Bij ons schijnt de zon

[p. 43]

8 Ik voel iets raars

‘Dat kunnen we niet betalen, dat is veel te duur voor ons,’ zei Mattheus klaaglijk.

‘Dat is helemaal niet te duur,’ vond Arnold. ‘We hoeven niet altijd te sparen. Straks hebben we alles netjes voor elkaar en dan ben jij ziek, daar schieten we niets mee op kuttekont, doe je T-shirt in je broek, je ziet er níét uit.’

‘Ik zie er wél uit,’ zanikte Mattheus en trok demonstratief nog een stukje van zijn mooie gele hemdje onder zijn riem vandaan. ‘'t Moet een beetje nonchalant.’

‘Dat is niet nonchalant, 't is truttig,’ vond Arnold. Ze zwegen. ‘Jij gaat naar die mevrouw toe.’

‘Mevrouw,’ zei Mattheus, ‘daar heb je niets van gezegd.’ En Arnold piekerde hoe hij het Mattheus verklaren moest dat hem nóg een verrassing te wachten zou staan. Hij koos er toch maar voor om eerst zélf te bellen over de geslachtsverwisseling van de aangemelde patiënt.

‘Ik wil niet naar een vrouw.’

‘Ik heb niets anders voor je, dus je moet,’ zei Arnold. ‘Misschien is het wel een aardig oud wijffie, weet jij veel.’

‘Wat moet ik dan zeggen?’ vroeg Mattheus.

‘Gewoon,’ zei Arnold, ‘je moet zeggen wat je hebt, je hebt van alles tenslotte en dan zegt ze wat je doen moet of ze vraagt nog wat of zo, gewóón.’

‘Moet ik dan zeggen dat ik met jou...?’

‘Nou dat hoeft nou ook weer niet, waarom zou je, wat heeft dát er nou mee te maken,’ vond Arnold.

‘Dus dat zeg ik niet,’ peinsde Mattheus.

‘Nee, nergens voor nodig,’ meende Arnold en dacht aan de oude mevrouw De Zeeuw.

‘En ik zeg óók niets over...?’

[p. 44]

‘Nee,’ zei Arnold geschrokken, ‘ben je gek; zeg daar kijk je wel mee uit hè.’ Arnold veegde met zijn zakdoek het zweet van zijn gezicht.

‘Maar het zou er toch mee te maken kunnen hebben?’

‘Dat heeft er helemaal niets maar dan ook niets mee te maken.’ Arnold stotterde van opwinding.

‘Dat zeg ik dan ook al niet,’ mijmerde Mattheus. ‘Ik heb die kut haast niets te vertellen.’

‘En toch ga je,’ zei Arnold.

‘En toch ga ik,’ herhaalde Mattheus en daarmee was de conversatie ten einde en tevreden gingen ze samen naar de keuken en kibbelden over de groentesoep. Later op de avond ging het weer minder leuk, maar ja.

‘Kind,’ zei mevrouw De Zeeuw tegen haar dochter, ‘fijn dat ik je eindelijk aan de lijn heb gekregen.’

‘Ja moeder,’ zei Wiesje.

‘Heb je even tijd voor je oude moeder?’

‘Ja moeder,’ zei Wiesje en zag haar jongste zoon met zijn leuke kleine speelgoedauto op zijn rode plastic bordje een toertje maken tussen het appelmoesprakje en het klein gesneden vlees door.

‘Vroem, vroem,’ zei Kootje en blies het in zijn wang opgespaarde hapje over het blad van de kinderstoel. Zijn vader en de overige vier krullekopjes zaten echter naar Wiesje te kijken om beter mee te kunnen luisteren, zodat Wiesje ze dringend op de kinderstoel wijzen moest.

‘Ben je daar nog kind,’ vroeg mevrouw De Zeeuw.

‘Ja moeder,’ zei Wiesje.

‘Zeg,’ zei moeder, ‘ik heb iets leuks voor je.’

‘Oh ja?’ zei Wiesje.

‘Ben je moe kind?’

‘Nee,’ zei Wiesje.

‘Dat kan ook niet anders na zo'n warme dag. Zeg ik heb

[p. 45]

een kaart voor je voor de modeshow, hier in huis.’

‘Oh,’ zei Wiesje.

‘Vind je 't niet leuk?’ vroeg moeder teleurgesteld.

‘Ja hoor,’ zei Wiesje.

‘Moe zeker hè?’ raadde moeder.

‘Wanneer is dat,’ vroeg Wiesje.

‘Op woensdagmiddag.’

‘Dan kán ik toch niet, moeder,’ zei Wiesje wanhopig.

‘Waar een wil is, is een weg,’ vond moeder. ‘Leo komt je dat poortje brengen. Het hangt bij hem toch maar in de gang, het past daar niet zo.’

‘Leuk,’ zei Wiesje enigszins getroost. ‘Wanneer?’

‘Ja, dat moeten jullie onder elkaar maar even zien te regelen.’ Moeder zuchtte ervan en Wiesje begreep dat ze nu toch iets te ver was gegaan.

‘Goed, woensdag dus,’ wilde Wiesje besluiten.

‘Ja,’ zei moeder, ‘en voor je ophangt, hè breng even wat geld voor me mee.’

‘Hoeveel?’ vroeg Wiesje.

‘Ach doe maar wat,’ zei moeder nonchalant.

‘Wat wilde u kopen?’

‘Ja dat weet ik nog niet natuurlijk, dommerd, dan zou ik er toch niet heen hoeven, wél? Het zal er wel weer vreselijk warm zijn. Enfin, we zien wel,’ vond moeder. Kootje zette het net op een krijsen terwijl Hugo maar niet begreep dat Kootje zijn speen zocht die aan een touwtje achter de kinderstoel bungelde.

‘Goed,’ zei Wiesje, ‘tot woensdag.’

‘Gezellig,’ zei moeder, ‘dag kind.’

‘Dóén,’ vond Leo, ‘gewoon doen Roos, niet zeuren.’

‘Ja maar dan zie ik alleen maar vrouwen,’ zei Roos.

‘Nou wat is daar tegen?’ vroeg Leo, hij kon er niets onaantrekkelijks in ontdekken om Van Doornen van zijn vak-

[p. 46]

groep ingewisseld te zien tegen wat fleurigers.

‘En alle mannen gaan eigenaardig tegen je doen.’

‘Ze kénnen je toch,’ zei Leo, ‘ze weten toch dat je niet lesbisch bent.’

Daar had Roos nog niet aan gedacht. ‘Dat ook nog,’ zei ze angstig. En opeens: ‘Zeg die jongen is geweest.’

‘Welke?’ vroeg Leo.

‘Die van je moeder. Hij is inderdaad een jaar of twintig.’

‘Hoe bestaat het,’ zei Leo, ‘dan zal 't wel een kleinzoon zijn van de een of ander. Wat had ie?’

‘Alles,’ zei Roos.

‘Heb ik ook,’ zei Leo.

‘'t Is niet waar!’ Roos vond het tóch griezelig.

‘Ik voel wél iets raars,’ zei Leo.

‘Waar?’ vroeg Roos.

‘Dat is 't nou juist, ik weet het niet, ik ben zo moe.’

‘We gaan te laat naar bed,’ vond Roos. ‘Ga eens naar de dokter,’ adviseerde ze.

‘Ben ik geweest,’ zei Leo.

Roos keek verwonderd op: ‘Echt waar? Waarom zei je dat dan niet?’

‘Ik moet vroeger naar bed van hem,’ zei Leo. ‘Hij zei dat als hij zo laat naar bed ging als wij dat hij dan ook moe zou zijn.’

Roos lachte opgelucht, Leo keek wat bedremmeld.

‘Toch een vervelend idee,’ vond Roos, ‘dat die kerel alles zien kan,’ en ze liep naar het raam, ‘daar woont ie ongeveer?’

‘Meer naar links,’ zei Leo.

‘Ja, dan kan hij inderdaad alles zien,’ constateerde Roos en toen drentelden ze terug. Leo naar Leo's bank. Rosa naar Leo's stoel. ‘We kunnen rolluiken nemen,’ vond Roos.

‘Dan wordt mijn geluidsinstallatie nooit gestolen,’ zuchtte Leo.

[p. 47]

‘Nee,’ vond Roos, ‘je hebt gelijk.’

‘Weet je waarom dat hoogleraarschap van jou ook zo goed van pas zou komen?’ Roos keek op. ‘Ik moet het een en ander aan moeder bijbetalen, aan dat tehuis bedoel ik eigenlijk.’

‘Hoeveel één en ander?’ vroeg Roos.

‘Iedere maand wát,’ zei Leo vaag.

‘Hoeveel wat?’ vroeg Roos.

‘Ik denk zo iets van zestien-, achttienhonderd gulden misschien,’ zei Leo aarzelend, ‘en nog een beetje voor kleren of zo iets.’

‘Ze kan toch in de bijstand.’

‘Bijstand?’ vroeg Leo geschrokken, ‘mijn moeder in de bijstand?’

‘Waarom niet,’ vroeg Rosa, ‘'t komt in de beste families voor.’

‘Zolang ik er nog ben gaat míjn moeder niet in de bijstand, desnoods komt ze hier in huis,’ zei Leo plechtig.

‘Je moet toch eens zien te kiezen,’ zei Roos, ‘tussen haar en mij.’