Bij ons schijnt de zon

[p. 32]

6 Hoe prettig het is om eens rustig te zitten

‘Dag kind,’ zei moeder die zondagmiddag. ‘Ben je alleen, heb je je vriendin niet meegebracht?’

‘Nee, Rosa had hoofdpijn,’ loog Leo moeiteloos.

‘Ja dan kan ze beter thuisblijven dan heeft ze er niets aan natuurlijk,’ vond mevrouw De Zeeuw tevreden. ‘Weet je wat ik zo vreselijk jammer vind? Wil je thee? Weet je wat ik zo vreselijk jammer vind voor haar?’

‘Nou,’ vroeg Leo achterdochtig.

‘Dat ze steeds als ze hier is een broek draagt, nooit eens een gezellige jurk, óf een rok voor mijn part, dat kan me niet schelen,’ zei mevrouw De Zeeuw tolerant.

Nu wilde het ongeluk dat Leo óók vond dat Rosa moeder onnodig uitdaagde, dus zweeg hij.

‘Vind je niet,’ zei moeder terwijl zij achter het bureau gezeten voorzichtig een paar druppels melk in de theekopjes liet vallen. ‘Je wilt toch melk hè?’ vroeg ze toen.

‘Lekker,’ zei Leo terwijl hij zich afvroeg of er geen vel in zou zitten. Roos zou nee gezegd hebben in zo'n geval, dacht hij somber.

‘Zo,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘zet jij ze even op tafel?’

Leo hoorde zijn knieën kraken onder de gymnastische oefening die hij verrichten moest om op te staan zonder het lage tafeltje omver te gooien. ‘Fiets je nog wel?’ vroeg moeder.

‘Hoezo?’ vroeg Leo.

‘Je kraakt zo,’ zei zijn moeder.

‘'t Is hier wel vol,’ vond Leo.

‘Juist prettig,’ zei moeder, ‘altijd iets om je aan vast te houden. Hoe gaat het nu met je?’

‘Goed,’ zei Leo en dacht na over zijn gezondheid maar

[p. 33]

daar viel jammer genoeg niets op aan te merken, dus zweeg hij.

‘Druk?’ vroeg moeder.

‘Ja,’ zei Leo.

‘Je slaapt toch wel genoeg?’

‘Ja,’ zei Leo en bereidde zich voor op de eetvraag.

‘Eet je wel verse groente?’

‘Ja,’ zei Leo en wilde van Rosa's voorkeur voor spinazie gaan vertellen, maar zweeg.

‘Zeg, ik moet je wat vragen,’ zei moeder, ‘die vriendin van jou wat doet ze nou precíés?’

‘Rosa geeft practica en ze heeft een paar patiënten,’ legde Leo maar weer eens uit.

‘Wat voor patiënten,’ vroeg mevrouw De Zeeuw en zonder het antwoord af te wachten sneed ze haar onderwerp aan. ‘Het is namelijk zo: een huisgenoot van een kennis van mij heeft last van aanstellerij.’

‘Welke kennis is dat?’ vroeg Leo.

‘Dat doet er nu even niet toe,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘zij heeft het benauwd. Vind je het hier ook zo warm?’

‘Nee,’ zei Leo, ‘geen last van.’

‘Hè, zou jij even het raam open willen zetten, je ziet er zo warm uit.’ Leo probeerde zonder te kraken uit de stoel te komen, wat lukte. ‘Ja, ze heeft het benauwd,’ vervolgde mevrouw De Zeeuw nadat ze Leo nog wat instructies had gegeven over hoe hij het gordijn vast moest houden als hij het bovenlicht op een kiertje zette.

‘Misschien heeft ze wel astma,’ zei Leo, ‘daar kan Roos niets tegen doen.’

‘Nee, 't is geen astma,’ zei mevrouw De Zeeuw stellig terwijl ze zich afvroeg of het geen astma was, ‘het is iets psychisch.’

‘Hoe oud is ze?’ vroeg Leo die zijn moeders patiëntenaanbreng was gaan wantrouwen sinds Roos zich beklaagd

[p. 34]

had over de overvloed aan zeventigjarigen die zij te behandelen kreeg. Sinds moeder het adres ontdekt had, leek zij iedere huisgenoot uit ‘Laat te Velde’ die haar niet geheel gezond voorkwam door te sturen.

‘Oh, heel jong hoor, zo'n jaar of twintig denk ik, misschien wel jonger nog,’ prees moeder haar waar aan. ‘Die kan ik wel sturen zeker,’ zei mevrouw De Zeeuw die zijn gedachten raadde, ‘ouderen houdt ze niet zo van.’

‘Dat is moeilijker,’ zei Leo vaag.

‘Dus zal ik haar adres maar geven,’ zei moeder.

‘U kunt het proberen,’ vond Leo en zuchtte.

‘En dan had ik nog een vraag, maar wat was dat nou toch? Oh ja, of je Wiesje even dat doorkijkje, weet je wel, dat Haarlemse poortje wilt brengen van wie was dat ding ook alweer?’

‘Van mij,’ zei Leo, ‘dat had u aan mij gegeven.’

‘Nee, dat bedoel ik niet,’ wuifde mevrouw De Zeeuw haar ongemak weg. ‘De schilder, wie was ook weer de schilder, kom hoe heette die man nou?’

‘Ik zou het niet weten,’ zei Leo, ‘waarom moet dat naar Wiesje?’

‘Ach dat wilde ze nu eenmaal graag,’ zei mevrouw De Zeeuw vermoeid, ‘zijn naam begon met een V geloof ik, Vervoort of Vervaat weet je dat nu echt niet?’

‘Nee,’ zei Leo, ‘ik weet het werkelijk niet, maar...’

‘Het doet er ook eigenlijk niet toe, wil je nog een kopje thee? In dat geval zou ik even bij moeten zetten, zou je dat even willen doen?’

‘Hebt u niet wat anders?’ vroeg Leo die bang was het theepotje weer om te laten vallen omdat het zo klein was dat z'n vinger niet goed in het oor ging. ‘Waarom moet dat schilderij naar Wiesje,’ vroeg Leo en hij begon al een hekel aan zichzelf te krijgen.

‘In de ijskast staat nog wat oude klare, of jonge, daar wil

[p. 35]

ik afwezen,’ zei mevrouw De Zeeuw.

Leo stond op. ‘U een glaasje port?’

‘Nou een druppeltje dan, voor de gezelligheid. Nee niet zo veel, doe dat maar terug in de fles, dat is te veel.’

Leo probeerde de port uit het glas in de fles terug te gieten en droogde met zijn zakdoek zijn handen en de fles af nadat de port erover heen was gelopen. Daarna likte hij wat aan zijn vingers.

‘Hoe is het nu met je hand?’ vroeg moeder.

‘Uitstekend,’ zei Leo.

‘Wat zou er toch van dat nare spook geworden zijn dat je toen zo gebeten heeft.’

‘Dood,’ zei Leo, ‘die heeft een auto-ongeluk gehad.’

‘Zeker dronken geweest,’ vond moeder.

Leo zweeg en zette de glaasjes op tafel.

‘Zet je kopje even weg,’ vroeg moeder. En toen Leo een tijdje wegbleef om een plaatsje voor het kopje te zoeken: ‘Je moet ze óp elkaar zetten.’

‘Dat is een idee,’ zei Leo die daar al een tijdje mee bezig was.

‘Ik vind het toch altijd zo gezellig als je er bent,’ zei mevrouw De Zeeuw toen hij weer terug was en zijn benen weer opgeborgen had. ‘Voor jou is het natuurlijk ook heerlijk om eens even rustig te zitten.’

‘Waarom komt ze het niet halen?’ vroeg Leo.

‘Wát kind,’ zei mevrouw De Zeeuw.

‘Dat schilderij,’ zei Leo.

‘Daar heeft ze toch geen tijd voor schat en ze rijdt geen auto, dat weet je toch.’

‘Dan wordt het tijd dat ze 't leert,’ vond Leo.

‘Hè, doe nou niet zo bokkig,’ zei moeder, ‘zo kén ik je helemaal niet. Wiesje werkt van de ochtend tot de avond. Jij weet er helemaal niets van, wat er allemaal komt kijken voor een groot gezin.’

[p. 36]

‘Gelukkig niet,’ zei Leo.

‘Toch moet je niet zo naar doen,’ zei mevrouw De Zeeuw, ‘ik vind het zo vervelend als jullie lelijk tegen elkaar doen. Bovendien kun jij daar helemaal niet over oordelen.’

‘Ik oordeel niet, ik zeg alleen dat ik geen groot gezin wil,’ zei Leo.

‘Nou neem dan nog maar een half glaasje, afgelopen uit,’ zei mevrouw De Zeeuw.

‘Is tante Marie nog langs geweest,’ veranderde Leo gehoorzaam van onderwerp.

‘'t Is hier niet de zoete inval,’ vond zijn moeder en Leo vroeg zich af waarom zijn geheugen zo perfect leek als het om onbelangrijke dingen ging en het bij belangrijke zaken telkens liet afweten.