Bij ons schijnt de zon

[p. 148]

29 Commercieel zaken doen

Arnold had zijn hart in zijn keel voelen kloppen toen hij hun eigen Toyota over het bergpad aan zag komen rijden.

Afgeleid door elk geluid dat zich in de lucht of op het land had voorgedaan, had hij mevrouw De Zeeuw die over vroeger vertelde nog wel eens geïrriteerd door plotseling op te springen om teleurgesteld weer te gaan zitten.

‘Godverdegodver,’ zei Mattheus terwijl hij uitstapte, ‘dat doe ik nooit meer.’

‘Hoeft ook nooit meer schatje,’ zei Arnold, die Mattheus in zijn armen sloot zonder zich een ogenblik om mevrouw De Zeeuw te bekommeren. Deze bestudeerde haar breipatroon maar eens extra.

‘Zo, ben je daar eindelijk, goeie reis gehad?’

‘Dag mevrouw De Zeeuw,’ zei Mattheus en gebaarde Arnold mee naar binnen te komen.

‘Is die trut er nou nóg?’ vroeg Mattheus iets te hard.

‘Ik vertel het je wel,’ beduidde Arnold. ‘Neem een bad, ik pak de auto uit.’

‘Eerst een pilsje,’ vond Mattheus, ‘godallemachtig als je nog 'ns wat weet.’

‘Zo,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘prachtige dingen gezien zeker onderweg, we hebben nog gekeken of we je zagen rijden.’ Ze knipoogde Arnold toe, maar deze scheen zich hun onderonsje niet te herinneren.

‘Heb je nog lifters meegenomen?’ vroeg Arnold.

‘Hoe kon dat nou oen, ik zat stampvol,’ mopperde Mattheus.

Maar Arnolds liefde en vergevensgezindheid had zich de afgelopen dagen per uur vermenigvuldigd als de graankorrels op het schaakbord.

[p. 149]

‘Waar zijn de parasols?’ vroeg Mattheus.

‘Daar dachten we nog mee te wachten, die verkleuren maar,’ vond mevrouw De Zeeuw.

‘En dat gat, is daar al wat aan gedaan?’ vroeg Mattheus.

‘Ze komen, ze komen,’ probeerde Arnold te sussen.

‘Ik had beter een loodgieter mee kunnen brengen dan al die troep van jou,’ vond Mattheus.

‘Als je een loodgieter zoekt dan zou ik er misschien wel een voor je weten,’ zei mevrouw De Zeeuw. ‘Mijn zoon heeft...’ Maar Mattheus het haar niet uitpraten.

‘Moet u niet 'ns even naar bed of zo?’

‘Nee, ik slaap nooit overdag kind,’ zei mevrouw De Zeeuw niet zonder trots en bekeek haar breiwerk eens voordat ze aan een nieuwe pen begon.

‘Geen schaduwplek gezien, geen streep, geen niks, de hele weg niet kuttekont, zat je lekker in je Boeing? De kroegen stinken allemaal naar pis, allemaal, niet één uitgezonderd.’

‘Ook in Frankrijk?’ vroeg Arnold belangstellend.

‘Overal zeg ik net,’ zei Mattheus.

‘Lekker gegeten?’

‘Aangebrand en opgewarmd,’ zei Mattheus.

‘De auto heeft het goed gedaan?’ hoopte Arnold.

‘Verbrande klep,’ zei Mattheus.

‘Maar je bent er gelukkig,’ constateerde Arnold.

‘Het had een haar gescheeld,’ zei Mattheus, ‘of ik was er helemaal niet meer geweest.’

‘Toch vind ik het hartstikke goed hoe je het versierd hebt,’ zei Arnold.

‘Zal ik je wát zeggen,’ zei Mattheus, ‘zonder Truus was ik van de Pyreneeën afgesodemieterd, het zweet stond in m'n handen.’

‘Echt waar?’ vroeg Arnold. ‘We moeten haar niet vergeten te betalen.’

[p. 150]

‘Kan zíj 't niet meenemen?’ vroeg Mattheus.

Mevrouw De Zeeuw keek op van haar breiwerk, het werd een aardig jasje.

‘Zal ik je wat vertellen kuttekont,’ zei Mattheus die avond terwijl ze eindelijk alleen op het terras zaten. ‘Je moet 't ánders aanpakken maatje. Op zo'n manier gaan we te laat open. Je moet de Costa Brava-expres toch wat kunnen laten zien, hè. Die zeggen toch niet oh leuk dat u dat allemaal van plan bent, nee toch?’

‘Dat ís wel zo,’ fluisterde Arnold terug, ‘maar ik kan het toch niet zomaar pakken.’

‘Sinds wanneer niet,’ zei Mattheus. ‘Ben jij opeens bleu geworden of zo, truttebol.’

Arnold zweeg: ‘Ik weet het niet.’

‘Wat krijgen we nou ouwe laaielichter van me,’ zei Mattheus vriendelijk, ‘het was toch afgesproken. Nou doe jij eens voor één keer gewoon commercieel zaken en dan ga je inene eigenaardig redeneren. Wat denk je nou, als ik jou bij voorbeeld een bedrag leen hè, stel je nou 'ns voor dat ik jou dertigduizend leen om een zaak te beginnen hè.’

‘Heb je niet,’ zei Arnold.

‘Ik zeg: stél je nou voor dat ik jou...’

‘Je vraagt wel wat van m'n fantasie,’ vond Arnold.

‘Goed,’ gaf Mattheus toe, ‘ánder voorbeeld. Die kolere bakker bij ons beneden. Die gaat een filiaal openen. Kun je me volgen?’

‘Ja,’ zei Arnold.

‘Hij heeft dat filiaal gekocht, alles oké, geld geleend en wat zegt opoe: toch maar niet want de kleur staat me niet aan, ik betaal niet uit. Dat kan toch niet kuttekont, waar zit je verstand.’

‘Er staat niets op papier,’ zei Arnold.

‘Dat had zijn reden is het niet, hè, had dat niet helemaal

[p. 151]

zijn eigen reden, jij met je papier. Je bent wel eigenaardig geworden van die kasboeken van je. Wat ga jij dus morgen eventjes doen?’ schoolmeesterde Mattheus: ‘'Twintig leuke parasolletjes kopen, makelaartje stukje geld brengen. Kan 't beeldschone loodgietertje eventjes dat gaatje dichtmaken anders kan dat makelaartje de rest van z'n pesetaatjes aan z'n lul hangen hè. Vochtplekje wegwerken, terrasje aansmeren. Zo is het toch, niet? Leuke stoeltjes, tafeltjes, tafelkleedjes, asbakjes en twee hangmatjes.’

‘Hangmat?’ vroeg Arnold.

‘Voor je voeten, anders krijg je horecavoeten. Na het werk moeten ze hoog liggen. Daar heb ik 't onderweg nog over gehad. Jij wil toch geen horecavoeten, plat met zúlke enkels?’

‘Nee,’ zei Arnold, ‘die wil ik niet. Met wie heb jij het daarover gehad?’

‘Laat maar,’ zei Mattheus.

‘Nee je zou het eerlijk zeggen en ik wil het weten.’

‘Niks bijzonders, wind je eigen nou niet op.’

‘Jawel ik wind me wel op, je zou 't zeggen.’

‘Goed,’ zei Mattheus, ‘goed.’

Arnold keek gespannen naar de sterrenhemel.

‘Mooi,’ droomde Mattheus, ‘móói, het einde, eerlijk waar.’

‘Waarom kom je dan met zo'n kolere humeur aanzetten,’ vroeg Arnold, ‘als ie zó mooi was,’ hij probeerde Mattheus te imiteren.

‘Was ik uit m'n humeur?’ vroeg Mattheus.

‘Ik dacht 't even te merken,’ zei Arnold.

‘Nou dan komt dat dáárdoor,’ zei Mattheus, ‘als je dat kontje alleen al gezien had. Maar ja dat heb je niet gezien,’ vervolgde hij, ‘jij moest met opoe. Hoe slijten we dat wijffie eigenlijk? Laat haar in ieder geval aan mij over, jij bakt er niets van, dat heb ik wel gezien.’

[p. 152]

‘Ik wil niet dat je 'r treitert,’ zei Arnold, ‘dat wil ik niet hebben.’

‘Ik zou niet weten wat het was,’ zei Mattheus. ‘Godverdomme!’

‘Wat is er?’ vroeg Arnold geschrokken.

‘Muggen,’ zei Mattheus. ‘We kunnen meteen bij de bus de klamboes wel uitreiken.’

‘Daar kun je een lamp voor kopen,’ wist Arnold.

‘Dat je de hele avond de lijken hoort sissen,’ vroeg Mattheus, ‘vind je dat lekker?’

‘Nee,’ zei Arnold, ‘dat vind ik niet lekker.’

‘Ik geloof nooit dat ze oude mensen bijten,’ stelde Mattheus zichzelf gerust.

‘Opoe en ik hadden geen last gisteravond,’ zei Arnold.

‘Dat zeg ik net,’ vond Mattheus.