Van geluk gesproken

[p. 219]

41 Het prettige van de hemel

‘Papa,’ had Martje gevraagd, ‘zal ik nog wat voor je meenemen van beneden?’

Maar Thomas had niets nodig gehad. Hij had alles in huis. Barbara legde Ernest in bed. Thomas ging naar zijn tuin. In alles was Martje weer herkenbaar voor Thomas geworden. Ook dat Martje niets van Ernest wilde weten, maakte Thomas niet ongerust. Barbara zorgde voor Ernest en ongemerkt was hij gaan geloven dat Barbara eigenlijk meer met Ernest te maken had dan Martje. Thomas had rust. Hij kon weer lezen, hij kon weer werken. Zo was dat gegaan.

‘Tot straks,’ had Martje gezegd en Thomas had haar nagekeken zonder een spoor van angst. Zelfs was hij niet ongerust geworden toen hij - gebukt over zijn hortensia's - in z'n zak voelde naar het recept, een gewoontegebaar. Het zou wel in zijn andere jasje zitten.

Dat was het moment geweest waarop Martje de licht- en donkerblauwe pillen in haar hand liet glijden en doorslikte. Er viel er een op haar schoot. Ze kon hem met moeite redden. Martje zette de auto in de eerste versnelling. Het was maar een heel klein stukje rijden, dan was het klaar.

Onbereikbaar voor Barbara lag Thomas die avond op de bank. Soms sliep hij even in, dàn huilde hij weer, dàn vloekte Thomas, schreeuwde en snikte. Zonder enige gêne zat Ernest op Barbara's schoot stil en onbeweeglijk naar Thomas te kijken.

‘Dat had ik niet bedoeld,’ fluisterde Barbara in Ernests krullen, ‘zó had ik het niet bedoeld, mijn liefste.’

‘Rosa,’ zei Leo die avond aan tafel, ‘Martje is dood.’ En tegen

[p. 220]

middernacht zei Rosa: ‘Dat had ik niet bedoeld.’ En 's morgens toen het licht begon te worden in Buitenveldert zei Leo ook: ‘Nee Rosa, zo had ik het niet bedoeld.’

‘Mijn jongen, wat vind ik dàt erg voor je,’ had Truus tegen Martijn gezegd. En Martijn had haar uitgelegd hoe vreselijk het was om Thomas tot vader te hebben. En naast elkaar op de bank, hadden ze ieder in een punt van de theedoek gehuild. De theedoek die Truus eigenlijk alleen voor Martijns tranen had meegenomen.

‘Weet je wat zo erg is jongen,’ had Truus eindelijk gezegd, ‘je vader heeft het helemaal niet zo bedoeld.’

‘Ik snap het niet,’ had Sjef gezegd, ‘ik snap niet hoe jij bij zo'n man kan werken.’

‘Nee,’ zei De Bruin, ‘luister nou naar me... Hij heeft het niet gedaan. Dat vrouwtje zèlf heeft haar eigen van kant gemaakt.’

‘Niemand doet dat uit zijn eigen,’ zei Sjef.

‘Jawel,’ zei De Bruin, ‘zíj wel.’

‘Alles komt èrgens van,’ hield Sjef vol.

‘Misschien had ze het helemaal niet bedoeld Sjef,’ bedelde De Bruin.

‘Weet je nog, Wouter,’ vroeg mevrouw de Bruin de volgende zaterdag, ‘weet je nog van Martje?’

‘Ja,’ zei Wouter.

‘Martje is naar de hemel.’

Wouter glimlachte, het moest wel heel prettig zijn daar, vanzelf.