij, nee! En als ik die geiser weghaal dan zijn die tegeltjes ook weer beschadigd.’ De Bruin zuchtte bij de gedachte aan de boiler en de controle. ‘Dus die geiser zou ik maar laten zitten,’ vervolgde De Bruin z'n eigen angstige gedachtenspoor.

‘Nou,’ zei Leo, ‘als we dan eens de tegels vernieuwden?’ en hij keek naar Roos.

Rosa knikte: ‘'t Is jouw badkamer.’

‘Goed,’ zei Leo, ‘nieuwe tegels.’

[p. 218]

‘De oude zijn trouwens uit de handel,’ zei De Bruin.

‘Ja,’ zei Roos, ‘dan kan het niet anders, maar laat dan meteen dat bidet doen waar je zo dol op bent.’

‘Zoudt u daar allemaal voor kunnen zorgen?’ vroeg Leo dankbaar.

‘Jazeker,’ knikte De Bruin, ‘alleen de boiler niet.’

‘Dat moet ik door iemand anders laten doen?’

‘Ja,’ knikte De Bruin opgetogen.

‘Wat is de prijs?’ vroeg Leo.

‘Achtduizend,’ zei De Bruin, ‘inclusief.’ De Bruin zei het zo gedachteloos dat hij er niet eens van schrok. Maandenlang had hij aan het geweldige bedrag kunnen wennen. Dàn hadden hij en Sjef er eens een paar duizend opgelegd, dàn hadden ze die er weer eens afgetrokken, al naar gelang de stemming voor de tap. Door de maanden heen was het toch wel wat hoger geworden.

‘Dat moesten we dan maar doen,’ vond Leo.

De Bruin wist niet wat hij hoorde. Beduusd als hij was, vergat hij op te stappen en Roos en Leo keken elkaar eens aan.

‘Dat is dan geregeld,’ zei Roos en stond op om De Bruin op hetzelfde idee te brengen. Dromend verhief De Bruin zich nu ook. Morgen zou hij beginnen!

‘Rosa,’ zei Leo, nadat De Bruin vertrokken was, ‘weet je wat we ook zouden kunnen doen? We zouden misschien het huis in tweeën kunnen delen, jij boven, ik beneden, of omgekeerd,’ voegde hij er haastig aan toe.

‘Ja,’ zei Rosa, ‘zullen we omgekeerd beginnen?’ En Leo wist waarachtig niet meteen wat ze daarmee bedoelde.

En zo kwam het dat Rosa zich eindelijk veilig bij hem voelde.