Tobias

[p. 54]

4

‘Waar heb ik jou aan te danken? Kapot, alles gaat kapot om jou. Mijn gezondheid. Altijd hoofdpijn. Doe die gordijnen dicht en laat mij bitte rust hebben van jou. Nee, geen water, dat kan ik niet verdragen uit die handen. Wie moet er jouw arme vader verzorgen als ik er niet meer ben? Die was vroeger een vrolijk mens, altijd lachen, altijd grappen, Judith, voor wij van jou bezocht waren. Jouw tante Sarah, jouw oom Raph komen ons niet meer bezoeken. Waarom denk jij dat die niet meer hier komen willen, Judith? Waarom denk jij? Was? Die kunnen dat dumme agressieve zwijgen einfach nicht meer vertragen. Rachel, geef mij water bitte. Ruhig kind. Siehst du Judith, eben die Rachel werk jij auf die Nerven.’

En Judith staart naar buiten in hun stille straat.

‘Al twee jaar zwijg jij het behang hier van de muren.’

En als ze vragend naar haar moeder kijkt: ‘Waarom ben jij niet als een ander?’

‘Laat me dan gaan, ik vraag niet anders.’

‘Zinloos, studeren in deze tijd. Sta daar niet zo, doe liever wat. De anderen ja, daar träum jij van. Te zijn zoals die. Maar niemals Judith, word jij zo. Bitte hou op davon zu träumen.’

‘Ik denk.’

‘Jij träumt. Dat weet ik als geen ander. Het komt

[p. 55]

alles van het verrückte Dorf, daar is het aangevangen dat jij niet horen wilt. Jij lijkt wel stom geworden daar.’

‘Met haar is niets gebeurd,’ zegt Rachel. ‘Jij bent het zelf die droomt, mamá.’

‘Laat dat Rachel,’ zegt haar vader.

Maar Rachel kan niet ophouden: ‘Jij denkt die Judith te zijn zoals jij. Zo komt het dat jij zo naijverig bent geworden. Jij bent het die had willen ontsnappen. Ja, huil jij maar. Jij maakt ons allen ongelukkig. Jij droomde van een goj mamá. Het was een goj naar wie jij zo verlangde dat het je hart verbrand heeft. Die Judith droomt ervan dat zij studeren wil.’

‘Rachel ga,’ zegt haar vader.

‘Ik ga. Ook ik wil graag weg van jullie. Het is voor Judith dat ik wacht. Ik wil niet dat die omkomt van jou. Jij houdt het meeste van wie jou ongelukkig maakt en nie-niemals van wie je gelukkig werd. Jij bent verraderlijk. En jij wilt dat wij worden zoals jij. Judith vooral. En die is weigerachtig Gott sei Dank. Papá, laat zij niet nog meer offeren aan haar ongeluk. Laat die Judith gaan!’

‘Zwijg,’ zegt haar vader. ‘Jij weet niet waarvan jij praat. Zie hoe ratlos jij je moeder daarmee maakt.’

‘Die lijdt niet als die huilt. Steeds als die huilt dan lacht zij. Zo blij is zij als het weer iets te huilen geeft. Ook jij had veel belang daarbij papa. Dat jij niet hoeft te horen. Jij was het niet van wie zij hield. Het was een goj papá door wie zij altijd droomt bevrijd te worden.’

[p. 56]

‘Raus,’ roept haar vader. ‘Zelfs als het waar is wat jij zegt, dan heb jij nog het recht niet. Niemals.’

En Judith staat met open mond te kijken.

‘Ga uit mijn ogen,’ zegt haar moeder. ‘Het komt van jou dat onze Rachel zich zo misdragen moet.’

Een geheim, míjn geheim verzwegen omdat er veel te schamen valt? ‘O nee,’ fluistert Judith zichzelf toe terwijl ze die avond haar kleren op de stoel smijt. Zo eenvoudig ben ik niet te bestelen van een geheime herinnering die zo sterk maakt dat ik haast overal tegen kan. En ze trekt de jurk weer aan die ze zojuist heeft neergegooid en ziet niet dat de kous gekeerd zou moeten worden en beter uitgerold voor ze hem aan de jarretel vastknipt.

Op de overloop lijkt al een koffer voor haar klaar te staan. ‘Die gebruiken wij nooit meer hoffentlich.’ De ruzie van haar ouders beneden overstemt het rammelend geluid waarmee hij openvalt. ‘Gaan wij op reis?’ vraagt Judith. ‘Het ongeluk vooruit? Zonder mij was jij misschien wel weggegooid. Nu redden wij elkaar. Wij kunnen niet vertrouwen op een wonder? Toch? Wij geloven niet in sprookjes. Ja!’ En ze bergt het doosje met de ongeslepen diamanten voorzichtig in een hoekje. 'Zie hoe ik je vertrouw? Wat kan men anders? Altijd is er iemand nodig tegen wie men praat, want wie geluid maakt is niet bang. Heb je niets vergeten? Zodat wij kunnen gaan? Bedenk, wij kunnen nooit meer terug naar hier mijn koffertje! Ik red jou in de naam van ie-

[p. 57]

mand, ik zeg geen naam, want wie niet zwijgen kan over de naam zal branden van verlangen en eeuwig als haar moeder zijn.’

‘Judith, hoor ik jou?’ roept haar moeder.

‘Nee,’ hoort ze haar vader zeggen, ‘dat is jouw boze hart dat jij daar hoort.’ En dan, als ze naar boven kijkt ziet ze haar vader staan. ‘Gehe,’ fluistert hij en stapt dan terug, de kamer binnen.

‘Jij steelt mijn kind,’ zo meent ze haar moeder te verstaan.

Het is erg stil op straat. De koffer is te zwaar om mee te praten.