Bij ons schijnt de zon

[p. 12]

2 Wetenschappelijk onderwijs in de najaarsaanbieding

‘Rosa,’ opende Van der Loo, nadat ze het eerst even over zijn tweede huis hadden gehad, ‘Rosa jij schrijft zo aardig, zou jij misschien een folder kunnen maken?’

‘Een folder,’ vroeg Roos, ‘wil je je huis verhuren?’

Nee, dat was niet het geval, legde Van der Loo gepikeerd uit. Je moest toch altijd oppassen om ze niet te veel over je privé-zaken te vertellen. Voor je er erg in had, waren ze over het paard getild en zaten ze bij je aan tafel. ‘Nee,’ zei Van der Loo, ‘kortweg komt het hierop neer: we moeten studenten werven. Als het aantal zo terug blijft lopen, staan jullie strakjes allemáál op straat.’

‘Werven,’ vroeg Rosa verbaasd, ‘we waren toch een universiteit, niet een supermarkt?’

‘Nee,’ zei Van der Loo, ‘je moet het zó zien,’ maar hij werd afgeleid door Rosa's spottende blik waardoor hij even een kleine pauze moest inlassen om zich te concentreren. ‘Je moet het zó zien,’ en hij paste z'n handen tegen elkaar en keek eens of ze nog even groot waren, terwijl hij erover nadacht hoe of Rosa het zien moest.

‘Vertel eens hoe ik het zien moet,’ zeurde Rosa en probeerde met haar bruine ogen Van der Loo's gedachtengang een maximum aan ongerief te bezorgen. Maar deze gaf jammergenoeg geen krimp.

‘Om kort te gaan, we moeten de middelbare scholieren informeren over de studie.’

‘Ja,’ vond Rosa, ‘dat klinkt meteen veel edeler.’ Maar Van der Loo was niet uit de rail te tillen.

‘We kunnen de studiegids aan ze uitdelen,’ zei Rosa.

Néé, dat zag Rosa verkeerd, de studiegids was veel te ingewikkeld en bovendien - hoe zou Van der Loo het zeg-

[p. 13]

gen - ‘hij was niet appetijtelijk genoeg,’ ach, Rosa begreep wel wat hij bedoelde.

‘Nee,’ zei Roos, ‘geen idee,’

‘En de studiegids is ook te duur om uit te delen,’ bedacht Van der Loo blij.

‘Je kunt nu eenmaal niet voor een dubbeltje op de eerste rang zitten,’ mijmerde Rosa kwaadaardig.

Dat trof Van der Loo onaangenaam. Hij verdacht Rosa er altijd van dat ze vond dat hij iets miezerigs had, en dat was heel juist gezien van hem. ‘Trouwens, het moet,’ zei hij.

‘Wat moet?’ vroeg Rosa geschrokken.

‘Die folder,’ zei Van der Loo, ‘de anderen doen het ook, Utrecht en Nijmegen hebben er zelfs al een.’

‘Maar dan is het einde zoek,’ sputterde Rosa die de sterreclame al voor zich zag. En ze piekerde op volle toeren hoe ze deze beker aan zich voorbij kon laten gaan: ‘Ik geloof dat ik ethische bezwaren heb,’ zei Roos opeens, ze schrok er zelf van.

Van der Loo keek er óók van op: ‘Hoe dat zo?’

‘Je kunt mensen toch moeilijk aanmoedigen om zes jaar te studeren voor een baan die er niet is,’ zei Roos.

Het was even stil.

‘Dat moet je niet zo zien,’ zei Van der Loo toen maar weer.

‘Word jij hier ook zo moe van,’ vroeg ze tenslotte.

‘Hoezo moe?’ vroeg Van der Loo en dát vond Rosa nou miezerig.

‘Waar heeft het Nederlandse volk al die geletterde werkelozen aan verdiend,’ dramde Rosa en dacht aan het feit dat ze de vorige dag had doorgebracht met wachten op de loodgieter. ‘Trouwens,’ zei Roos, ‘het is niet in overeenstemming met de christelijke grondslag van onze universiteit.’

Van der Loo keek of hij water zag branden. ‘Daar heb jij bij mijn weten nooit zo over in de zorgen gezeten.’

[p. 14]

‘Nood breekt wetten,’ zei Roos mismoedig.

Maar Van der Loo was onvermurwbaar: ‘Ik zou daar niet zo over praten als ik jou was,’

Ook Rosa wist niet van ophouden vandaag: ‘Juist in deze tijden moet je daarover nadenken, bezinnen bedoel ik, moet je je daarop bezinnen,’ zei Roos.

‘Dan begrijp je nog steeds niet hoe ernstig de situatie eigenlijk is,’ vond Van der Loo. Hij stond bekend om zijn geduldige aanpak, die goed van pas kwam omdat zijn patiënten langzaam of in het geheel niet plachten te genezen. ‘Het aantal eerstejaars dat de voorkeur geeft aan onze universiteit loopt terug, het aantal dat psychologie kiest vermindert nóg sterker en het aantal dat onze afstudeerrichting wil, wordt helemaal erbarmelijk klein,’

‘Gelijk hebben ze,’ zei Rosa die nu definitief de moed had opgegeven om iets aangenaams met Van der Loo te creëren. Zélf werd ze er trouwens ook niet vrolijker op. En in de stilte die er tussen hen beiden viel besloot ze naar Suriname te emigreren.

‘Ik hoop,’ zei Van der Loo en hij ging een beetje rechtop in zijn leerstoel zitten, ‘ik hoop dat je beseft wat je daar zegt,’

‘Nee, ik snap er niets van,’ zei Roos naar waarheid.

‘Denk er dan maar eens goed over na,’ zei haar hoogleraar alsof hij een kleuter toesprak.

‘Ik ga meteen beginnen,’ zei Roos, stond op en stapte de deur uit.

‘Denk er maar eens over na,’ zei Van der Loo nog eens, om iets afgeronds aan het gesprek te suggereren.

‘Aardig jasje heb je aan,’ zei Roos op weg naar haar kamer tegen haar assistent die zijn spijkerbroek voor een driedelig pak had ingewisseld, ‘nieuw realisme?’

De jongen mompelde wat terug. Maar Rosa hoorde het

[p. 15]

niet, trapte haar kamerdeur achter zich dicht en stelde zich een eerstejaars voor: Wie bent u?

Ik ben Rosa uit de folder. En die, dat is Kees uit de folder, weet je wel, die geeft jullie statistiek op het telraam, bij mooi weer buiten.

Rosa zou bijna in een van haar colères vervallen zijn, ware het niet dat ze zin in koffie kreeg.

‘Josephine,’ vroeg Rosa aan het Surinaamse koffiemeisje dat het enige personeelslid leek dat weigerde blauwe waterige ogen te krijgen, ‘Josephine is het erg heet in Suriname?’

‘Héét?’ vroeg Josephine verwonderd, ‘hoe komt u daar nou bij, in Paramaribo is altijd frisse wind. Hier is het heet als het warm is joh,’ zei ze en lachte al haar prachtige tanden bloot. Daar fleurde Roos van op.

‘Gaat u er ook heen?’

‘Misschien,’ zei Roos voorzichtig.

‘Ik óók,’ zei Josephine stralend, ‘tenminste,’ voegde ze er geheimzinnig aan toe, ‘als het reisbureau niet weer failliet gaat.’ Toen moest Roos doorschuifelen want haar beurt was voorbij en de vier gulden van de koffiekaart, goed voor tien bekertjes koffie was aangeslagen op de computer die Josephine de zenuwen bezorgde en die er bijna in geslaagd was haar in een week het lachen af te leren. ‘Dág Josephine!’

Als het waar was, dacht Roos op de terugweg, dat kerels op mooie vrouwen vielen, dan liep er niet één met een wit wijf. Maar verder concentreerde ze zich op haar bekertje waarmee het hele noodgebouw moest worden afgelegd. Ik koop een kinderbeker met een deksel en een tuitje dacht Roos, dat is milieuvriendelijker ook.

De grondslag, hoe kwam ze nou toch op de grondslag zo ineens? Dat moest Van der Loo zelf geweest zijn die haar daartoe geïnspireerd had. Van der Loo had zoveel drieëenheid in zijn gezicht dat er geen ruimte voor iets heiligs meer

[p. 16]

over was. Als je hem de weg naar God vroeg pakte hij de kaart en wees je Dordrecht. En toch mocht ze hem wel. Ook realiseerde Rosa zich nu dat het ruim halftwaalf was en dat ze nog hoegenaamd niets had gedaan.