Van geluk gesproken

[p. 192]

35 Van geluk gesproken

‘Heren, komt u eens gezellig met meneer Kalk en mij in een kring zitten. Wat is het toch moeilijk om ze allemaal bij elkaar te krijgen, hè meneer Kalk,’ zei de afdelingspsychologe. ‘Nee meneer Evers, niet doen, komt u hier even zitten en neemt u meneer... ja precies daar is hij al. Fijn zo, blijft u even zitten meneer Kalk en let u even op dat meneer Evers en meneer van Dintel niet weer weglopen, dan ga ik even kijken wat meneer Brand uitspookt.’

Wouter had vriendelijk lachend geknikt. Hij vond haar lief, de afdelingspsychologe. Ze had zulk mooi haar en ze was altijd zo vriendelijk en vrolijk. Ook wat ze daarna te zeggen had vond hij helemaal niet zo erg als de anderen het blijkbaar vonden.

Ze zouden voortaan de dag samen met de damesafdeling van 7b doorbrengen.

Allemaal waren ze met moeilijke problemen gekomen. Meneer Evers zei dat de dames altijd geld van je stalen, altijd en overal was hij bestolen als er dames waren.

Wouter had het nooit gemerkt maar dat kon natuurlijk zijn omdat het Wouter nooit zoveel kon schelen, geld.

En meneer de Wit zei dat hij niet met de dames in één bed wilde.

En de psychologe zei dat dat ook helemaal niet de bedoeling was en ze legde alles nog eens helemaal uit.

En toen zei meneer Brand dat hij wèl met háár naar bed wilde en daar moest Wouter toch wel om lachen en de psychologe ook zodat ze eigenlijk gezellig samen even zaten te lachen, de psychologe en Wouter. En wat bleek toen ze allemaal koffie kregen: er was gebak bij en verder was het lekker warm op de afdeling. Wouter zat te genieten van de

[p. 193]

roomsoes die hij kreeg, hij leek hem net ietsje groter dan die van de anderen en net ietsje kleiner dan die van de psychologe en zo hoorde het ook.

Het zou wel spannend worden allemaal had ze gezegd, maar ja, dan kwam het maar goed uit dat het nog zulk mooi weer was dat de ramen af en toe open konden, zodat de spanning naar buiten kon vliegen. Nee, Wouter vond het allemaal niet zo'n ramp, nèt wat de psychologe zei. En bovendien: morgen was het zaterdag en zaterdag kwam die lieve mevrouw de Bruin. Ooit was zij zijn bovenbuurvrouw geweest maar dat was wel heel lang geleden en nu was ze zijn vriendin geworden die leuke dingetjes voor hem meebracht zoals soms een overhemd of een das, ook wel eens snoep en tabak. Ooit had ze eens een biefstuk meegebracht. Zijn vriendin wist precies dat ze geen dingen moest meenemen waar er erg veel van waren want dan moesten ze gedeeld worden. Nu vond Wouter dat zèlf helemaal niet erg maar mevrouw de Bruin vond dat niet zo leuk.

‘Nee hoor, Wouter,’ zei ze dan, ‘dat vind ik nou zonde.’ Dus was het wel fijn dat ze dat niet deed natuurlijk, dat spreekt vanzelf. Wouter wreef eens met z'n handen tussen z'n dijbenen, dat deed hij altijd als hij het naar z'n zin had, zoals nu. En Wouter was iemand, zoals we al wisten, die zich in heel veel dingen verheugde. En de dames: àch, hij was blij dat zij naar hèm toekwamen en niet omgekeerd zodat hij lekker op z'n stoel kon blijven zitten, want anders zou hij het kussen dat mevrouw de Bruin voor hem gemaakt had in de steek moeten laten en dat zou jammer zijn, want er was een poes op geborduurd.

Wel was het jammer dat de psychologe zei dat ze een das om moesten. Want daar was meneer Evers zo vreselijk tégen geweest dat hij achterstevoren op z'n stoel was gaan zitten met zijn rug naar die lieve psychologe toe, nèt zolang tot ze zei dat meneer Evers dan misschien wel een slipover of een

[p. 194]

trui aan kon doen als de dames kwamen, en daar gaf meneer Evers dan wel geen antwoord op, maar Wouter wist uit ervaring dat als meneer Evers ophield met ‘nee’ roepen dat hij dan ja bedoelde, zodat dat eigenlijk weer vanzelf geregeld was gelukkig.

De dames zouden zich allemaal ook netjes aankleden, zo leuk vonden ze het om de heren van 3a te ontmoeten, legde de psychologe uit en daarom zou het fijn zijn als ze hun schoenen aan zouden trekken voor het bezoek. Nou, dat kwam Wouter wel heel moeilijk uit, aan één kant tenminste, maar ook weer heel goed aan de andere kant. Wouter raakte er haast van in de war. Hij zelf had altijd graag schoenen aan dus dat was de kant die goed uitkwam. Maar zijn vriendin, mevrouw de Bruin, had pantoffels voor hem gekocht en daarom deed hij die natuurlijk altijd aan als ze kwam en dat was dan de kant die niet goed uitkwam. Maar gelukkig wist de psychologe goede raad. Zij zou hem helpen herinneren om aan mevrouw de Bruin te vertellen hoe fijn die pantoffels wel waren maar dat het in dit geval door de dames kwam dat Wouter z'n schoenen aan had deze middag. Als Wouter het vergeten zou hoe het allemaal uitgelegd moest worden, dan zou de psychologe hem daar bij helpen. Ze zou er tóch bij zijn, morgen. Als dat geen geluk was!