Bij ons schijnt de zon

[p. 130]

26 Ik wil weten waar ik vlieg

Het was buitengewoon prettig om Arnold op reis mee te nemen, dat was zo klaar als een klontje vond mevrouw De Zeeuw. Niet het gezemel van ‘Mamma wilt u zus of wilt u zo?’ Nee, Arnold wist zulk soort dingen. Hij tilde ook niet zo dom haar arm uit het lid als ze het stapje van de roltrap maken moest. Een jongen uit duizenden, werkelijk waar, en mevrouw De Zeeuw lachte hem daar in de hal van Schiphol eens hartelijk voor toe.

‘Nu ga ik even de koffers wegbrengen. Als u hier op me wacht dan kom ik u straks halen.’

‘Waar breng je die koffers heen?’ vroeg mevrouw De Zeeuw.

‘Naar één van de loketten,’ zei Arnold.

‘Welk?’ vroeg mevrouw De Zeeuw. ‘Wat staat daar een zee van mensen, is er een incident?’

‘Nee hoor gaat u maar zitten. Al die mensen gaan met ons mee.’

‘Je meent het, het lijkt de Zeven Provinciën wel zeg.’ Mevrouw De Zeeuw bukte eens en stak haar hoofd om de hoek van hun kofferwagentje om de menigte te monsteren. ‘Zég Arnold,’ zei ze toen en nam gedachteloos haar handtas in ontvangst die Arnold al een tijdje aan haar over wilde dragen, ‘kind je bent de jongste als ik het goed zie en dan kom ík.’

‘Omdat we buiten het seizoen zitten,’ zei Arnold, hij wilde met zijn wagentje richting loket.

‘Blijf toch even gezellig hier, wat zal je nu toch mal in de rij gaan staan, 't lijkt wel een gaarkeuken.’

‘Ik wil een plaatsje bij het raam voor u.’

‘Dat is wat anders,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘ga maar

[p. 131]

gauw, we spreken elkaar nog wel.’ En ze gaf zijn heup een zetje om wat vaart in hem te krijgen.

‘Is deze stoel vrij?’ vroeg een vrouw die een baby op haar buik had hangen en bovendien een kleuter in een wandelwagentje meevoerde. Mevrouw De Zeeuw keek eens naast zich: ‘Dat zou ik wél denken.’

‘Zoudt u dan uw stok even weg willen halen?’

‘Natuurlijk wel als u daar zo'n last van hebt,’ zei mevrouw De Zeeuw en blokkeerde nu het rechterstoeltje.

‘Ik wilde graag deze buitenste stoel omdat het wagentje anders zo in de weg staat,’ excuseerde het meisje zich.

‘Is dat nu prettig?’ vroeg mevrouw De Zeeuw en ze keek misprijzend naar het babyschommeltje.

‘Ja hoor, dat is heel handig,’ zei de jonge moeder.

‘Nee, voor de baby,’ verduidelijkte mevrouw De Zeeuw, ‘zo'n kind kreukelt toch.’

‘Dat valt best mee, hè schat,’ zei de moeder tegen de kleuter. Mevrouw De Zeeuw besloot haar aandacht maar eens op de inscheping te richten. Na enig turen vond ze Arnold, énige jongen!

Gisteren waren Wiesje en Leo afscheid komen nemen. ‘Schrijf u ons gauw hoe u het maakt in Zwitserland?’

‘Ik denk niet dat ik daar tijd voor heb kind, ik bel je wel,’ zo had ze zich gered, het was een heel gezeur al met al. Het zakje met de stapel duizendjes had een beetje rare bobbel op haar buik gegeven, daarom had mevrouw De Zeeuw het touwtje maar om haar hals gedaan. ‘Mijn boezem is tóch een beetje rommelig geworden,’ had ze Arnold toevertrouwd. Ze schikte haar jurk zodat het bovenlijf wat meer overbloesde. ‘Geen haan die er naar kraait,’ zei ze tevreden tegen zichzelf en legde haar hand even op haar kapitaal.

Daar was Arnold op de terugtocht. ‘Kom we gaan gezellig naar de winkels,’ en hij gaf haar een prettige arm om vast te houden. Bij de controle moest Arnold notabene zijn

[p. 132]

handbagage uitpakken: ‘Wat een onzin,’ zo begeleidde mevrouw De Zeeuw het omwoelen van Arnolds eigendommen. ‘Wat zou dáár nou in kunnen zitten,’ Maar haar commentaar werd genegeerd. ‘Ziet u wel, onzin,’ zei mevrouw De Zeeuw op het doorloopknikje van de man.

‘Nu zet ik u gezellig even hier,’ zei Arnold, ‘want ik moet eerst een paar boodschappen doen.’

‘Wat ga je kopen kind?’ vroeg mevrouw De Zeeuw nieuwsgierig. Maar Arnold was al verdwenen.

‘Vlucht kl 724 naar Malaga is vertraagd,’ hoorde mevrouw De Zeeuw en bestelde nog een kopje koffie.

Bepakt en bezakt kwam Arnold terug.

‘Zo, zo,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘jij hebt aardig ingeslagen en ik dacht dat je niet dronk.’

‘Voor onze relaties,’ zei Arnold. ‘We hebben toch goodwill nodig niet?’

‘Wat zei dat stemmetje nou toch, heb jij dat verstaan? Zo dadelijk zitten we hier tot sint-juttemis aan de koffie.’

‘Welnee,’ vond Arnold maar vreesde het ergste gezien de ervaring opgedaan bij zijn eerdere zakenreizen per charter Malaga. ‘We gaan eerst eens lunchen.’

‘Enig,’ genoot mevrouw De Zeeuw en de vier uren wachttijd vlogen voorbij.

‘Het ruikt hier erg onfris,’ zo maakte mevrouw De Zeeuw als laatste haar entree tegen de stewardess in de Boeing 747. Maar toen ze eenmaal zaten, Arnold voor frisse lucht had gezorgd en zij haar handige atlasje op schoot had genomen: ‘Ik wil weten waar ik vlieg,’ toen zag het er allemaal heel anders uit: ‘Enig! Zouden we je vriend nog zien onderweg?’

‘Ik denk het niet,’ zei Arnold, ‘dat zou wel héél toevallig zijn,’ en hij veegde met zijn hagelwitte zakdoek het zweet van zijn gezicht bij de gedachte aan de scènes die Mattheus gemaakt had vóór, ná en tijdens het inladen van hun Toyota.

[p. 133]

‘Het was maar een grapje,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘zo dom ben ik niet, malle jongen'’

Laat in de avond reed de taxi door de bergen. Mevrouw De Zeeuw was ingedommeld en schrok wakker toen ze stopten.

‘Waar ben ik?’ vroeg ze.

‘We zijn er,’ zei Arnold.

Eigenlijk pas de volgende morgen, toen Arnold met een gekookt eitje, een glas jus d'orange, een kopje thee en een broodje haar kamer binnenkwam, besefte mevrouw De Zeeuw waar ze terechtgekomen was.

‘Kind wat enig,’ zei ze toen Arnold het gordijn openschoof waardoor mevrouw De Zeeuw een adembenemend vergezicht kreeg voorgetoverd. ‘Waar zijn mijn duitjes?’ vroeg ze daarop ongerust.

‘In de brandkast,’ zei Arnold. ‘Even het bedjasje omslaan.’

‘Ik geneer me dood, ik zal er wel vreselijk uitzien.’

‘Helemaal niet,’ zei Arnold. ‘U hebt nog al uw eigen tanden en daar gaat het om.’

‘Ja stel je voor zeg, als ik die niet meer had dan was het gebeurd met de koopman,’ vond mevrouw De Zeeuw. ‘Je moet me niet zo verwennen. Waar haal je dat heerlijke verse broodje vandaan?’

‘Uit de diepvries. Komt u straks naar het terras?’ zei Arnold.

‘Wat enig, wat enig,’ zo kwam mevrouw De Zeeuw enkele uren later naar buiten terwijl ze het imitatie Byzantijns paleis monsterde.

‘Hier is de eetzaal,’ Arnold het haar voorgaan.

‘Daar lekt het,’ zei mevrouw De Zeeuw. ‘Daar moet je wél wat aan laten doen.’

[p. 134]

‘Dat is verholpen,’ zei Arnold.

‘Maar 't geeft toch een akelige plek,’ vond mevrouw De Zeeuw.

‘Daar komt een plant,’ vond Arnold.

‘Hoeveel dacht je er hier nu in op te bergen?’ vroeg mevrouw De Zeeuw.

‘Een bus,’ zei Arnold.

‘Is dat niet krap?’ vroeg mevrouw De Zeeuw.

‘Zo'n bus zit niet altijd vol.’

‘En wat hebben we hier,’ monsterde mevrouw De Zeeuw.

‘De keuken,’ zei Arnold.

‘Dat blinkt allemaal geweldig,’ zei mevrouw De Zeeuw. ‘Wat zijn dat voor dingen.’

‘Butagasflessen,’ zei Arnold.

‘Zou je niet liever elektrisch koken?’ Ze dacht aan haar eigen handige komfoortje.

‘Nee hoor,’ vond Arnold en hoopte dat ze niet zou zien dat...

‘Wat is dat voor mal gat?’ vroeg mevrouw De Zeeuw.

‘Even opengebroken,’ zei Arnold, ‘dat komt helemaal in orde.’ Arnold bad dat het waar was.

‘En wat hebben we hier voor een piepkamertje?’ vroeg mevrouw De Zeeuw.

‘Dat is onze huiskamer,’ zei Arnold.

‘En nu wil ik jullie slaapkamertjes even zien,’ kraaide mevrouw De Zeeuw.

‘We gaan eerst eens koffie drinken op het terras,’ probeerde Arnold haar af te leiden.

‘Nee, ik wil alles even rustig bekijken.’

‘De kamers zijn op,’ zei Arnold, hij begon waarachtig naar Mattheus te verlangen.

‘Oh,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘dan kunnen we naar buiten. Je mag wel wat tegen die zon doen,’ vond mevrouw De Zeeuw, ‘die mensen branden hier weg anders.’

[p. 135]

‘Er komen parasols,’ zei Arnold.

‘Toch had ik het me anders voorgesteld, die bergen zijn een beetje kalig als ik het zeggen mag.’

‘Maar het huis is toch zoals op de foto's,’ bedelde Arnold.

‘Ja in het klein klopt het precies,’ vond mevrouw De Zeeuw. ‘Waar wilde je nu die vijver, dáár? Nergens voor nodig,’ vond mevrouw De Zeeuw. ‘Kind, wat is het hier gezellig!’

‘Vindt u 't goed dat ik vanmiddag ga afrekenen?’ vroeg Arnold.

‘Wat zeg je?’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘heerlijk, koffie!’

‘Ik wilde vanmiddag de makelaar het laatste gedeelte betalen.’

‘Ga gerust, ik red me wel hoor, ik heb 'n boekje bij me, en m'n breiwerk niet te vergeten.’

‘Ja maar ik heb geld nodig,’ zei Arnold.

‘Oh,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘kan dat niet wachten, wie weet moet die keukenvloer er wel uit.’

Daar zat wat in, vond Arnold.

‘Parasols en tuinmeubelen kopen dan,’ bedelde Arnold.

‘Zie jij een bus?’

‘Nee,’ zei Arnold.

‘Nou dan,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘maar als je een hapje eten wilt halen, ga gerust je gang!’