Bij ons schijnt de zon

[p. 127]

25 Een plezierige werkkring

‘En nou wil die kuttekont dat ik helemaal alléén over de Pyreneeën rij,’ zei Mattheus in opperste verontwaardiging. ‘Ik vroeg nog of ie me dood wilde hebben. Ik word al nerveus op de Utrechtse brug omdat ik namelijk altijd eigenaardige dingen onder de motorkap hoor. En allemaal omdat die schoonmoeder van jou,’ - Mattheus was haar sinds kort gaan tutoyeren - ‘niet eventjes wil overstappen in Zürich, nou als dat geen gekutkever is dan weet ik het niet.’ Mattheus keek Rosa aan. Hij hield haar vanwege de familiebanden persoonlijk aansprakelijk voor zijn ongemak.

Maar Rosa was wat afgeleid: ‘Gaat mevrouw De Zeeuw naar Spanje?’

‘Ja wat anders,’ zei Mattheus verongelijkt, hij had vandaag werkelijk wel wat meer begrip voor zijn omstandigheden verwacht.

‘Niet naar Zwitserland?’ informeerde Rosa nog eens.

‘Nee natuurlijk niet, ánders zou Arnold toch niet...’ Hier stokte Mattheus' adem: ‘Je hebt gezegd dat ik je kon vertrouwen, let daar wel op,’ zei Mattheus.

‘Jazeker,’ zei Rosa dromerig, ‘dat kun je ook, maar je moet niet zo tegen me blaffen, ik heb ook recht op welzijn in m'n werk.’ En Rosa deed haar uiterste best om niet te lachen en kreeg daardoor het uiterlijk van een al te levenslustige madonna die zich op de lippen bijten moet om haar maagdelijkheid te bewaren.

‘Leef nou méé,’ zei Mattheus, ‘het is verdomme niet niks.’

Als deze therapie niet geslaagd is dan weet ik het niet, zo probeerde Rosa zichzelf wat af te leiden. De agressie is in elk geval mooi naar buiten gekomen.

‘Denk je nou eens in,’ zei Mattheus, ‘ik, helemaal alleen

[p. 128]

in dat wagentje, dágen achter elkaar voor die paar rotcenten.’

‘Hoezo?’ vroeg Rosa.

‘Gewoon,’ zei Mattheus.

‘Hoe gewóón?’ vroeg Rosa.

‘Ze moest zo nodig meedoen, dat ouwe wijffie,’ zei Mattheus. ‘Sorry dat ik het zeg maar meer is het niet, die schoonmoeder van jou. Geldschieters zát voor die zaak van ons, maar die vuile nicht die moet het per se van dat ouwe wijffie hebben, nàh.’ Mattheus gooide zijn armen in wanhoop in de lucht.

‘Vuile nicht?’ vroeg Rosa.

‘Ach wát,’ zei Mattheus, ‘ik kan daar zó giftig over worden, laat maar zitten.’ En Rosa liet het maar zitten want zij bedacht zich opeens dat het aantal overgebleven therapieuren tot één beperkt was.

‘Heeft Arnold zélf nog last?’

‘Waarvan?’ vroeg Mattheus, ‘die heeft nooit last, die loopt over je heen.’

‘Angst?’ vroeg Rosa.

‘Híj,’ zei Mattheus, ‘angst? De broodlucht ja, maar angst néé. Die pakt z'n stomme kasboekje en wég is ie van deze vreselijk wereld.’ Mattheus zuchtte pathetisch.

‘Neem een lifter mee,’ zei Roos om van de opwinding te kunnen bekomen terwijl Mattheus zou gaan uitleggen waarom dat een absurd idee van haar was.

‘Lifters zijn tuig,’ zei Mattheus, ‘je wordt bestolen waar je bijzit, vooral omdat je je handen niet vrij hebt als je rijdt.’

Wat een vak heb ik, dacht Rosa, het is geen vak het is ook geen olievlek zoals haar collega van oordeel was, het is... en ze dacht aan Leo's hypotheekverhoging op het zo ongelukkige dertien procentsmoment: Rosa moest het zó zien, had Leo uitgelegd, dat de Nederlandse munteenheid een door de gasbel opgeblazen luchtballon was, gereed tot leeglopen.

[p. 129]

Dit in tegenstelling tot de Zwitserse frank, waar Leo hoge verwachtingen van had, zodat de dertien procent er royaal uit zou komen. Bovendien was dit niet het goede tijdstip om tot veiling van goederen over te gaan. En waar zou de opslag van waardevolle artikelen veiliger en goedkoper zijn dan in Wiesjes huis? En tot slot was het ten enen male zó, dat Wiesje zijn zuster was voor wie hij zich verantwoordelijk voelde. Simple comme bonjour niet waar? Of leek het Rosa verstandiger om honderdduizend gulden, door zijn moeder uit de mond gespaard bij ‘Laat te Velde’ te deponeren? Terwijl alle overige bewoners daar gratis vertoefden? Of misgunde Rosa zijn moeder het uitje? Of zat moeders heldere verstand Rosa soms dwars? Was het dát misschien? Op dat moment had Rosa het vertrek verlaten wat haar nu, achteraf, wel speet, het verdere betoog van Leo had wellicht nog wat komische aspecten toe kunnen voegen in het kader van de nieuwe informatie, waarvan de ethiek ten enen male eiste dat erover gezwegen zou worden. En Rosa barstte in lachen uit.

‘Je schijnt je nogal te amuseren in je eentje,’ zei Van der Loo terwijl hij haar kamer binnenkwam en de deur achter zich sloot. En onder het motto ‘inter collegeale supervisie’ onthulde Rosa hem haar nieuws. En Van der Loo moest waarachtig zijn bril afzetten om de tranen van het lachen om z'n juridische collega weg te kunnen vegen. En dat had Rosa hem nog nooit zien doen.