Tranen van niemand

[p. 19]

De versierde plicht

De zon bescheen de bomen en de bomen verdroegen de zon. Sommigen zeiden bladeren te willen hebben en zij werden groen, anderen zeiden geen bladeren te willen hebben en werden ook groen.

De zon bescheen de mensen, sommigen van hen zochten de schaduw van de bomen, anderen bouwden zich huizen en zeiden hun plicht te doen.

En toen de plicht eenmaal geboren was, zetten zij haar in het midden en versierden haar met de bladeren van wél en niet willende bomen.

De plicht werd groter en groter, er kwamen straten en bruggen, stoepen en sluizen. En langzamerhand werden de bomen kaal, want hoe groter de plicht hoe meer versiering zij nodig had.

De mensen, die de schaduw van de bomen gekozen hadden, moesten beschutting zoeken onder de plicht. De meesten deden het, maar nauwelijks zaten zij of ze verstonden de taal van de plicht en werden gehoorzaam aan haar.

En zo gebeurde het, dat de enkelen die nog over waren elkaar zochten en vonden onder de enige boom, die nog niet als versiering gebruikt was.

En omdat ze begrepen, dat het niet lang zou duren, voordat

[p. 20]

ook zij zou worden kaal geplukt, bouwden zij een muur om hun boom.

En die muur werd wit geverfd, en er werden rozen tegenaan geplant, opdat zij niet zo goed te zien zou zijn.

En hoewel zij bijna onzichtbaar was, maakte zij de mensen, die aan haar hadden gewerkt, verdrietig.

Zie je wel, zeiden de anderen, eens worden jullie verstandig, maar de mensen onder de boom vonden zichzelf niet verstandig. Dat is de manier om vooruit te komen, zeiden de anderen.

En toen ze weg waren, gaven de mensen, die schaduw zochten onder de boom hun muur een naam en zij noemden haar de schuld, en zij schreven ernaast: het is verboden in de schaduw van de schuld te gaan zitten.

En de zon bescheen de mensen, die haar verdroegen door in de schaduw van de boom te gaan zitten, en de zon verdroeg de mensen, die haar negeerden door in de schaduw van de versierde plicht te gaan.