Bij ons schijnt de zon

[p. 124]

24 Doe je duiten in een zakje (handige tip)

‘Even stil zijn,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘ik zit te tellen.’ En Arnold sloop naar de stoel die tegenover haar stond. Sinds hij niet meer bij ‘Laat te Velde’ werkte was het een heel gedoe om bij mevrouw De Zeeuw aan te wippen zonder dat hij al te veel oudcollega's gedag behoefde te zeggen. Niet geheel ten onrechte meende hij achterdocht in hun ogen te lezen.

‘Zó,’ mevrouw De Zeeuw legde haar breiwerk opzij, ‘gezellig dat je langskomt. Ik heb m'n zaakjes in orde gemaakt. Het viel niet mee dat kan ik je wél vertellen.’

‘Wat breit u daar?’ vroeg Arnold.

‘Oh dat is voor mijn kleindochter,’ zei mevrouw De Zeeuw nonchalant. ‘Nu is er nog een probleem waar ik niet uitkom, daar moet jij me eens even mee helpen. Wil je thee?’

Arnold was al op weg naar het keukenblokje.

‘Het zit zo,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘dat die zeurpieten van kinderen van mij per se willen weten waar dat bedragje blijft. Het lijkt verdorie wel of ik onder curatele sta. Wat moet ik daar nu mee?’

‘Dat gaat ze toch niets aan,’ zei Arnold.

‘Nee dat vind ik ook maar leg ze dat maar eens uit,’ vond mevrouw De Zeeuw.

Ze zwegen even en toen hoorden ze het bekende bariton geluid.

‘Vind je dat nu ook zo'n enig geluid van die ketel?’ vroeg mevrouw De Zeeuw. Maar dat hoorde Arnold niet omdat hij ernaast stond.

‘Weet je wat meneer Wiegersma zei,’ vervolgde ze, ‘hij zei dat het misschien het handigste was als ik het naar Zwitserland bracht. Maar ja, ik kon hem natuurlijk niet

[p. 125]

alles vertellen,’ zuchtte mevrouw De Zeeuw. ‘Hij dacht nog steeds dat het alleen om “Laat te Velde” ging, dat is namelijk zíjn probleem. Maar het onze is veel gecompliceerder. Vind je niet?’ vroeg mevrouw De Zeeuw.

Arnold dacht na terwijl hij de thee inschonk.

‘Heerlijk,’ vond mevrouw De Zeeuw, ‘dat ik er niet op hoef te letten of er niet te veel melk ingedaan wordt.’

‘Waarom zegt u niet dat u naar Zwitserland gaat en dan komt u naar óns toe!’

‘Ja,’ vond mevrouw De Zeeuw, ‘leuke boel, dan zet mijn zoon me in een toestel van Swissair naar Zürich en ik maar hopen dat dat geval naar Malaga vliegt, kóm zeg.’

‘Overstappen,’ peinsde Arnold.

‘Overstappen doe ik niet, wie overstapt moet wachten en wie wachten moet, moet staan daar heb ik géén zin in. Nee, zo mal krijg je me niet hoor,’ lachte mevrouw De Zeeuw.

‘Als u nu eens samen met Mattheus...?’

‘Kun jíj niet?’ vroeg mevrouw De Zeeuw.

‘Mattheus heeft nog maar pas z'n rijbewijs gehaald,’ aarzelde Arnold.

‘Goeie oefening,’ vond mevrouw De Zeeuw, ‘je moet die jongen niet zo betuttelen, dat is echt niet goed hoor Arnold.’

‘Nee,’ zei Arnold, ‘misschien hebt u gelijk,’ en dacht aan Rosa. De hemel diende geprezen dat dat gekutkever ook afgelopen was. Ieder bezoek was een kans op rampen. Mattheus was die Truus gaan vertrouwen en Arnold hield zijn hart vast voor Mattheus' nieuwe en initiatiefrijke levensvisie.

‘Weet je wat ik ook zo'n handige tip vond,’ onderbrak mevrouw De Zeeuw zijn gedachtengang. ‘Om je duitjes in een washandje op je buik te hangen, hoewel, ik mag wel een sloop nemen,’ piekerde mevrouw De Zeeuw. ‘Ik begrijp overigens niet waarom de mensen elkaar nog moeten plagen door lelijke dingen over elkaar te vertellen.’ Arnold

[p. 126]

keek geschrokken op.

‘Over mij?’ vroeg hij.

‘Welnee kind, niet over jou, je moet de dingen niet zo op je zelf betrekken, in 't algeméén bedoel ik natuurlijk. Je hoeft tegenwoordig alleen de belastinginspecteur maar te bellen en een naam te noemen om iemand een vervelende dag te bezorgen,’ Waar heb ik dat gelezen dacht ze en vervolgde: ‘Neem míj nou, wie had ooit gedacht dat ik gedwongen zou zijn om te smokkelen, want dat is het toch, laten we wél wezen.’ Laten we elkaar geen mietje noemen had mevrouw De Zeeuw willen zeggen maar om een of andere reden slikte ze het in.

‘Ik ga dus op reis,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘zo zo, dan hebben jullie me toch zo gek gekregen met je gezeur. Dankjewel jongen,’ zo nam ze het chocolaatje aan, ‘ik zal jullie wel vreselijk missen als ik weer terug ben hier in m'n upje.’

‘Uppie,’ verbeterde Arnold.

‘Upje zeg ik,’ zei mevrouw De Zeeuw en knipoogde hem vriendelijk toe van boven haar theekopje. Daarna moest Arnold maar eens opstappen, want hij zou wel heel wat te regelen hebben vond ze en zelf had ze ook nog het een en ander te doen. Arnold gaf mevrouw De Zeeuw een zoen ten afscheid en dat vond ze een beetje malligheid, maar tóch.