Bij ons schijnt de zon

[p. 185]

35 Dat komt door de massa

Woest reed Hugo met zijn al te grote Citroën door de binnenstad. Bij ruzie thuis viel het vooral op hoe weinig vrienden men eigenlijk had.

Rosa misschien, dacht Hugo maar verwierp die mogelijkheid weer; op één of andere manier leek het hem niet kies om Wiesjes vijanden te bezoeken. Hoewel, hij wist eigenlijk niet hoe Rosa over Wiesje dacht. Vice versa, daar was hij beter mee op de hoogte. Leo misschien, dat leek een beter idee, hoewel hij ook een beetje benauwd voor Leo was. Hugo was al op weg naar Buitenveldert.

Leo leek die avond op Hugo te hebben zitten wachten. Hij stond er verbaasd van hoe welkom hij was. Leo's drankvoorraad was ook opperbest, daar had hij, met zijn hand op zijn hart, niet aan gedacht.

‘Ga zitten,’ zei Leo, ‘de Heer zij geprezen dat je langskomt en ik niet helemaal alleen dronken hoef te worden vanavond.’

‘Zorgen?’ vroeg Hugo.

‘Hou op,’ zei Leo.

‘Jij ook al, tjonge jonge,’ vond Hugo.

‘Kinderen ziek?’ vroeg Leo en hoopte dat het niet waar was.

‘Nee, néé. Zeg jij hebt een voortreffelijke zoon,’ vond Hugo opeens. Hij ontleende de opmerking eigenlijk aan het glas cognac dat Leo hem inschonk.

‘Ja, vind je,’ zei Leo. Hugo had zijn onverdeelde belangstelling. Leo had er nog niet naar durven vragen en Wiesje had er uit zichzelf geen woord over losgelaten. Aldus had Leo al maanden in onzekerheid gezeten omtrent haar mening.

[p. 186]

‘Blij dat je het zegt,’ zei Leo nog maar eens ter aanmoediging.

‘Ja,’ vond Hugo en proefde eens goed van de Courvoisier. ‘Een verfijnd kereltje.’ Zo mocht Leo het horen. ‘Intelligent ventje,’ deed Hugo er nog maar eens bovenop. ‘En heel geschikte lui die ouders.’

‘Vind je niet dat hij op mij lijkt?’ vroeg Leo.

‘Sprekend,’ zei Hugo tegen zijn cognac, ‘als twee druppels water.’

Leo was tevreden wat Hugo betreft. ‘En Wiesje?’ vroeg hij gespannen.

‘Ach Wiesje,’ zei Hugo en zuchtte. ‘Wiesje,’ zei hij toen, ‘was jaloers. Wiesje had graag willen helpen en nou was er niets voor haar te doen, je weet hoe ze is.’

‘Helpen?’ vroeg Leo.

‘Nou ja,’ zei Hugo nog eens, ‘je weet hoe ze is.’

‘Wat bedoel je?’ vroeg Leo.

‘Ze had het zich ánders voorgesteld,’ zei Hugo vaag.

‘Hoe ánders.’

‘Nou ja iets minder, wat zal ik zeggen, iets minder luxueus.’

‘Wat dacht ze nou,’ zei Leo verontwaardigd, ‘dat ik mijn zoon..., die Wiesje van jou is soms ook niet helemaal lekker, als ik 't zeggen mag,’ zo nam Leo enige afstand tot zijn familie. ‘Zeg,’ veranderde hij van onderwerp, ‘hoeveel rente betaal jij eigenlijk?’

‘Waarvoor?’ Hugo zag het verband dat hem een uur geleden nog zo duidelijk was geweest opeens niet meer.

‘Hypotheek,’ vroeg Leo.

‘Oh,’ vond Hugo losjes, ‘dertien geloof ik.’

‘Ik weet het wel zeker,’ zei Leo.

‘Zouden we dat ooit nog terug zien?’ vroeg Hugo solidair.

‘Nooit,’ zei Leo. ‘Nee, dat kun je uit je hoofd zetten,’ en

[p. 187]

hij schonk nog eens in. ‘Vrouwen, je zou ze.’

‘Zo is het,’ zei Hugo en dacht aan Wiesje.

‘'t Is niet anders,’ vond Leo en keek eens naar de cognac die bleef stilstaan terwijl hij langzaam zijn glas ronddraaide. ‘Snap jij dat nou?’ zei Leo.

‘Wát?’ vroeg Hugo geïnteresseerd en hoopte op nieuws over Rosa.

‘Dat die cognac blijft stilstaan in je glas terwijl je ermee ronddraait.

‘Dat komt door de massa,’ zei Hugo.

Ze zwegen.

‘Hoe is 't nou met Rosa en jou,’ vroeg Hugo die het geduld niet op kon brengen om het proces zich geheel op eigen kracht te laten voltrekken.

‘Rosa,’ zei Leo, ‘ik kan niet mét en ik kan niet zonder.’

‘Tjonge,’ vond Hugo, ‘dat is moeilijk kerel.’

‘Jij,’ vroeg Leo, ‘kan jij mét?’

‘Nee,’ gaf Hugo na enig nadenken toe, het was een nieuw gezichtspunt. ‘Ik denk er ook weleens over.’

‘Scheiden?’ vroeg Leo geschrokken.

Ja knikte Hugo.

‘En,’ vroeg Leo, ‘wat doe je?’

‘Te duur,’ zei Hugo somber.

‘Hoezo te duur?’ Dit was voor Leo weer een heel nieuw facet. Dat is altijd het aardige als twee mensen die elkaar niet zo liggen tóch met elkaar omgaan.

‘'t Is duur,’ zei Hugo nog eens en keek Leo hoopvol aan, misschien wist hij iets van de prijs af te krijgen?

‘Wat nou duur,’ vond Leo ongeduldig, hij had het sacrament nooit met de prijs verbonden.

‘Twee huishoudens,’ zei Hugo, ‘ik zou niet eens kunnen hertrouwen.’

Daar keek Leo van op: ‘Heb jij iemand?’

‘Nee,’ zei Hugo, ‘hoe dat zo?’

[p. 188]

‘Wat praat je dan over hertrouwen?’

Dat was inderdaad wel gek vond Hugo, wat praatte hij eigenlijk over hertrouwen? Hij kon het zich niet voorstellen om niet getrouwd te zijn, daar kwam het wel op neer. Hugo schaamde zich een beetje voor Leo.

‘Maar tóch, het kan toch gebeuren,’ vond Hugo.

‘Daar ben je zelf bij,’ zei Leo en dacht eens aan zijn eigen carrière, ‘dat zeggen ze tenminste,’ zwakte hij wat af.

‘Ik ben eigenlijk te jong getrouwd,’ vond Hugo. ‘Ik mis eigenlijk een heel stuk uit m'n leven, ik ben nooit vrij geweest.’

‘Ik wel,’ zei Leo meelevend.

‘Ja jij,’ vond Hugo, ‘jij hebt dat beter gedaan dan ik.’

‘Ach beter,’ zei Leo bescheiden. Ze namen er nog een.

‘Dus Rosa is definitief vertrokken?’

‘Ze heeft een ander,’ zei Leo somber.

‘Je liegt het,’ zei Hugo. ‘Wie?’

‘Een of andere knutselaar in de psychologie, dat zegt ze tenminste.’

‘Ja dan zal 't wel zo zijn,’ vond Hugo.

‘Denk je?’ vroeg Leo.

‘Waarom niet,’ vond Hugo royaal.

‘Maar als je die kerel zou zien,’ zei Leo.

‘Kan ik hem niet eens zien?’ vroeg Hugo nieuwsgierig.

Leo keek hem achterdochtig aan.

‘Dan moet je naar haar rede toegaan,’ zei Leo, ‘dan zie je hem.’

‘Wanneer is dat?’ vroeg Hugo.

‘Weet ik veel,’ zei Leo, ‘in mei geloof ik. Maar dat jij niet gaat scheiden omdat... mán,’ zei Leo, ‘'t is je léven!’

‘Jawel,’ vond Hugo, ‘maar...’

‘Ik kan me dat nou níét indenken,’ constateerde Leo naar waarheid. ‘Dat je bij iemand blijft voor geld. Je lijkt wel een pooier.’

[p. 189]

‘Een wát?’ vroeg Hugo.

‘'t Gaat om de liefde,’ zei Leo verbijsterd. ‘Geld!’ voegde hij er verachtelijk aan toe. Hugo voelde zich kleiner worden.

‘Maar als je nou...,’ probeerde Hugo maar hij wist niet hoe het verder moest en daarom nam hij maar wat grotere slokken.

Leo beperkte de hulpverlening tot het bijvullen van de glazen.

‘Jij spot met de liefde,’ zei Leo ernstig, dat is de enige zonde die ik nooit begaan heb, dacht hij er achteraan: Loof de Heer.

‘Ik wat?’ vroeg Hugo.

‘Je neemt de liefde niet serieus,’ zei Leo plechtig.

‘Vijf kinderen,’ zei Hugo.

‘Al waren het er zeventien,’ vond Leo. ‘Dát zegt niets. Ik ken zelfs een nicht die heeft er drie!’

‘Dus jij vindt dat ik het doen moet?’ vroeg Hugo.

‘Hoor 'ns,’ zei Leo, ‘dat zijn dingen die je voor jezelf uit moet maken.’